Όταν επανειλημμένα και επί χρόνια ξενυχτάς έξω από την
Εντατική
Δίχως να ξέρεις εάν το παιδί σου θα ξαναδεί το φως τού ήλιου
Όταν οι εφιάλτες σου πλέον είναι αυτές και μόνο αυτές οι νύχτες τής αγωνίας και του σπαραγμού
Κάποτε συμβαίνει να πετάγεσαι φωνάζοντας μέσα στη νύχτα κάθιδρος
Και να ψάχνεις μες στο σπίτι σου γιατρούς και νοσοκόμες
Να τους ρωτήσεις αν το παιδί σου αναπνέει
Αν επί τέλους άνοιξε τα μάτια του
Και ξάφνου το φως ανάβει και είναι η αγαπημένη σου
Σε αγκαλιάζει τρυφερά
Και ήρεμα σού ψιθυρίζει:
είναι καλά, είναι καλά
Εφιάλτη βλέπεις
Πέρασε...
-------------------------------------------
Κάτι Σαν Ευχή για τον Ηλία Μαγκλίνη που αυτές τις μέρες δοκιμάζεται σκληρά...
ΥΓ. Τον Ηλία Μαγκλίνη τον θαυμάζω πρώτα ως άνθρωπο. Τον νιώθω πολύ δικό μου για αρκετούς λόγους, προσωπικούς, που δεν είναι τού παρόντος. ίσως μου δοθεί κάποτε η ευκαιρία να επεκταθώ σε αυτούς με αφορμή το βιβλίο του ΕΙΜΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ, αργότερα όμως.
Έναν λόγο θα αναφέρω τώρα: το ότι έχουμε κοινή και μεγάλη αγάπη για τον ίδιο άνθρωπο, για τον Θανάση Τριαρίδη.
Και ξέρετε, συνήθως οι φίλοι των φίλων μας γίνονται και δικοί μας αγαπημένοι μόνον όταν ξεχειλίζουν από ήθος και ανθρωπιά. Διαβάστε τα βιβλία τού Ηλία και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Με αγάπη,
Κώστας
Δημοσιεύτηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2020 στο Facebook
