Οφειλή (Στο Νίκο Δήμου - με αγάπη)

ΟΦΕΙΛΗ - 1 -

Ευχαριστήριο σχόλιο που έκανα στο μπλογκ τού Νίκου Δήμου, προ δύο μηνών περίπου.

(...) Εκείνο που ζω, εδώ και ένα μήνα, από τότε δηλαδή που πρωτοσυνάντησα το μπλογκ τού κυρίου Νίκου, είναι μια καλή συντροφιά, με αγωγή, ευγένεια και ανθρωπιά (οι εξαιρέσεις και οι παρεξηγήσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα).

Προσωπικά οφείλω ένα Μεγάλο ευχαριστώ τόσο στον οικοδεσπότη όσο και σε σας τους συν-φιλοξενούμενους του.

"Μου δόθηκε η χάρη" να σας εμπιστευτώ ό,τι δεν ήθελα να αντικρίσω μήνες αλλά και χρόνια.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να σας μιλήσω κυρίως για μια (τραγική) πλευρά τής ζωής μου και με αιφνιδίασε το ποιόν της απόκρισής σας!

Πριν οχτώ μήνες έπαθα νευρικό κλονισμό επειδή πάνω που συνερχόταν η κορούλα μου έχασα, εντελώς ξαφνικά, δυο αγαπημένα πρόσωπα (τη μανούλα και τον αδελφούλη μου) που ήταν Τα στηρίγματα της ζωής μου.

Άνοιξε η γη και με κατάπιε... και για χάρη της κορούλας μου, αμέσως άρχισα εντατική ψυχοθεραπεία σε μια παιδική μου φίλη που είναι ψυχίατρος και ψυχαναλύτρια.

Όταν την συμβουλεύτηκα για την απόφασή μου να έλθω εδώ να σας μιλήσω διαφώνησε και με προειδοποίησε ότι το πιθανότερο είναι να χειροτερέψω τα πράγματα, γιατί «κανείς δεν εγγυάται ότι εκεί μέσα οι άνθρωποι είναι Άνθρωποι», πως «η ανωνυμία προσφέρεται για κανιβαλισμό. Ενδέχεται να σε χλευάσουν, να μολύνουν με άκαρδα λόγια την κορούλα σου» και άλλα παρόμοια.

Όταν είδε ότι ήμουν αποφασισμένη να μην υποχωρήσω, μού έδωσε την τελευταία συμβουλή: να προετοιμαστώ ψυχικά για εμπαιγμούς, χολερικά σχόλια, αδιαφορία και άλλα που δεν τολμώ ούτε να τα γράψω.

Και το αποτέλεσμα: όχι μόνο βρήκα Ανθρώπους, με άλφα κεφαλαίο, επιπλέον έφτιαξα και το δικό μου ημερολόγιο με σκοπό να συνδράμω τον κόσμο και ιδίως γονείς που ταλανίζονται από παρόμοια προβλήματα και φοβούνται τόσο πολύ να μιλήσουν γι΄ αυτά δημοσίως (επιλέγουν το ίμειλ).

Ψάχνω να βρω μια λέξη που να κλείνει μέσα της δισεκατομμύρια "ευχαριστώ" και τρισεκατομμύρια "σας ευγνωμονώ" κι επειδή δεν τη βρήκα ακόμα, κλείνω τα σχόλιά μου με το γνωστό τρόπο: Με αγάπη - Παράγραφος

Σαβ, Απρ, 01, 10:03:28 πμ 2006



ΟΦΕΙΛΗ - 2 -

Σχόλιο που έκανα στο μπλογκ του ΝΔ πριν δύο μήνες και κάτι

Διαφημιστής και διανοούμενος πάει;

Εκείνον τον καιρό τα περισσότερα σχολικά βιβλία ήταν από άνοστα έως απαίσια (τελευταία, η κατάσταστη διορθώθηκε εντυπωσιακά). Θυμάμαι τη μητέρα μου να ξοδεύει ώρες και ώρες για να μάθω τους αρχικούς χρόνους τού "φέρω", του "λέγω", του "έρχομαι",του "οράω-" και άλλων και άλλων ρημάτων, ων ουk έστι αριθμός.

Ατελείωτες ώρες για να μάθω και την κλίση και την ορθογραφία των ανωμάλων ουσιαστικών και παραθετικών, των αντωνυμιών και τη χρήση και την ονοματολογία τόσων και τόσων άχρηστων γραμματικών και συντακτικών μηχανισμών. Να μην αναφέρουμε τις χιλιάδες σελίδες αποστήθισης βλακωδών κειμένων ψευδοθρησκευτικών, ψευδοφιλοσοφικών, ψευδοεπιστημονικών και εν γένει κακογραμμένων βιβλίων (με εξαίρεση τα κείμενα του Παπανούτσου).

Κι όταν πήγα για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο, διαπίστωσα με έκπληξη ότι ελάχιστοι από τους σημαντικούς, αγγλοσάξωνες ιστορικούς είχαν ασχοληθεί με έμμονη προσκόλληση στους τύπους των Αρχαίων Ελληνικών. Κι εμείς ξέραμε τόσους και τόσους τύπους, αλλά από ουσία μηδέν.

Εκεί ανακαλύψαμε την Αρχαία Ελληνική, τη Βυζαντική και δυστυχώς ακόμα και την Νεοελληνική Ιστορία. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ντροπή ένιωσα όταν έφερνα στου νου μου τη ρηχή νεοελληνική επιστημονική βιβλιογραφία με τούς μύθους της και τα παραμύθια της, τη φυλετική της έπαρση για την εθνική μας... τύφλα.

Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών αλλά και των μετέπειτα σπουδών στην Αθήνα, υπήρχε μια πηγή αληθινής γνώσης, μια μέθοδος που αφύπνιζε την κρίση σου, υπήρχε κάποιος που μιλούσε λιτά, μεστά και φιλοσοφημένα, σε κάτι βιβλία σεμνά και ολιγοσέλιδα.

Τον ανακαλύψαμε χωρίς να μας τον συστήσει κανείς. Κανείς δεν τον ανέφερε ποτέ. Κανείς δεν μας τον ... διαφήμισε. Ο ένας με τον άλλον κουβεντιάζοντας, μιλούσαμε για τα γραπτά του, μαθαίναμε από τη σκέψη του, από το ύφος του, διασκεδάζαμε με τα αστεία του, μελαγχολούσαμε με τη "δυστυχιά" μας, αισιοδοξούσαμε με τον αγώνα του.

Κι όταν συγκρίναμε τα ηλίθια σχολικά βιβλία και τα στερεότυπα βοηθήματα, με τα δικά του γραπτά, κι όταν συγκρίναμε την ψευδορητορική φλυαρολαγνία τόσων και τόσων πανεπιστημιακών μας δασκάλων, με τα δικά του λακωνικά κείμενα, αισθανόμασταν άτυχοι.

Άτυχοι αισθανθήκαμε κι όταν πήγαμε έξω για μεταπτυχιακά. Και είδαμε ότι σημαντικοί πανεπιστημιακοί μιλούσαν μεστά, λιτά, πυκνά και φιλοσοφημένα σαν εκείνο τον δήθεν "ανύπαρκτο" διανοούμενο. Αισθανθήκαμε άτυχοι και επειδή οι αλλόγλωσσοι συμφοιτητές μας ήξεραν πολύ πριν από εμάς τι σημαίνει λόγος ενάρετος, δηλαδή ζωντανός και ουσιώδης, ενώ εμείς είχαμε ταυτίσει τον επιστημονικό λόγο με τον ακατάληπτο βερμπαλισμό (που αργότερα θα γνωρίσει νέες δόξες με τους ελληνοντεριντάδες και τα κακέκτυπα του Ρολάν Μπάρτ).

Κι όταν επιστρέψαμε και σε ανύποπτο χρόνο μιλήσαμε γι΄αυτόν τον άνθρωπο και το έργο του σε κάποιους ακαδημαϊκούς κύκλους, εισπράξαμε (από κάποιον θρησκόληπτο δεινόσαυρο, το αμίμητο: "μα αυτός είναι διαφημιστής, πώς μπορεί να είναι επιστήμοντας;"
Και κάποιος, από τους νεότερους αντιμίλησε, μάλλον φοβισμένα: «Και ο άλλος ήταν ξυλουργός, αλλά έγινε ο μεγαλύτερος... διαφημιστής της αιώνιας βασιλείας...".

Με έντονο σκεπτικισμό

Παράγραφος

Τετ Μαρ 15, 09:15:18 πμ 2006