Στη μνήμη του μικρού Στυλιανού που αυτοκτόνησε μην αντέχοντας την κακοποίηση από τον πατέρα του
Αν εξαιρέσω τον πατέρα μου, σε όλους τούς άλλους οφείλω κάτι. Σε όλους τούς άλλους, πλην εκείνου. Σε όλους τούς άλλους!
Αν όμως, ντε και καλά, πρέπει κάτι να οφείλω και σε κείνον,
αυτό είναι μια συγχώρεση.
Κάποτε πρέπει να τον συγχωρέσω που εκείνο το πρωί, έτσι
χωρίς λόγο, έπιασε τη μανούλα από τα μαλλιά και της χτυπούσε το κεφάλι στη
γωνία του τοίχου·
να τον συγχωρέσω που ένα απόγευμα έδερνε επί μία ώρα τον
αδερφό μου κι αν δεν ερχόντουσαν οι γείτονες, θα τον είχε σκοτώσει·
να τον συγχωρέσω για τα αισχρά και τα βρισίδια με τα οποία
μάς περιέλουζε μέρα-νύχτα και που τα ξεστόμιζε με μεγαλύτερη αυταρέσκεια και
περισσή ευφράδεια κυρίως μπροστά σε καλεσμένους και αγνώστους,
κατεξευτελίζοντάς μας·
να τον συγχωρέσω που ένα βράδυ ήρθε μεθυσμένος ζητώντας
διαζύγιο από τη μανούλα. Κι όταν μπήκε στη μέση η γιαγιά (και μάνα του), την
άρπαξε απ’ τα μαλλιά και την τραβούσε έξω στην αυλή και την άλλη μέρα λέγαμε:
«Κι άλλη τούφα εδώ, κι άλλη εκεί…»·
να τον συγχωρέσω που, και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του
ή της άγριας φωνής του, πάθαινα ταχυπαλμία και μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας…
Αυτό το κτήνος θα πρέπει κάποτε να το συγχωρέσω, γιατί, όπως
έλεγε η γιαγιά, το ποτό έφταιγε κι όχι εκείνος…
Το μόνο που οφείλω σ’ αυτό το κτήνος είναι μια συγχώρεση
και δεν θα τη δώσω ποτέ!
Κώστας
Δημοσιεύτηκε στο ΦΒ στις 28 Νοεμβρίου 2019
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε το κείμενο και τα σχόλια στο | Facebook
