Τετάρτη 12 Απριλίου 2006

Ο μπαμπάς που δεν είχα...

Συχνά ο πατέρας απουσιάζε τα μεσημέρια είτε γιατί θα γυρνούσε με κάποια φιλενάδα είτε γιατί κάπου μπεκρόπινε ως συνήθως.

Και η μαμά, για ν΄ αποφύγει τις μετέπειτα εκρήξεις του, μ΄ επαιρνε νωρίς το απόγευμα και φεύγαμε από το σπίτι να γλιτώσουμε. Κόβαμε βόλτες σαν την άδικη κατάρα μέχρι ν΄ ανοίξουν οι κινηματογράφοι και να χωθούμε κάπου να κρυφτούμε απ΄την οδυνηρή πραγματικότητα, να ονειρευτούμε η κάθε μια ό,τι δεν είχαμε στο σπίτι μας: εκείνη, την εκλυστική εκδοχή τού άντρα γυναικά, κι εγώ έναν καλό μπαμπά.

Το "Οσα παίρνει ο άνεμος" ήταν το ευαγγέλιό μας: το βλέπαμε ακόμα κι όταν οι κόπιες ξεθώριασαν ολότελα, ακόμα κι όταν προβαλλόταν σε κάτι ξεπεσμένους κινηματογράφους που μύριζαν κλεισμάρα και που είχαν μπαγιατέψει (για τον πολύ τον κόσμο) κι αυτοί και η ταινία.

Η μανούλα είχε ταυτιστεί με τη Σκάρλετ που μέσα στην απόγνωσή της, αφού είχε χάσει γονείς και περιουσία κι είχε σκοτώσει αμυνόμενη έναν στρατιώτη, ορκιζόταν: "θα κάνω τα πάντα στη ζωή μου για να μη ξαναπεινάσω, να μην ξανα-υποφέρω!". Έπαιρνε θάρρος, η μανούλα, για ν΄αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα, ή μάλλον για ν΄αντέξει, τα βρισίδια και τους ξυλοδραρμούς τής επόμενης ημέρας.

Εγώ προτιμούσα νά ΄μαι το νεκρό παιδάκι τής Σκάρλετ και του Ρετ που σαν πέθανε το έκλαιγε μέρα-νύχτα και δεν άφηνε κανέναν να το θάψει. Αφού δεν είχα στη ζωή ένα καλό μπαμπά να μ΄ αγαπά, σκέφτηκα πως ίσως τον έβρισκα νεκρή.

Ήθελα να πεθάνω για να τον κάνω να με κλάψει από αγάπη, να με τυλίξει στα χέρια του ζεστά και τρυφερά, όπως δεν έκανε ποτέ. Κι έτσι να ζήσουμε αιώνια: εκείνος πάνω από το νεκροκρέβατό μου κι εγώ στην αγκαλιά του, αγγελουδάκι ευτυχισμένο...

Σχόλιο που έκανα σήμερα στο ποστ τού αγαπημένου μου ΝΔ

46 σχόλια:

An-Lu είπε...

Όταν πέρασα από το μπλογκ του ΝΔ και διάβασα το σχόλιό σου, σκεφτόμουν πως έπρεπε να έρθει εδώ το σχόλιό σου. Ευχαριστώ.

paragrafos είπε...

@ an-lu
Αυθόρμητα το έγραψα για εκεί. Κι ύστερα είδα ότι δυστυχώς ταίριαζε περισσότερο για εδώ. Δυστυχώς.

Με αγάπη

Παράγραφος

Finteias είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
apousia είπε...

Δεν ξέρω τι να πω..
Μνήμες πυρακτωμένες για σένα..
Μα,είναι ένα κενό,δυσαναπλήρωτο.
Το ''δυσαναπλήρωτο'' το θεωρώ ήπια λέξη.
Το αδύνατο να αναπληρωθεί,το μη αναστρέψιμο-που και αυτό το έχεις βιώσει με δικά σου πρόσωπα-αυτό να τρέμεις..
Άλλο το μωρό,άλλο ο πατέρας,μα,αν δεν μπορείς να τραβήξεις μια γραμμή,ή λύτρωσης και συγχώρεσης,ή διαγραφής και λήθης,τότε αγκάλιασε την κορούλα σου,και ''ρίξε'' την μέσα στο κενό,να στο γεμίσει...
Η φίλη σου!

Finteias είπε...

Ήθελα να ξέρω
Αυτός ο πατέρας αντίκρυσε το εγγόνι του;
Θυμάμαι ότι ο Ουγκώ έγραφε στους Αθλίους ότι "υπάρχει πατέρας που να μην αγαπά τα παιδιά του, αλλά ποτέ παππούς που να μην αγαπά τα εγγόνια του".

Επίσης, αντίκρυσε την κόρη του, μητέρα πια, να δίνει τα πάντα για το παιδί της;
Θα μπορούσε αυτό να ήταν μια ευκαιρία που θα οδηγούσε τον παππού και πατέρα να σκεφτεί τον αντίθετο δρόμο.

Υ.Γ. απουσίασα λόγω εργασίας, αλλά διάβασα τα προηγούμενα posts μαζεμένα. Παρακολουθώ μ' ενδιαφέρον και όσο γίνεται προσπαθώ να αισθανθώ την κατάσταση.

paragrafos είπε...

@ apousia

Αγαπημένη μου Απουσία,
για να φτάσω στο σημείο να μιλάω για τόσο προσωπικά πράγματα, πάει να πει ότι δεν φοβάμαι πια το "χτες". Χρόνια ολόκληρα το έτρεμα. Χρόνια ολόκληρα έτρεμα και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του πατέρα μου. Και χρόνια ολοκληρα επίσης, με ξεγελούσα, δίνοντας στον πατέρα μου συγχωροχάρτια και αθωώνοντάς τον, ενθυμούμενη μια δυο ή τρεις καλές στιγμές μας.

Μια μέρα (ώριμη γυναίκα πια και κάμποσα πτυχία)έπαψα να ζω στο ψέμα και είδα την αλήθεια: ναι, Ο πατέρας μου, ήταν μέθυσος, βίαιος και ξυλοφόρτωνε την μητέρα κι εκείνη έλεγε ότι τον ανεχόταν επειδή είχε λεφτά, ήταν πλούσιος και θα μας σπούδαζε κλπ κλπ.

Στα 25 μου της άλλαξα τα μυαλά: την συμβούλεψα να κόψουμε κάθε σχέση με το ζώον, και αυτό έγινε. Βάλαμε ένα χι και πήγαμε παρακάτω.

Κι αν αυτό άργησε τόσο πολύ να γίνει ήταν επειδή η μητέρα τού πατέρα μου, η γιαγιά μου (εδώ της ρίχνω μεγάλο φταίξιμο), ενώ ήταν ένας εκλεκτός άνθρωπος, συνεχώς μας ζητούσε να δίνουμε στον κτήνος ευκαιρίες και ευκαιρίες και ευκαιρίες...

Μέχρι που το κακό παράγινε, τον διαολοστείλαμε και ησυχάσαμε. Δεν μπορείς να αγαπάς έναν τύραννο και για χάρη του να δέχεσαι να βασανίζονται άλλες ψυχές. Τέρμα η ανοχή στη βία. Και με τον "σκατάρω", άργησα να εκραγώ και λυπάμαι που δεν τον είχα μπροστά μου να τον φτυσω στα μούτρα. Μηδενική ανοχή στη βία! Μηδενική ανοχή στα τέρατα! Μηδενική ανοχή στα κτήνη! Ας είναι όποιοι θέλουν!

Και απέραντη αγάπη στους ανθρώπους, στους πραγματικούς ανθρώπους, απέραντη αγάπη σε σπανιες ψυχές σαν την ψυχούλα της Απουσίας μου.

Σε φιλώ

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Φιντείας...Finteias said...
Ήθελα να ξέρω
Αυτός ο πατέρας αντίκρυσε το εγγόνι του;
Θυμάμαι ότι ο Ουγκώ έγραφε στους Αθλίους ότι "υπάρχει πατέρας που να μην αγαπά τα παιδιά του, αλλά ποτέ παππούς που να μην αγαπά τα εγγόνια του".
----------------------

Είστε καλός άνθρωπος κύριε Φιντεία.
Λυπάμαι, αλλά ο Ουγκώ τα παράλεγε... Και ο πεθερός μου ήταν παράξενος, αυστήρός, παθολογικά τσιγκούνης και γκρινιάρης, αλλά μεταλλαχτηκε σ΄ ένα γλυκύτατο παππούλη χάρη στο εγγονάκι του ή μάλλον εξαιτίας της αρρώστια της εγγονής του.

Ωστόσο για μερικούς ανθρώπους είναι πολύ "αργά" να γίνουν άνθρωποι. Και τα συγχωροχάρτια είναι γιαυτούς εκαιρία να βλάπτουνε τους συνανθρώπους τους ακόμα περισσότερο.

Να συγχωρήσουμε τον μεταμελημένο, να συγχωρούσουμε τον λογικό και τον συζητήσιμο. Τον σκορπιό, όμως, όσον και να τον συγχωράς, παλι θα προσπαθεί να σε δηλητηριάσει.

Θυμάστε το μύθο με το σκορπιό και το βάτραχο;
- " Γιατί με τσίμπησε βρε σκορπιέ! Τώρα κι εγώ θα πεθάνω κι εσύ όμως θα πνιγείς άφου σ΄ έχω στην πλάτη μου καταμεσης του ποταμού!
- "Το ξέρω ότι θα πεθάνω, το ξέρω. Αλλά δεν μπορούσαν ν΄ αντισταθώ. Βλέπεις, είναι στη φύση μου να σκοτώνω..."

Με αγάπη

Παράγραφος

Finteias είπε...

@ paragrafos

Τόσο πολύ;

Αν μιλάμε για περίπτωση που μοιάζει με σκορπιό, τότε κρίμα.
Ίσως το μόνο που απομένει είναι το να αποφύγουμε την επανάληψη του φαινομένου, ο καθένας μας με ό,τι δυνάμεις διαθέτει.
Να μην γίνουμε συνεχιστές του πνεύματος του σκορπιού.
Συμπεριφορές αυτού του τύπου θα χαθούν αν δεν βρουν συνεχιστές.

Καλησπέρα

paragrafos είπε...

Φιντείας...Finteias said...
@ paragrafos

Τόσο πολύ;

Αν μιλάμε για περίπτωση που μοιάζει με σκορπιό, τότε κρίμα.
---------------

Δυστυχώς, έτσι και χειρότερα...
Προσωπικά απαιχθανόμαι να κάνω σε άλλον οτιδήποτε με ενοχλεί και λατρεύω να προσφέρω οτιδήποτε αγαπώ! Μερικά αγαπημένα μου βιβλια τα έχω αγοράσε δέκα και είκοσι φορές! Τα χαρίζω σε φίλους.

Με αγάπη

Παράγραφος

Aphrodite είπε...

paragrafe,

Εχω εξοργιστεί κι εγώ - σε μια οικογένεια, δεν ανέχομαι τις βιαιοπραγίες, ΕΙΔΙΚΑ σε παιδιά (μη μιλήσω για σεξουαλική κακοποίηση γιατί εκεί μπορεί να γίνω φονιάς) και το κέρατο. Νοιώθω ποως άπαξ και κάνεις οικογένεια, μωρέ σερνάμενο να σε πήγαν στην εκκλησία, οφείλεις να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό- αλλιώς να πεις με συγχωρείτε, λάθος, και να το λήξεις το θέμα όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

Καταβαίνω πόσο πόνο κρύβει αυτό το να γινόσουν το μικρό, νεκρό κοριτσάκι, μπας κι έτσι συγκινούσες επιτέλους τον πατέρα σου και άλλαζε... Καταλαβαίνω ότι θα σου φαίνεται πραγματικά παρανοΐκό εκ μέρους του... παγκόσμιου πλάνου, στο τόσο καθαρό -επιτέλους- πλάσμα που έφερες στον κόσμο να υπάρχει τέτοιο πρόβλημα...

Δεν ξέρω τι είναι να μάθεις, όμως συνεχίζω να πιστεύω ότι όσο πιο πολύ δουλειά κάνεις με την κορούλα σου, τόσο πιο εύκολα θα σας γίνονται τα πράγματα... Εχω την αίσθηση ότι η ζωή σου χρωστάει, και ξέρεις, η ζωή όταν χρωστάει πραγματικά, κάνει κάποια στιγμή τα μαγικά της και σε ξεπληρώνει...

Τι να πω, υπομονή, αισθάνομαι πολύ λίγη για να μπορώ έστω και ένα "κουράγιο" να σου πω...

Μου έλειψες σήμερα στο μπλογκ, ευτυχώς τώρα ξαναγράφεις....

Πάω να δω ποιός ήταν που σου έγραψε μ@λ@κ$#ς να τον σκίσω!

με πολλή αγάπη, Αφροδίτη

apousia είπε...

Αφού διάβασα την απάντησή σου,και είναι έτσι,τότε αυτή σου η στάση,είναι και η λύτρωση.
Να το πω κι εγώ:
Φωτιά,στην άνομη φωτιά,ΦΩΤΙΑ!

Artanis είπε...

Τα δύο σου τελευταία σχόλια μπορώ να τα βγάλω σε Α4 και να τα έχω ως επιχειρηματολογία σ' αυτούς που μου δικαιολογούν το δικό μου πατέρα, με την ατάκα: "μα, είναι πατέρας σου";
Γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου.
Δεν δέχτηκα κακομεταχείρηση, αλλά απόρριψη. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι. Οπότε στα points είσαι πάνω από μένα.
Άσε, θα τα βγάλω σε t-shirt.
Πω πω, όσο με διαβάζω, βλέπω ότι γίνομαι όλο και πιό κυνική με το θέμα.
Δε πειράζει, θα μου περάσει κι αυτή η φάση και συνεχίζουμε...
Κοινό σημείο: Κι εγώ ήθελα ο Ρετ να ήταν ο μπαμπάς μου. Αλλά από άλλη σκοπιά.

Με πικρή γεύση, Artanis.
Και πάντα με φιλιά για σένα και την κοράκλα...

apousia είπε...

Tώρα διάβασα το σχόλιο του querrero.
Πάω να γράψω!
Την αγάπη μου!

apousia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
paragrafos είπε...

@ aphrodite

Αγαπημένη μου Αφροδίτη,
από μια άποψη με ενέπευσες δύναμη και τρυφερή ζήλια: είδα τη μανουλα σου και τη χάρηκα κι όταν έφερα τη δική μου μανούλα στο μυαλό (μέσα από το ποστ του ΝΔ) είδα αυτό που διάβασες. Κατά κάποιον τρόπο βρισκόμαστε στον αντίποδα.Η μανούλα μου ήταν η προσωποποίηση της καλοσύνης και της παθολογικής στωικότητας. Ένιωθε κι ενοχές επειδή παντρεύτηκε τον πατέρα μου από έρωτα και δίχως τη συγκατάθεση των γονιών της. "Αφού η μοίρα που έστειλε αυτόν, ας τον υποστώ" έλεγε... Μόνο που δεν τον υπέστη μόνον εκείνη. Ο αδελφούλης μου ήταν επίσης θυμα του. Τον έδερνε συνεχώς. Εγώ απολάμβανα μια ασυλία που την κουβαλάω μέσα μου ως απέραντη ενοχή (δεν ξέρω αν αυτό βοηθάει να καταλάβεις κάτι...). Δεν με χτυπησε ποτε του. Θα το προτιμούσα όμως. Γιατί κάθε φορά που έδερνε τον αδελφούλη μου ή τη μανουλα μου, πέθαινα εκατό φορές!

Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα. Υπάρχει όμως και κάτι καλό απ΄όλη αυτήν την ιστορία. Βλέπω την απέραντη αγάπη που έχει ο καλος μου στην κορούλα μας και δεν το πιστεύω!!!

Ξέρεις, δεν τον λέω με το όνομά του. Τον λέω "μπαμπά"! "Σ΄αγαπώ, μπαμπουλη μου", "καλημέρα μας μπαμπά", "τι καλός μπαμπάς που είσαι!", "σ΄ευχαριστώ που γεννήθηκες μπαμπά μου".... Κι εκείνος με λέει... "μανούλα".

Να σου πω και το αστείο: η κόρη μας όταν τσαντίζεται μας... ρημάζει στη σφαλιάρα, μας δαγκώνει, μετά από λίγο όλα μέλι γάλα! Αυτό βέβαια το κάνει και όταν χαίρεται! (Βρε Αφροδίτη μου, έτσι κάνουνε όλα τα παιδάκια;)

Ώρες-ώρες κάνουμε πλάκα: λές να έχει τα γονίδια του παππού της;


Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

apousia said...
Αφού διάβασα την απάντησή σου,και είναι έτσι,τότε αυτή σου η στάση,είναι και η λύτρωση.
Να το πω κι εγώ:
Φωτιά,στην άνομη φωτιά,ΦΩΤΙΑ!
------------------------------
Καλή μου Απουσία! Μην το παραξηλώσουμε γιατί θ΄ αδειάσει το μπογκ τού... ΝΔ! (Χα χα χα!)

Φιλάκια

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Artanis said...
(...) Κοινό σημείο: Κι εγώ ήθελα ο Ρετ να ήταν ο μπαμπάς μου. Αλλά από άλλη σκοπιά."
--------------
Θα ήταν αδιακρισία να σε ρωτήσω από ποια σκοπιά. Προσπάθησα να το φανταστώ και δεν τα κατάφερα.

Με αγάπη

Παράγραφος

Aphrodite είπε...

Καλημέρα,

Ναι, όλα τα παιδιά έχουν την τάση να "εκτονώνονται" αγριούτσικα έως εξόχως δυναμικά, και πολλές φορές η επιθετικότητά τους κρύβει άλλα πράγματα, όπως βλέπω εγώ πχ τη μεγάλη που ζηλεύει τη μικρή, κι έτσι και δεν καταφέρει/δεν την αφήσουμε να.. σαπίσει στις φάπες τη μικρή, με σαπίζει εμένα...

Η έτσι και πάμε να φιληθούμε για καληνύχτα με τον άντρα μου (προσπαθούμε πολύ να κρατάμε κάτι τέτοιες στιγμούλες, μια που και τα βλέπει λίγο λόγω δουλειάς, & μπορεί να έχουμε πλακωθεί οπότε θέλουμε να τους μάθουμε το kiss & make up και το ότι η οικογένεια δείχνει την αγάπη της προς όλους) και γίνεται της τρελλής!! Ορμάει να μας χωρίσει, τσιρίζει και φυσικά, τις καλύτερες σφαλιάρες τις φυλάει για μένα...

Ξέρω όμως ότι ναι, με ζορίζει πολύ, αλλά έχει το "τσαγανό" να μην κάνει bottled up το θυμό/ζήλεια/απόρριψη, μπορεί να τον βγάλει χωρίς να φοβάται τις συνέπεις ή τα αντίποινα, μπορεί να "το χάσει" και να του δώσει να καταλάβει, αλλά μετά από μόνη της πια, "μαζεύει καλούμπα"...

Είναι δύσκολο να μην την πιάσω κι εγώ από το μαλλί, αλλά θυμάμαι πάντα ότι αυτό είναι ένα πολύ πιο ατρόμητο κοριτσάκι από μένα, που στην ηλικία της το "να μην πω κάτι και τους κάνω να με μαλώσουν, να μην γίνω δυσάρεστη, να κάτσω καλύτερα στη γωνιά μου και να κλαίω σιγανά" με έκανε να τα δέχομαι ολα παθητικά... Δεν άντεχα την ευθεία αντιπαράθεση, κι αυτό μου συσσώρευσε μνησικακία και πολλή, μα πάρα πολλή οργή...

Οπότε cool, μην σε τρομάζει, εσύ σφιχτή αγκαλία και "δε μ'αγαπάς? δεν πειράζει, σ'αγαπώ εγώ". Κάποια στιγμη κι αυτή η φάση θα περάσει, μια που κοινωνικοποιούνται - φαντάζεσαι 15-χρονο κορίτσι να δέρνει γονείς? Σπάνιο....

Υπομονή(και γι αυτό...)

Και για το άλλο, φοβάμαι ότι κατάλαβα - είναι τρέλλα, το τι έχεις περάσει... Αν μπορείς κοίτα να δίνεις συνέχεια, είναι ο μόνος τρόπος να σου περάσει λίιιιγο όλη αυτό το απίστευτο φορτίο... Κι οσο δίνεις, τόσο θα γεμίζεις, δεν αδειάζει η καρδιά που δίνει...


χχχχχχχχχχχχχχ (τι έχουμε πάθει με τα μπλογκς...)

apousia είπε...

@paragrafos 08.51
Toν στίχο,όχι,δεν τον έγραψα για το blog του Ντον.
Ας είναι καλά όλοι τους,και σου ξαναλέω πως λυπάμαι για την εμπλοκή σου.
Μου ξεκαθάρισες το τοπίο για τον πατέρα σου,κι έτσι,αφού είδα πως,δεν υπάρχει επιστροφή,μίλησα για φωτιά...
Σαν όπλο απέναντι στην άδικη φωτιά..
(Πρέπει να δω μια βιβλιογραφία,να τελειώσω μια εργασία,ζω παρασιτικά σε βάρος του κράτους,σε χαιρετώ..)
Την αγάπη μου!

paragrafos είπε...

apousia said...
@paragrafos 08.51
Toν στίχο,όχι,δεν τον έγραψα για το blog του Ντον.
Ας είναι καλά όλοι τους,και σου ξαναλέω πως λυπάμαι για την εμπλοκή σου.
Μου ξεκαθάρισες το τοπίο για τον πατέρα σου,κι έτσι,αφού είδα πως,δεν υπάρχει επιστροφή,μίλησα για φωτιά...
Σαν όπλο απέναντι στην άδικη φωτιά..
(Πρέπει να δω μια βιβλιογραφία,να τελειώσω μια εργασία,ζω παρασιτικά σε βάρος του κράτους,σε χαιρετώ..)
Την αγάπη μου!
----------------------

Κατάλαβα για το στίχο και προσπάθησα να κάνω χιούμορ! :)

Αγαπημένη μου Απουσία, επειδή επιμένεις να λες ότι λυπάσαι για την εμπλοκή μου, εγώ σου λέω ότι το φχαριστηθηκε η ψυχή μου! (Απωθημένα, βλέπεις...)

Όσο για τη "φωτιά" που λες, προσθέτω: λαμπάδα, παρανάλωμα και σκέτη πυρκαγιά!

Καλο ξεμπέρδεμα με τις βιβλιογραφίες (αν δεν είχαμε και τις δουλειές μας θα είχαμε τρελαθεί ολότελα).

Σ΄ αγαπώ

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ Orestis Eniote

Σας υπέρ-υπέρ-ευχαριστώ!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

aphrodite said...
Καλημέρα,

Ναι, όλα τα παιδιά έχουν την τάση να "εκτονώνονται" αγριούτσικα έως εξόχως δυναμικά (...)
---------------------
Αφροδίτη μου τα περιγράφεις τόσο χαριτωμένα! Παιδί μου, εσύ έπρεπε να είσαι η ψυχαναλύτριά μου!

Φιλιά σε σένα και στα παιδάκι μας

Με αγάπη

Παράγραφος

Artanis είπε...

Artanis said...
(...) Κοινό σημείο: Κι εγώ ήθελα ο Ρετ να ήταν ο μπαμπάς μου. Αλλά από άλλη σκοπιά."
--------------
paragrafos:
"Θα ήταν αδιακρισία να σε ρωτήσω από ποια σκοπιά. Προσπάθησα να το φανταστώ και δεν τα κατάφερα."

Μία από τις παιδικές μου πλάνες ήταν ότι η μαμά μου άξιζε έναν τέτοιο χαρακτήρα για σύντροφο στο πλευρό της. Άρα κι εγώ ένα μπαμπά σ' αυτά τα πλαίσια. Κοινό σημείο της μαμάς μου με τη Σκάρλετ: Ατίθαση και παίρνει αυτό που θέλει. (Όχι ακριβώς όπως η Σκάρλετ, όμως!)
Ίσως είναι η μοναδική πλάνη που δεν καταρρίφθηκε ή απομυθοποιήθηκε με τα χρόνια. Ακόμα το ίδιο πιστεύω. Ευτυχώς, για την ίδια, έχει έναν "Ρετ" στο πλευρό της, που καταφέρνει και την "τιθασεύει". (Έχω παίξει στοίχημα μαζί του για πόσο καιρό θ' αντέξει.)
Βεβαίως, αναρωτιέμαι, ποιά γυναίκα δεν θα ήθελε, ενδόμυχα ή όχι, έναν "Ρετ" στη ζωή της; Σε οποιονδήποτε ρόλο; Ε;;; ΟΕΟ;;;

paragrafos είπε...

@ Artanis (15:08)

Μου άρεσε πολύ αυτή διευρυμένη σημασία του ρόλου και του όρου "Ρετ"!

Με εξαίρεση τη δική μου παιδική νεκρολαγνεία, νομίζω όλοι οι άλλοι ρόλοι του δεν θα μας ενοχλούσαν Καθόλου μα καθόλου!

Με αγάπη

Παράγραφος

aggelos-x-aggelos είπε...

Με τσάκισες...

Δεν είναι μόνο που στεναχωριέμαι με αυτά τα θέματα, τα γράφεις και τόσο ωραία...

Αλλά έχω αποφασίσει όλα να τα κλείνω αισιόδοξα!

Χάρηκα που έβαλες comment σου ως post γιατί το κάνω και εγώ καμιά φορά και αισθανόμουν λίγο άσχημα...

Πολλά φιλιά και καλή δύναμη!!!

paragrafos είπε...

@ aggelos-x-aggelos

Καλώς ήρθατε!
Τα περισότερα ποστ τα είχα ήδη παρουσιάσει ως κόμεντς στου ΝΔ. Αν κάντε κι εσείς το ίδιο, δεν βλέπω το λόγο γιατί να νιώθετε άσχημα. Τις αλήθειες είτε εδώ τις λέμε είτε αλλού παραμένουν αληθειες. Από τον εαυτό μας, όπου και να πάμε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Χαίρομαι που τα δικά σας κείμενα έχετε την τέχνη να κλείνετε όμορφα κι αισιόδοξα. Μακάρι να έλθει και η σειρά μου να σας μιμηθώ.

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

@ aggelos-x-aggelos

Να σας αφιερώσω, με αγάπη, και το γραγουδάκι σας! (Βέβαια δεν ισχύει για μένα επειδή συνήθω μόνο άσχημα νέα φέρνω...)


Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
κι ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά
κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα
μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά
και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του 'ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ' αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια

Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μη μας πει κανένα

Aphrodite είπε...

Καλημέρα (σκατά, εδώ βρέχει και πνιγόμαστε στο σκουπίδι, το βρεγμένο σκουπίδι...)!

Διάβασέ με πληζ στα "σκουπίδια", αργά χτες, να μου πεις αν αυτό τουλάχιστον σου κάνει λίγο... "ψυχανάλυση"! Εύχομαι από αυτή τη φάση πάντως να μην έχεις περάσει!

Φιλιά στα παιδάκια - όλου του κοσμου!

paragrafos είπε...

@ aphrodite

Αγαπημένη μου Αφροδίτη,
στο΄πα και στο ξαναλέω, μεσ΄ στα μπλογκς να κατεβείς! (Με προσοχή, μη χάσουμε και τους άντρες μας! χα χα χα!)

Κάνε ένα δικό σου μπλογκ και δεν χρειάζεται να γράφεις κάθε μέρα. Δεν σε υποχρεώνει κανείς! Μπορείς μάλιστα σιγά-σιγά να μεταφέρεις εκεί μέσα τα κειμενα που έχεις φτιάξει με πρώτο και καλύτερο εκείνη τη μελωδία που τεχνούργησες για για τη μανούλα σου ("γραψε με το αίμα σου και θα νιώσεις ότι το αίμα είναι πνεύμα", έλεγε ο Νίτσε).

ΈΤσι θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να διαβάζουμε και να ξαναδιαβάζουμε ό,τι γράφεις. Τώρα, ό,τι γράφεις δεν σβήνεται φυσικά αλλά..."Κάπου υπάρχει αγάπη, μα δεν ξέρω που, θα την γυρέψω στα χαρτιά/θα τη γυρέψω στ΄ άστρα..."

Καλή μου Αφροδίτη,
είναι ολοφάνερο ότι έχεις τάλαντο στο λογο. Μη νομίσεις ότι αν φτιάξεις το δικό σου μπλογκ θα είσαι αναγκασμένη να γραφεις και να απαντάς και τελειωμό να μην έχεις, τη στιγμή που είσαι μανούλα με τόσα καλά παιδάκια.

Απλώς, όποτε σε καίει κάτι, μπορείς εκεί να μιλάς γι΄αυτό!

Με αγάπη και εκτίμηση

η Φίλη σου

Παράγραφος

An-Lu είπε...

Κάτι ελάχιστο έχω να πω, που ίσως το ξέρεις ήδη, τη δύναμή σου την απέκτησες από μικρή, κάτω από άλλες οδυνηρές συνθήκες. Έχω την εντύπωση όμως πως δεν πήγε χαμένη. Καλώς ή κακώς, όχι μόνο ο πόνος μας κάνει πιο δυνατούς, αλλά μας ωριμαζει ταυτόχρονα.
Όσο για το "γιατί".... ένα πρώτο προσωπικό συμπέρασμα (όσο κι αν μπορεί ν' ακουστεί άκαρδο) είναι για να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και αυτά που κατακτούμε. Γιά κάποιο λόγο, έχουμε την τάση να μην εκτιμάμε (ως άνθρωποι) αυτό που μας χαρίζεται ή θεωρούμε δεδομένο.

cindaki είπε...

Αυτές οι εμπειρίες είναι που τελικά μας κάνουν πιο δυνατούς. Χρόνο χρειάζεται ο καθένας που έχει βιώσει τη βία,χρόνο να τη βγάλει από πάνω του και από μέσα του.Όχι ότι εξαφανίζεται ποτέ,τα σημάδια πάντα μένουν.Χρόνο για να βρει τον εαυτό του και να μπορέσει να συνεχίσει.Είμαι της άποψης ότι πάντα πρέπει να μιλάμε γι'αυτές τις εμπειρίες μας.Μη φοβόμαστε ότι κάποιοι ίσως νιώσουν λύπη...Θα είναι πολύ λίγοι.Όταν κρύβουμε τη βία γινόμαστε συνένοχοι...

@paragrafos
Σου στέλνω ένα γλυκό φιλί!

aggelos-x-aggelos είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ για το τραγουδάκι μου.

Πιο πολύ όμως σε ευχαριστώ για το ποίημα του Καββαδία σήμερα.

Σου έχω αφιερώσει ένα post. Μπες να το διαβάσεις.

Πολλά φιλιά!!!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Ομορφο κείμενο. Χαρηκα που σε γνωρισα.

paragrafos είπε...

An-Lu said...
(...)
Όσο για το "γιατί".... ένα πρώτο προσωπικό συμπέρασμα (όσο κι αν μπορεί ν' ακουστεί άκαρδο) είναι για να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και αυτά που κατακτούμε. Γιά κάποιο λόγο, έχουμε την τάση να μην εκτιμάμε (ως άνθρωποι) αυτό που μας χαρίζεται ή θεωρούμε δεδομένο.

-----------------------------

Έχετε δίκιο: και απο αγκάθι βγαίνει ρόδο. Τουλάχιστον έμαθα, μέσα από τις περιπέτειές μου, τι δεν πρέπει να κάνω στο παιδί μου, στον σύντροφό μου, στον κόσμο όλο!

ΜΕ αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

sofi-k said...

(...)
Είμαι της άποψης ότι πάντα πρέπει να μιλάμε γι'αυτές τις εμπειρίες μας.Μη φοβόμαστε ότι κάποιοι ίσως νιώσουν λύπη...Θα είναι πολύ λίγοι.Όταν κρύβουμε τη βία γινόμαστε συνένοχοι...

---------------------------

Και από μένα δυο γλυκύτατα φιλάκια για την ενθάρρυνση!

Η αλήθεια είναι ότι βρήκα το θάρρος να μιλήσω όταν άνοιξε η γη με κατάπιε. Περίεργο! Εκεί που νομίζεις ότι έχεις σβήσει, εκεί ξαφνικά έρχεται ένα χέρι δυνατό και σ΄ ανεβάζει στα ουράνια!

Αχ, πόσα χρωστάω στον άνθρωπό μου!!!

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

aggelos-x-aggelos said...

Σου έχω αφιερώσει ένα post. Μπες να το διαβάσεις.

---------------------

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την Τιμή και τη αγάπη σας! Αν ήξερα ποια ποιήματα αγαπάτε θα μπορούσα να τα βρίσκω κάθε μέρα κι ένα χωρίς βέβαια να έχετε την υποχρέωση να μου αφιερώνεται κάθε μέρα και από ένα... ποστ!!!

Με αγάπη

Παράγραφος

(Φιλάκια πολλά πολλά πολλά στην κορούλα Σας!!!)

Artanis είπε...

Εντελώς άσχετο με το θέμα του ποστ!!!!!!!!!!!!!!

@aphrodite

Επειδή δεν έχω κάποιο άλλο τρόπο να σου γράψω, θα ήθελα να υποβάλλω τα σέβη μου στο ταλέντο σου (όχι μόνο το συγγραφικό) και να συμφωνήσω με την οικοδέσποινα στο, επίσης γραμμένο με ταλέντο, σχόλιό της (της 14ης Απριλίου 13:11).
Και όχι, δεν είναι σλαρπ-σλουρπ. Το εννοώ.
(Λοιπόν έχω παρατηρήσει, ότι τον καλύτερό μου εαυτό τον βγάζω εδώ και στης απουσίας. Α, και στου Φιντεία. Από μπινελικορίχτρα έχω μεταμορφωθεί σε μις λογική κι ευαισθησία. Μου ξυπνάτε το ζώο μέσα μου...από την ανάποδη!)

Stavros Katsaris είπε...

Δεν θα μπορούσε να λείψει σχόλιο μου απο το θέμα σου μιας και το όσα παίρνει ο άνεμος είναι η αγαπημένη μου ταινία.
Για τελείως διαφορετικό λόγο από τον δικό σου. Εσένα έχει στοιχεία τραγωδίας αλλά και ελπίδας για τη συνέχιση του ταξιδιού.
Εμένα είναι η αγαπημένη μου ταινία γιατί με ενώνει με μια γυναίκα που αγάπησα. Μια γυναίκα που συγκλόνισε τον κόσμο μου και που σφηνώθηκε στην καρδιά μου για να μην μπορέσω να την βγάλω ποτέ.
Πόσες αλήθεια διαφορετικές αιτίες θα σου πουν όσοι αυτή η ταινία αποτελεί την αγαπημένη τους.
Και είναι αλήθεια συναρπαστικό να ταυτίζεσαι με τους ρόλους μιας ταινίας για να μπορείς καμμιά φορά να δραπετεύεις.
Να είσαι πάντα καλά με την υπέροχη οικογένειά σου!

paragrafos είπε...

@ Stavros Katsaris

Για σας η ταινία είναι κάτι πολύ περισσότερο από εμάς τους άλλους. Για σας είναι η Μεγάλη Αγάπη! Είστε τυχερός άνθρωπος!

Με αγάπη

Παράγραφος

Ανώνυμος είπε...

Please welcome a new blog in the town

www.nonprivatelife.blogspot.com


Thank you

Aphrodite είπε...

Γλυκειά μου κοπέλλα,

Σ'ευχαριστώ για τη φιλοξενία μηνυμάτων προς εμένα!

1. Καλά τα λες στον ΝΔ σήμερα, θα γράψω σε λίγο - θα τον φαπίσω εκείνον που έγραψε "ντροπή σου"!

2. Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με παροτρύνετε για blog. Είναι μεγάλη μου τιμή. Και συγνώμη που σας δυσκολεύω με το μπρος-πίσω, καταλαβαίνω, κι εγώ σας "ψάχνω" (κι εκεί λεω τι καλά με το έντυπο, γυρνάς τις σελιδες και το βρίσκεις, τσακίζεις και τη σελίδα ή την κόβεις και την βάζεις με μαγνητάκι στο ψυγείο, ενώ εδώ με μια οθόνη ζαλίζεσαι στο τέλος...)

Οι λόγοι που δεν με βλέπω - τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον να το κάνω είναι οι εξής:

α. Ντρέπομαι. Βλέπω τι γράφετε και πώς προλαβαίνετε να το χειρίζεστε αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να είμαι αντάξια τέτοιου εγχειρήματος.

β. Εστω ότι ξεπερνάω το α. Δυστυχώς για μένα, η τελειοθηρία μου θα με κάνει να χάσω και τον ήδη ελάχιστο ύπνο μου για να το κάνω έτσι όπως θέλω, με το σχεδιασμό και την ανάπτυξή που θα ήθελα. Η μεγάλη μου κλίση (αν τολμώ να πω τόσο βαρειά κουβέντα) είναι η ζωγραφική. Πονάω με τη ζωγραφική, βλέπω πίνακες και κλαίω. Και όσο και να μην έχω χρονικά περιθώρια με τη ζωή που έχω αυτή τη στιγμή, μου βγαίνει ακόμη και ζωγραφίζοντας ή κάνοντας πλαστελίνες με τα παιδιά, βράζοντας κυριολεκτικά στο ζουμί μου. Οπότε στο blog θα ήθελα όχι μόνον να γράφω, αλλά και να ζωγραφίζω, να κάνω κάτι σαν virtual gallery με πίνακες, κυρίως άλλων εννοείται. Ενα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα, για το οποίο και θα πρέπει να έχω την υπομονή να χειρίζομαι και όποιον μπαίνει με κακές προθέσεις...

Μέχρι τότε... μπισκοτάκια-"Λαζαράκια" για τα μωρά και πολύ μου είναι!

paragrafos είπε...

Αφροδίτη μου, σου έχω μια έκπληξη! Δες το επόμενο ποστ!

Αυτό το ποστ (δηλαδή το επόμενο) μπορείτε να χρησιμοποιείτε και όσοι θέλετε να επικοινωνείτε με την Αφροδίτη, μέχρι η ίδια να φτιάξει (άμποτες θελησει) το δικό της μπλογκ!

Με απέραντη Αγάπη

Παράγραφος

Debby είπε...

Συγνώμη αν σε στεναχώρησα παρά την θέληση μου.
Εχω και εγώ μια εμπειρία με αλκοολικό άτομο. Αλλά και μόνο η ιδέα να χαλαλίσω χρόνο να γράψω για αυτό με απωθεί.
Κάποια στιγμή όμως θα ήθελα να συζητήσουμε σχετικά μιας και το δικό σου βίωμα σε κάνει σαφώς πιο έμπειρη σχετικά.
Καλή σου μέρα

paragrafos είπε...

Debby said...
Συγνώμη αν σε στεναχώρησα παρά την θέληση μου.
Εχω και εγώ μια εμπειρία με αλκοολικό άτομο. Αλλά και μόνο η ιδέα να χαλαλίσω χρόνο να γράψω για αυτό με απωθεί.
Κάποια στιγμή όμως θα ήθελα να συζητήσουμε σχετικά μιας και το δικό σου βίωμα σε κάνει σαφώς πιο έμπειρη σχετικά.
Καλή σου μέρα
----------------------
Καλή μου φίλη,
Εμένα να με συγχωρείς που ήμουν αποτομη. Δε με στεναχώρησες καθόλου! Και σου το ξαναλέω με απέραντη αγάπη και καλή θέληση, είμαι στη Διάθεσή σου!

Πάντως επιμενω: οι αλκοολικοι είναι σάπιοι άνθρωποι! Φυλαξου!



Με αγάπη και ειλικρινή συγγνώμη

Παράγραφος

Nikos Dimou είπε...

Παράγραφε επισκέπτομαι συχνά το blog σου που το βλέπω σαν δορυφορικό του δικού μου - εδώ συνεχίζονται πράγματα που άρχισαν σε μένα - ή αρχίζουν άλλα που καταλήγουν στο δικό μου.

paragrafos είπε...

@ Nikos Dimou


Αγαπημένε μου κύριε ΝΔ,

χωρίς εσάς δεν θα υπηρχε το ημερολόγιό μου, γιατί δίχως εσάς ίσως να μην ειχα βρει ΠΟΤΕ τη δύναμη να μιλήσω, πρώτα σε μένα και στο σύζυγό μου κι ύστερα σε τόσους ανθρώπους.

Θυμάστε; Όλα ξεκίνησαν από τον Τσιρίδα, το γατάκι σας, και από το Σωκράτη, το δικό μου γατάκι! Τοτε που σας έστειλa εκείνο το γράμμα...

Τότε κάνατε ένα μικρό θαύμα: μου δώσατε θάρρος κι άρχισα να μιλώ και να βλέπω το ποτήρι τής ζωής μισογεμάτο (κι όχι μισοάδειο όπως το έβλεπα πριν) και άλλαξε η ζωή μου και η οικογενειακή μας ατμόσφαιρα πήρε την πάνω βόλτα!

Αυτό το θαύμα οφειλεται σε Σας και μόνον Εσας.

Πώς είναι δυνατόν το ημερολόγιό μου, που γεννήθηκε μέσα από το δικό σας, να πάψει να εμπνέεται από εσάς και να μην επιστρέφει ξανά στην αρχική του πηγή να ξεδιψάσει με γνώση και ανθρωπιά;

Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κανατε!

Ξέρετε πόσο σας θαυμάζω και σας αγαπώ!

Παράγραφος