keimeno - paragrafos Το βιωματικό μπλογκ τού Κώστα Καλλίμαχου

Αγαπητέ επισκέπτη, το μπλογκ το ξεκίνησε το 2006 η Paragrafos αλλά τώρα το συνεχίζει ο Κάπα (περσόνες και οι δύο τού Κ. Καλλίμαχου). Ο Κ. Καλλίμαχος είναι συγγραφέας-εκπαιδευτικός και Εκπρόσωπος του Κυπριακού Συνδέσμου για την Επιληψία. Εδώ μπορεί να πάρεις μια ιδέα για το έργο του (αφηγήματα, δοκίμια, άρθρα, διαλέξεις, βιβλία κοκ).

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Η Αγάπη μπορεί να περιμένει ως την Πρωτοχρονιά (Αντι-ομοφοβικό αφήγημα συμπαράστασης στην ερωτική διαφορετικότητα)

Αγαπημένη μου Μαρία,

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα που αποφάσισες να επιστρέψεις, έστω δοκιμαστικά, στην πατρίδα, και μάλιστα εντός των ημερών! Η αλήθεια είναι ότι θα την βρεις αρκετά αλλαγμένη στα πολιτικά όχι όμως και σε όλα τα υπόλοιπα. Ασφαλώς και το 2027 δεν είναι ίδιο με το 2017, όταν εσύ πήρες το δρόμο για το Τορόντο κι εγώ για την Αθήνα. Τότε η Κύπρος μας ήταν ακόμη διαιρεμένη ενώ τώρα διανύει τον πέμπτο της χρόνο ενωμένη και αισιόδοξη! Τότε εσύ ήσουν επίδοξη δημοσιογράφος κι εγώ μαθητευόμενη οδοντίατρος, ενώ τώρα και εσύ πρόκοψες στο πανεπιστήμιο του Τορόντο κι εγώ δεν ζω πλέον στην ανέχεια.

Εσύ κατάφερες να γίνεις περιζήτητη καθηγήτρια από πολύ μικρή (πάντα ήσουν χαρισματική - γι΄ αυτό και σε ζητάει επίμονα το Πανεπιστήμιο Κύπρου) κι εγώ χάρη σ΄ εσένα και στον μπαμπά σου, που μπήκατε εγγυητές, κατόρθωσα να στήσω ένα αξιοπρεπές οδοντιατρείο στο χωριό, και δεν σου κρύβω, μου αρέσει που βλέπω τον εαυτό μου να συγκαταλέγεται στους ευκατάστατους τής μεσαίας τάξης, κάτι που μου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση και κυρίως με κάνει να νιώθω περήφανη, όχι μόνο επειδή φάνηκα αντάξια τής εμπιστοσύνης που μου δείξατε εσύ και ο μπαμπάς σου, αλλά και επειδή είμαι σε θέση να προσφέρω στους μεροκαματιάρηδες γονείς μου αρκετές ανέσεις, όπως ιδιώτη νευρολόγο και πρωτότυπα φάρμακα για την άρρωστη με Πάρκινσον μητέρα μου, σύγχρονο διαμέρισμα δίχως ενοίκιο, οικιακή βοηθό, αυτοκίνητο που δεν αφήνει τον μπαμπά στο δρόμο και φυσικά τις καλύτερες... μασέλες και για τους δύο.

Με ρωτάς πώς περνάω τις μέρες μου και σου έχω απαντήσει άπειρες φορές ότι η ζωή μου είναι απλή: πολλή δουλειά και ακόμη περισσότερο γυμναστήριο και πισίνα. Εκεί συμφωνούμε απολύτως, αφού τα ίδια κάνεις κι εσύ! Ε, ένα σώμα που το έχουμε, να μη το φροντίσουμε; 

Ο μπαμπάς σου μου λέει ότι μοιάζουμε σα δίδυμες νεράιδες τού παραμυθιού και ότι του δίνει πολλή χαρά η παρουσία μου - τον επισκέπτομαι κάθε Πέμπτη απόγευμα (που είναι τα ιατρεία κλειστά) μια δυο ώρες και τα λέμε. Θυμόμαστε τα παλιά αλλά συζητάμε και τα τρέχοντα. Στην προ μηνός τελετή, όταν έγινε ομότιμος καθηγητής, έκλεισε τρεις θέσεις μπροστά-μπροστά, για εμένα, τον μπαμπά και τη μαμά μου. Ο μπαμπάς δεν ήθελε να έλθει στην αρχή: «εγώ, κόρη μου, ένας υδραυλικός, τι δουλειά έχω εκεί μέσα; Και η μάνα σου με Πάρκινσον, πώς θα την παρουσιάσω εκεί σε τόσους σπουδαίους αθρώπους;» Ευτυχώς ο μπαμπάς σου ήταν ανένδοτος: «Γιαννή, η κόρη μου είναι μακριά και η γυναίκα μου θαμμένη, εσείς είστε η οικογένειά μου, πάρτε το χαμπάρι. Αν δε έλθετε και οι τρεις, δεν πάω ούτε κι εγώ»!

Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, αφιέρωσε το βραβείο που του έδωσε το πανεπιστήμιο στη μαμά σου που δεν ήταν εκεί για να χαρεί… Να μη σου τα πολυλογώ, αν κι εγώ είχα άγχος για το παράταιρο τής παρουσίας τού μπαμπά και της μαμάς μου, ανθρώπων το χωρκού στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου, ωστόσο το αποτέλεσμα δικαίωσε τον πατέρα σου πέρα ως πέρα, ειδικά όταν καθίσαμε δίπλα του και πέρασαν δεκάδες συνάδελφοί του και παλαιοί φοιτητές του να τον  συγχαρούν και οι οποίοι στη συνέχεια χαιρετούσαν εμένα, τον μπαμπά και τη μαμά μου!!! Είχε και λίγη πλάκα επειδή το χέρι τής μαμάς έτρεμε πολύ και δεν το πετυχαίνανε πάντα στη χαιρετούρα…
Αχ, αυτός ο μπαμπά σου! Τον λατρεύω! Είναι τέλειος!    

Αγαπημένη μου, Μαρία μου, πόσο ανυπομονώ να σε δω και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου! Μου λείπεις. Δεν περνάει στιγμή που να μη σε σκεφτώ. Θυμάσαι όταν έφυγες για το Τορόντο; Έκλαιγα για μία βδομάδα και παραλίγο να χάσω την εγγραφή στην Αθήνα και τι θα έκανα μετά! Ευτυχώς η μαμά ειδοποίησε τη μαμά σου και εκείνη ήλθε και με νουθέτησε, ότι είμαστε νέα κορίτσια, ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά και όχι μόνο το χτες, ότι πρέπει από το χτες να αντλούμε δύναμη κι όχι να παραλύουμε από κατάθλιψη… Από τότε διαβάζω τα βιβλία της. Ούτε μια λέξη της δεν περισσεύει! Τέτοια κείμενα τα γράφουν άνθρωποι που έχουν ζήσει σαράντα ζωές και έχουν διαβάσει χιλιάδες βιβλία!

Μου είπε ότι κι εκείνη λυπήθηκε όταν έφυγες, αλλά προτίμησε τη φωτεινή όψη της ζωής και έπελεξε να χαρεί και μάλιστα πάρα πολύ, που σε είδε να υλοποιείς τα όνειρά σου και ότι αν σε αγαπώ πραγματικά δεν πρέπει να αφήσω την αγάπη μου για σένα να γίνει αφορμή για αποτυχία και δυστυχία, αλλά αφετηρία για προκοπή. Αθάνατη η μανούλα σου! Η μανούλα μας!!! Ζει κάθε μέρα στη σκέψη μου. Θυμάμαι το χαμόγελό της, ίδιο με το δικό σου! Όταν σας πρωταντίκρισα και τις δύο, καταγοητεύτηκα, κι ας ήμουν κορίτσι του Δημοτικού. Δεν ήξερα ποια να λατρέψω περισσότερο! Κι οι δυο σας στοργικές, τρυφερές, μελωδικές, πανέμορφες, τέλειες! Ήθελα να είμαι εσύ! Το χαμόγελό σου να αγγίζει τα χείλη μου, στα γαλάζια μάτια σου να κολυμπούν στα βλέφαρά μου, οι παλάμες σου να είναι δικές μου για να σε τυλίγουν στην αγκαλιά τους... 

Θυμάσαι που ήμασταν μικρές και με ρωτούσαν ποιον θα παντρευτώ όταν μεγαλώσω κι εγώ απαντούσα «τη Μαρία μου» και όλοι σκάγανε στα γέλια; Θυμάσαι; Μου το θυμίζει συχνά ο μπαμπάς σου όταν θέλει να κάνουμε πλάκα. Μα δεν μπορούσα να πω ψέματα! Ακόμη και τώρα αν με ρωτήσουν σοβαρά ποιον θέλω να παντρευτώ, μπορεί και να βροντοφωνάξω: «τη Μαρία μου»! Τόση αγάπη σου έχω! Και δεν είναι από υποχρέωση για ό,τι έχει προσφέρει η οικογένειά σου, σ΄ εμένα προσωπικά, και στους γονείς μου. Το λέω επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου και την ύπαρξή μου δίχως την παρουσία σου που δίνει νόημα στο α-νόητο κόσμο που μας περιβάλλει...

Αυτή όμως η αγάπη μου, Μαρία μου, δεν είναι καλός σύμβουλος. Επειδή εγώ νιώθω πολλή μοναξιά, θα προτιμούσα να επιστρέψεις στην Κύπρο και να συνεχίσεις εδώ την καριέρα σου, τη στιγμή μάλιστα που εδώ σου δίνουν θέση πρώτης βαθμίδας στις Πολιτικές Επιστήμες, μονιμότητα, μισθό υψηλότερο από αυτόν που σου δίνει τώρα το Πανεπιστήμιο του Τορόντο και τα λοιπά που τόσες φορές έχουμε συζητήσει.

Από την άλλη, Μαρία μου, ψυχή μου, κρίνω ότι η κοινωνία μας δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ανεχθεί το πνεύμα σου, την ανεξαρτησία σου, την ανέμελη και δυναμική προσωπικότητά σου. (Σουφραζέτα μου, εσύ!) Από μακριά η αγάπη μας ζει χωρίς εμπόδια. Έρχεσαι Χριστούγεννα και  Πάσχα, κάνουμε διακοπές τον Αύγουστο στην Ευρώπη και η ζωή κυλάει. Οι γονείς μου δεν έχουν πάρει χαμπάρι - ο μπαμπάς σου ίσως κάτι υποψιάζεται, αλλά δεν... Το να επιχειρήσουμε όμως να ζήσουμε μαζί και μάλιστα ανοιχτά, όπως μου ζητάς, με τρομάζει, τη στιγμή που δεν είναι βέβαιο αν τελικά θα ταιριάξεις με το πνεύμα του Πανεπιστημίου Κύπρου και ίσως φύγεις ξανά για το εξωτερικό και τότε, αγαπημένη μου, εγώ τι θ΄ απογίνω;

Εδώ, καλή μου, δεν είναι Τορόντο, είναι Λευκωσία ή μάλλον ούτε καν Λευκωσία δεν είναι – το ιστρί μου είναι στην Κάτω Παναγιά. Μπορεί για το κοσμοπολίτικο πνεύμα σου όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτε απολύτως. Άλλωστε και στη Λευκωσία το Πανεπιστήμιο είναι διαποτισμένο από φιλελεύθερη σκέψη και ανεκτικότητα. Για τις οικογένειές μας όμως και για τους συγγενείς μας και φυσικά για τους πελάτες μου, η αγάπη μας είναι «αφύσικη»,. Η Εκκλησία και ο αρχιεπίσκοπος, με κάθε ευκαιρία, καταγγέλλουν την ομοφυλοφιλία ως «διαστροφή» και «αμαρτία». Θα μου πεις πάλι ότι είμαι δειλή, ότι ντρέπομαι για εμάς.... Δεν είναι όμως έτσι, Μαρία μου. Εγώ ζω εδώ και εσύ εκεί, για την ώρα. Αν είναι να έλθεις οριστικά εδώ, θα πρέπει να έλθεις πρώτα επειδή το θέλεις εσύ, επειδή σου πηγαίνει η νέα πολιτική κουλτούρα που έχει ανάγκη η Ενωμένη Κύπρος μας. Αν είναι να έλθεις να ζήσουμε μαζί, θα πρέπει πρώτα να δεις την καριέρα σου, την αποστολή σου στην κοινωνία και μετά να δεις αν μπορούμε να ανοίξουμε το σπιτικό μας και να υιοθετήσουμε το μωράκι που λέγαμε.

Θα μου πεις πάλι ότι είμαι υπέρ το δέον ορθολογίστρια, ότι δειλιάζω, ότι βάζω πρώτα τούς άλλους και μετά την αγάπη μας, την ευτυχία μας κι εσένα, ότι συνεχώς νοιάζομαι για το τι θα πει ο κόσμος και ότι αυτό δεν είναι αγάπη, ότι όποιος αγαπάει αληθινά ρισκάρει, ότι εσύ είσαι αποφασισμένη να πολεμήσεις για την αγάπη μας, να συγκρουστείς με τους πάντες… 

Αχ, Μαρία μου, Εγώ δεν μπορώ... με ξέρεις... Δεν μπορώ τις συγκρούσεις. Αρρωσταίνω όταν λυπούνται άνθρωποι εξαιτίας μου, ακόμη κι αν έχω δίκιο. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τους αγαπημένους μας. Καλά, η μαμά μου, δεν καταλαβαίνει πλέον και πολλά. Αλλά στον μπαμπά μου τι θα πω, που κάθε λίγο και λιγάκι τού φέρνουνε προξενιές στο καφενείο; Πώς θα μπορέσω να κοιτάξω στα μάτια τον μπαμπά σου; Και τους άλλους ανθρώπους που είναι του χωρκού και από αυτούς εξαρτάται η δουλειά μου, η αυτάρκειά μου; Πώς θα το χειριστώ;

Αχ, καλή μου, θα έπρεπε να ξέρεις πόσο με πληγώνεις όταν λες ότι δεν σ΄ αγαπώ όσο μ΄ αγαπάς! Νοιάζομαι όμως και για τους πατεράδες μας αλλά και για το τι επιπτώσεις ίσως θα έχει κάτι τέτοιο στην πελατεία μου που αποτελείται κυρίως από απλούς ανθρώπους και παιδιά. Μαρία μου, δεν μπορώ να ξαναζήσω στη μιζέρια, την οποία εσύ ευτυχώς δεν βίωσες ποτέ σου. Την έχω φοβηθεί! Τώρα είμαι κάτι στην κοινωνία ενώ πριν ήμουνα το φοβικό κοριτσάκι του Γιαννή του υδραυλικού. Τώρα απέκτησα ένα κάποιο κύρος, οικονομική άνεση. Χειραφετήθηκα, όπως λες κι εσύ! Πρωτόγνωρες καταστάσεις για μένα! «Μετά», τι θα έχω;

Αν η δημοσιοποίηση τής σχέσης μας έχει φριχτές επιδράσεις στην επικοινωνία μου με τον μπαμπά μου και τον μπαμπά σου και στα εισοδήματά μου, πώς θα ζήσω και πώς θα μπορέσω να στηρίξω την άρρωστη μητέρα μου; Και μη μου λες σε παρακαλώ ότι το παίζω άνετη, ότι θέλω να έχω το πάνω χέρι στη σχέση μας, ότι εσύ με αγαπάς με πάθος ενώ εγώ είμαι χαλαρή, άνετη και γι΄ αυτό συγκρατημένη. Η καρδά μου μου το ξέρει πόσο σε λαχταράει! Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά, Μαρία μου. Θυμάσαι τη μανούλα σου που μας έλεγε, προφητικά ίσως, πως η αγάπη μόνο δεν φτάνει!

Καλά-καλά, σταματάω τα "ηττοπαθή"...

Περνάω στα πολιτικά, όπου επίσης τα βλέπουμε λιγάκι αλλιώτικα. Εδώ όμως ομολογώ ότι είναι το στοιχείο σου. Ό,τι ξέρω το έμαθα από εσένα. Χάρη στα βιβλία που μου σύστησες και στη γνωριμία της μαμάς σου με εκείνο το φιλόσοφο τού οποίου μού πρότεινες τα βιβλία του και τα διάβασα όλα. Είχες δίκιο, πάντα έχεις δίκιο, η μαμά σου είχε όλα τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη της και μάλιστα σε ξεχωριστό ράφι και με αλφαβητική σειρά ανά τίτλο. Ο άνθρωπος αυτός, αν και δεν έχω την παιδεία να το τεκμηριώσω, κρίνω ότι ήταν πολύ σοφός.  Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις «Ασκήσεις Ελευθερίας» και το «Μικρό εγχειρίδιο ορθολογισμού» μαζί με το "Απόλυτο και το τάβλι". Αυτά τα βιβλία του τα χρησιμοποιώ ως αντίδοτο στον έμφυτο δειλό συντηρητισμό μου ο οποίος (κακώς) μού λέει ότι καλά ήμασταν πριν τη λύση και ότι τώρα με την Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία συναντάμε μόνο δυσκολίες. Γιατί η αλήθεια είναι, όπως γράφεις κι εσύ στο τελευταίο σου βιβλίο, ότι "η Ενωμένη Κύπρος μπορεί να ελπίζει μόνο εάν και εφόσον απαλλαγεί από τους εθνικισμούς και πολιτευθεί ως ανοιχτή κοινωνία, δίχως αποκλεισμούς, ορθολογικά και με αβίαστη αποδοχή τής διαφορετικότητας".

Μαρία μου, αγάπη μου, συμφωνώ. Σου θυμίζω όμως ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν απομένει (από πείσμα;) η Γερμανία, η Γαλλία και η Αυστρία και από ανάγκη η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και εμείς. Τι απέγιναν οι άλλες 22 χώρες;  Εσύ το είπες: τις σάρωσε ο εθνολαϊκισμός! Και τι θα απογίνουμε αν διαλυθούν εντελώς τα υπολείμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ποιος θα εγγυηθεί την οριστική αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων που έπρεπε να έχουν αποχωρήσει από πρόπερσι και δεν τον κουνάνε; Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η εξέλιξη δεν εμποδίζει την ομαλή συμβίωσή μας με τους Τουρκοκυπρίους και τη λειτουργία των ομοσπονδιακών οργάνων. ότι τα Ηνωμένα Έθνη αναγνωρίζουν το θετικό ρόλο της ελληνοκυπριακής πλευράς και ότι η λογική τών επιδοτήσεων που επιβραβεύουν τους συναινούντες στην  διακυβέρνηση είναι πολύ έξυπνο και αποδίδει! (Από τότε που η ΕΕ καθιέρωσε το μέτρο αυτό, η Τουρκία έπαψε να παρακινεί τους Τουρκοκυπρίους προς αλλότριες πολιτικές.)

Αγαπημένη μου, ξέρω ότι έχεις ένα σωρό υποχρεώσεις και δεν χρειάζεται να αποκριθείς στο φλύαρο μέιλ μου. Άλλωστε θα τα πούμε την Πρωτοχρονιά από κοντά και θα γιορτάσουμε όλοι μαζί, οικογενειακώς! Αν δεν μπορέσεις να μείνεις μέχρι των Φώτων, έρχομαι εγώ για λίγες μέρες μαζί σου στο Τορόντο να σε βοηθήσω να τακτοποιήσεις τα πράγματά σου. Είτε εδώ είτε εκεί, θα τα ξανασυζητήσουμε πάλι όλα εκτενώς ίσως και με πάθος, όπως θέλεις, καρδιά μου!

Σε ποθώ, σε φιλώ, σε λατρεύω,
η Αναστασία σου!


26 Δεκεμβρίου 2026


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 7:04:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Απρόσμενο χριστουγεννιάτικο δώρο

Οι κλέφτες των... Χριστουγέννων

Στο υγρό υπόγειο όπου μέναμε, έχοντας απελπιστεί από την υποχρεωτική ξάπλα, προσπαθούσα να κατεβάσω τον υδράργυρο χτυπώντας ανάποδα το θερμόμετρο, αλλά ο σπαστικός βήχας αρνούνταν το αποφυλακιστήριο. Και μου λείπανε τόσο μα τόσο πολύ τα άλλα παιδιά και τα γιορτινά τού σχολείου (κι ας μας τρομοκρατούσε ο διευθυντής). "Μην κάνεις έτσι παιδάκι μου, θα πάθεις τίποτε", έλεγε και ξανάλεγε η καημένη η γιαγιά.

Ο αδελφός μου (παιδάκι κι αυτός, τι να σου κάνει) όσο μπορούσε, με τον Τάκη το γειτονάκι μας, με παρηγορούσαν, πως σύντομα θα γίνω καλά και θα βγούμε έξω να παίξουμε, και ότι πριν τη γιορτή τού σχολείου θα κατεβούμε κάτω στο τεράστιο σκοτεινό σαν σπηλιά υπόγειο και με κεριά θα ανακαλύψουμε περισσότερα και σπανιότερα στολίδια από κάθε άλλη φορά, που μας περιμένουν κάπου χωμένα, όχι μόνο από τον καιρό των γονιών και των παππούδων μας αλλά κι από πιο παλιά ακόμη, από τον καιρό που ήτανε τα δάση γεμάτα ξωτικά. Με αυτά τα σπάνια δώρα θα ομορφαίναμε το δέντρο τού σχολείου και πάλι (όπως είχε γίνει πριν χρόνια) θα με καμάρωναν όλοι οι δάσκαλοι, οι γονείς και τα παιδιά, για το νέο μου κατόρθωμα και θα μας έβγαζε και τζάμπα φωτογραφίες ο κυρ Βαγγέλης ο φωτογράφος με τη βέσπα!

Αντί να παρηγορηθώ, μελαγχόλησα χειρότερα. Θυμήθηκα τότε που ήμουν στην πρώτη τάξη και έγινα διάσημος στολίζοντας το δέντρο, έχοντας δίπλα μου τη δασκάλα που με αγαπούσε και η οποία συνεχώς μου έλεγε, βλέπεις, αγαπούλη (έτσι με αποκαλούσε για καιρό), πόσο πλούσιο έκανες το σχολείο μας! Βλέπεις τα δώρα που μάς χάρισες! (Τα είχα φέρει από το υπόγειο του σχολείου – κάπου είχαν παραπέσει επί… αιώνες και τα ανακάλυψα τυχαία). Να, αυτό είναι ένα κατάχρυσο λαμπιόνι, να προσέχεις, είναι εύθραυστο, επειδή έγινε από χέρια τρυφερά και ευαίσθητα...

- Μα ποιος τα έφτιαξε, κυρία;
- Πριν πολλά πολλά χρόνια, η βασίλισσα τού δάσους έστειλε μία νεράιδα στους καταρράκτες να φέρει δροσιά, κι όπως άχνιζε η αναπνοή της, κρυστάλλωσαν οι ανάσες της, τις έκλεψε τ΄ αγέρι, πέρασαν από τις στοές τού παλαιού κάστρου και κρύφτηκαν στο υπόγειο τού σχολείου μας, όπου καρτερούσαν ένα παιδάκι να τις ξετρυπώσει για να του δώσουνε χαρά, υγεία και ευτυχία!

- Και πώς τη λένε την βασίλισσα, κυρία;
- Αγάπη τη λένε, αγαπούλη μου!

- Μα, Αγάπη δεν λέγανε και την κόρη σας;
- (…) Ναι, αγαπούλη μου, Αγάπη τη λέγανε…

- Και είναι η κόρη σας, κυρία, που έγινε βασίλισσα και μας στέλνει όλα αυτά τα δώρα; ... μα γιατί κλαίτε;    
- Από χαρά, αγαπούλη μου, που μου θύμισες τη βασίλισσά μου! Άντε τώρα να φέρεις κι άλλα χρυσά στολίδια! Και μην ξεχάσεις το αστέρι, εκείνο το μεγάλο! Θυμάσαι πού είναι;

– Ναι, ναι, κυρία, θυμάμαι! Τρέχω!

Όλα αυτά, βέβαια, ήτανε περασμένα μεγαλεία, γιατί κάποια στιγμή η δασκάλα μου έφυγε. Με εγκατέλειψε κι έμεινα μόνος καταμόναχος στο σχολείο και κρύωνα και αρρώσταινα. Γι΄ αυτό κάθε που έβλεπα ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο, κάτι πολύ όμορφα λυπημένο φούντωνε μέσα μου και το έλεγα στον αδελφούλη...

Αλλά, τώρα, στο πνιγερό δωμάτιό μου τι μπορούσα να περιμένω; Κι όμως...

... ανήμερα Χριστουγέννων ξύπνησα (πάλι με υψηλό πυρετό) και βρέθηκα σε ένα όνειρο! Ο έναστρος ουρανός είχε καλύψει το μισό δωμάτιο ως απάνω! Ούρλιαξα από ευτυχία και έκπληξη! Με άκουσε η μάνα μου και μπαίνοντας, σοκαρίστηκε κι εκείνη, αλλά όταν συνήλθε, απαίτησε το ίδιο βράδυ να επιστραφεί στο σχολείο το τεράστιο και βαρυφορτωμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο "με τον ίδιο τρόπο που ήλθε".

Εγώ χάρηκα τόσο πολύ για το εφήμερο δώρο του αδελφούλη και του Τάκη, που σε δυο μέρες έγιανα κι άρχισα να διαλαλώ με καμάρι το περιστατικό, το οποίο φυσικά έφτασε και στα αφτιά τού σαδιστή διευθυντή που έμενε πιο κάτω.

Τελείωσαν οι διακοπές και επιστρέψαμε σχολείο... Αμέσως μετά την προσευχή, ο Γιακωβάκης κάλεσε να έλθουν στο βήμα ο αδελφούλης και ο Τάκης. Χάρηκα κι εγώ, γιατί νόμισα ότι θα τους εγκωμίαζε, αλλά εκείνος, άρχισε, να τους δέρνει αλύπητα  μπροστά στις παγωμένες διμοιρίες των συμμαθητών μας.

Όταν πια τον πόνεσαν τα χέρια και τα πόδια του από τις μπουνιές και τις κλωτσιές, στάθηκε αγκομαχώντας πάνω από σωριασμένα παιδιά που σιγοκλαίγανε, σάστηκε κάπως, πήρε μια ανάσα και βρυχήθηκε θριαμβευτικά: "αυτά παθαίνουν οι κλέφτες τών Χριστουγέννων"!



Αναρτήθηκε από paragrafos στις 6:12:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Μια φάτνη για τους πρόσφυγες


Υπέρ του Αδυνάτου

1. Όλοι οι παράτυποι μετανάστες είναι δυνάμει πρόσφυγες, εκτός εάν αποδειχθεί το αντίθετο. Μέχρι τότε οι δημοκράτες πολίτες έχουμε ηθική υποχρέωση να τους φροντίσουμε όπως φροντίζανε και τους δικούς μας οι Ευρωπαίοι την εποχή της Χούντας, όταν ζητούσαν πολιτικό άσυλο.

2. Το κάθε ελληνικό κόμμα να υιοθετήσει αριθμό προσφύγων και να κατανείμει στους εθελοντές/μέλη του το κόστος συντήρησης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κάθε ψυχής - και η Εκκλησία επίσης. Πρέπει μάλιστα να το πράξει επώνυμα (με λίστες) για τους πολίτες/χορηγούς και με αριθμό (προσφυγικής ταυτότητας) για τους πρόσφυγες/λήπτες βοήθειας. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!

3. Εμείς οι πολίτες δεν είμαστε ούτε δικαστές για να δικάσουμε τούς παράτυπους μετανάστες ούτε αστυνομικοί για να τους συλλάβουμε ούτε υπουργείο εσωτερικών για να τους απελάσουμε. Εμείς οι πολίτες είμαστε άνθρωποι και αν όντως είμαστε Ανθρωποι οφείλουμε να δείξουμε έμπρακτη ανθρωπιστική αλληλεγγύη: όσοι μπορούμε να φέρουμε προσφυγόπουλα στα σπίτια μας ή να στέλνουμε χρήματα (ό,τι έχει ο καθένας) σε συγκεκριμένες οικογένειες ή απλώς να τους καλύπτουμε τη διατροφή και τα φάρμακα ή μέρος των βασικών τους εξόδων, αλλά με συνέπεια και σε βάθος χρόνου.

4. Είναι υποκριτικό εκ μέρους όλων μας να τα βάζουμε με τους Έλληνες νησιώτες στους ώμους των οποίων (ή άθλια ελλαδική και ευρωπαϊκή γραφειοκρατία) φόρτωσε το προσφυγικό. Να μείνουν εκεί οι πρόσφυγες, αλλά όλοι οι Έλληνες που είναι ανθρωπιστές να τρέξουμε να βοηθήσουμε, αρκεί να μας το ζητήσει το κράτος, το οργανωμένο κράτος. Τίποτε προς αυτήν την κατεύθυνση δεν έχει κάνει ο κ. Μουζάλας. Το μόνο που κάνει είναι να χωρίζει τους νησιώτες σε... αλληλέγγυους και... χρυσαυγίτες. Αηδία.

5. Επιβάλλεται στους καταυλισμούς η αστυνόμευση για προστασία τών προσφύγων και από τους δικούς των εγκληματίες. Το να αφήνεις απροστάτευτα τα γυναικόπαιδα, σημαίνει ότι τα εγκαταλείπεις στα χέρια των μαφιόζων ή των εγκληματικών στοιχείων που τους έφεραν με το αζημίωτο και τους εκμεταλλεύονται παντοιοτρόπως.

6. Διαφωνώ ριζικά με τα περί... "λαθρομεταναστών". Κι εγώ πριν χρόνια χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη η οποία όμως τώρα έχει αποκτήσει στα ελληνικά βάναυσο περιεχόμενο, υποτιμητικό και αρθρώνεται μονάχα με (ενσυνείδητη ή ενδόμυχη) ρατσιστική πρόθεση και ουχί ουδετέρως.

7. Και στο ερώτημα εάν θα έφερνα στο σπίτι μου πρόσφυγες, απαντώ, ναι, - και έχουμε φέρει. Κι επειδή δεν είμαι ο πιστός Χριστιανός για να κάνω το καλό και να το ρίξω στο γιαλό, λέω ότι και οικογένεια προσφύγων έχουμε υιοθετήσει και από το καλοκαίρι θα φέρουμε ένα παιδάκι για να μείνει όσο θέλει στο σπίτι μας. Το μόνο εμπόδιο είναι μήπως υποτροπιάζει η κόρη μας Μαρία-Φωτεινή και πρέπει να φύγει με την Αντιγόνη για την Αμερική... Αλλά και τότε κάτι θα σκεφτούμε.

8. Αυτό που δεν συγχωρώ στην ελληνική ηγεσία (του δημοκρατικού τόξου) είναι το πώς διαχειρίζεται το προσφυγικό: έπρεπε όλοι μαζί να καθίσουν να βρουν λύσεις ρεαλιστικές, να κινητοποιήσουν τους εθελοντές (όχι τους μπαχαλάκηδες που ξεσηκώνουν την προσφυγιά και την παρακινούν σε οχλαγωγίες), να συνεγείρουν τους νοικοκύρηδες ώστε να πάμε όλοι να βοηθήσουμε τη φτωχολογιά, έτσι για την ψυχή μας, κι ας μην πιστεύουμε σ΄ αυτήν.

Συμπέρασμα: κάθε οικογένεια κι ένα προσφυγόπουλο, κάθε γειτονιά και μία φάτνη για πρόσφυγες.

Μετά τιμής,
Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του πολυαγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου - Τώρα με το κρύο...


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 3:20:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Ένα ασθενοφόρο, ρε παιδιά...


Το γλυκό κάλεσμα του αυτοκτονικού λαϊκισμού

Με το που έπεσε η Χούντα κι άστραψε η μόδα τών καταλήψεων στα Γυμνάσια Αρρένων, ήταν ζήτημα χρόνου να μπουν και τα Θηλέων στο χορό. Κι ένα μεσημέρι, στης Ακρόπολης τα μέρη, που λέει και το τραγούδι, ακούσαμε συνθήματα έξω από το ήσυχο και απόκεντρο Θηλέων.

Βγήκαμε στην άθλια βεράντα μας και βλέπουμε, πέρα από την άλλοτε αδιαπέραστη ρεματιά, (καλυμμένη πλέον με μπετόν και χαλίκι) να πολιορκούν τούς θηλυκούς φράχτες αναμαλλιασμένοι μαθητές και μαθήτριες τών πρωινών σχολείων.

"Πού πας, παιδάκι μου, κάτσε να φας", λέει η γιαγιά που με περίμενε πως και πως να επιστρέψω από το σχολείο, να μου βάλει φαΐ και ν΄ αρχίσει τις καθηλωτικές της αφηγήσεις. Τής έκανα το χατίρι για λίγο.

Θυμάμαι, κατέβηκα τρεχτός την απότομη όχθη, έκανα το γύρο και βρέθηκα στον κεντρικό δρόμο με τη σιδερόφραχτη είσοδο κατάκλειστη, αμπαρωμένη και με κάμποσα λουκέτα από μέσα φυλακισμένη.

Στο προαύλιο δεν υπήρχε ψυχή. Μέσα όμως το κτήριο δονούνταν, γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και... διάλειμμα.

Οι απέξω ούρλιαζαν "Το Πολυτεχνείο ζει, αυτό μας οδηγεί // ελάτε, κατεβείτε, να φύγουμε μαζί".

Ξαφνικά, τα παράθυρα τού υπερυψωμένου πρώτου ορόφου άνοιξαν και τα κοριτσίστικα κεφάλια κρέμονταν σα βαρυφορτωμένα τσαμπιά, επιφυλακτικά στην αρχή και ενθουσιώδη τώρα.

Μια κοπέλα ανέβηκε με νεύρο στο πρεβάζι και τσίριζε πως θέλει "λευτεριά" κι αμέσως το πλήθος, περιφρονώντας το νόμο τής βαρύτητας, την καλούσε ρυθμικά: "Έλα μαζί μας // κο-πε-λιά".

Το θέαμα είχε και μία απροσδόκητη τροπή, αφού βλέπαμε τα απόκρυφά της, οπότε εμάς τα αγόρια μάς... συνέφερε να μείνει εκεί, να σκούζει και να παρασύρει κι άλλες - ήδη δυο τρεις ακόμη είχανε πάρει... ωραίες πόζες, γι΄αυτό και κάποιοι ίσως τις απέτρεπαν... υστερόβουλα: "μη, θα σκοτωθείτε!".

Μετά πολλά, και προς έκπληξιν όλων, τέσσερις κοπέλες πέσανε μαζί, με μόνο αλεξίπτωτο τις... φούστες τους.

Ακούστηκε κάτι σαν τεράστια σφαλιάρα. Μετά σιωπή. Σε λίγο κλάματα δειλά και στο τέλος μία φωνή: "ένα ασθενοφόρο, ρε παιδιά..."

Αυτό μού θυμίζει η Ελλάδα του Αλέξη σήμερα...

Ένα ασθενοφόρο, και για την Ευρώπη, ρε παιδιά!

Μετά τιμής,
Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του πολυαγαπημένου Νίκου Δήμου ΟΡΓΗ ΛΑΩΝ
Αναρτήθηκε από paragrafos στις 11:50:00 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Πώς φαντάζομαι την Ελλάδα του... 2026


Η Ελλάδα τού… χθες σε… 10 χρόνια

Στις αρχές τού ΄80, συγκατοικούσα με το Βαγγέλη στα Πατήσια, μεταξύ Καυταντζόγλου και Σαρανταπόρου, ανάμεσα στη στάση του Αγίου Ελευθερίου και την Πατησίων. Δεν ήμασταν πάμφτωχοι, απόδειξη ότι χαιρόμασταν όλα τα γειτονικά θερινά σινεμά (Αελλώ και σία), τα παγωτά τής Χαράς στο Τέρμα Πατησίων, μια φορά το μήνα την ταβέρνα του Γιώργου (λίγο πιο έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ, στη Φιλαδέλφεια) και κάμποσα βιβλία, άλλα ο ένας κι άλλα ο άλλος, οπότε τα αναγνώσματά μας αλληλο-εμπλουτίζονταν. Από ρούχα και παπούτσια, τα στοιχειώδη, δεν βαριέσαι. Στο κάτω-κάτω, οι μανάδες μας ήταν χαμηλόμισθες με ένα σωρό παιδιά και είχανε για άντρες χαμένα κορμιά (σωστά ειπώθηκε ότι το παιδί ορφανεύει από μάνα).

Η αρρωστημένη εμμονή μας με το διάβασμα, εντελώς τυχαία, μάς εξασφάλισε πρόσβαση  σε κάτι ξεχασμένες ψιλο-υποτροφίες, οπότε ήμουν σε θέση να αγοράζω καθημερινά τα ΝΕΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, και τις Κυριακές την Καθημερινή και το ΒΗΜΑ, να τρώω κρουασάν στο Ντόλτσε, να βγαίνω με καμιά συντροφιά χωρίς να φοβάμαι ότι δεν θα μου φτάσουν να πληρώσω το μερίδιό μου, να κερνάω τα κορίτσια κοκ. Και φυσικά, ανακάλυψα την... τοπική αγορά: μια βιοτεχνία με παντελόνια στο άλλο στενό, μία με σακάκια στην παραπάνω γειτονιά, ένα με δερμάτινα στο Παγκράτι, νέες γεύσεις στην Πλατεία Λαμπρινής, παπούτσια... Σεμπάγκο (τα έχω ακόμη) από το... Κολωνάκι, μια φορά το μήνα και στο ΙΝΤΕΑΛ ή στη Γλυφάδα, και από βιβλία άλλο καλό, με το τσουβάλι, γιατί έκανα μαθήματα στης βιβλιοπώλισσας τα παιδιά, κοντά στην Κολιάτσου (τότε συμπλήρωσα όλη μου τη συλλογή και με τα έργα τού Νίκου Δήμου).

Ήθελα να επισκευάσω το αυτοσχέδιο γραφείο μου και ένα πρωί πήγα στο "σιδηροπωλείο", το επί της Πατησίων, έξω από την προτελευταία στάση τού τρόλεϊ, στον Ανδρούτσο. Είχε ένα τρίχορδο μπουζούκι πίσω από το ταμείο και το κοιτούσα επίμονα. Κατάλαβε. Πήγα σπίτι κι έφερα το τετράχορδο, τα κουρδίσαμε και... εκείνος με το τρίχορδο κι εγώ με το "κιθαρώνι του Χιώτη", όπως το αποκαλούσε, έβγαλε και κάτι τυράκια και σαλάμια και ψωμί μπαγιάτικο για το ούζο, πρωί-πρωί, ήλθε κι ο γιος του, παίξε, μου λέει, την εισαγωγή από το Λίγα Ψίχουλα Αγάπης... και τα κατάφερα (κι ας έλειπε το βιολί και η φωνή τού Τζουανάκου).

Ε, ρε και πιάνει ο υιός το μπουζούκι... Μετά έμαθα ότι ήτανε πρώτο όργανο στο μπουλούκι τής Μαίρη Λίντας - έπρεπε να το καταλάβω, γιατί είχε μια χοντρή χρυσή καδένα στο λαιμό και δάχτυλα χιώτικα, από εκείνα των καλοπληρωμένων οργανοπαικτών. (Τότε συνειδητοποίησα ότι η μουσική δεν με πάει όσο θα ήθελα, δε φτουράω, και το έριξα στα... γράμματα).

Απέναντι ήταν ένα φωτοτυπάδικο με δυο αδέλφια. Η μηχανή τους ήταν συμπαγής και παλαιολιθική. Αλλά την προσέχανε σαν τα μάτια του (φαινότανε από τις απαλές τους κινήσεις που ήταν γεμάτες σεβασμό προς το μηχάνημα που τους τάιζε). Κάθε φορά που πήγαινα για φωτοτυπίες, έβλεπα στη βιτρίνα τους περισσότερα ηλεκτρονικά από πριν. Προκομμένα παιδιά. Μου λέει ο ένας, ύστερα που γνωριστήκαμε: "Σε θυμάμαι εκείνο το πρωί με τον Ανδρούτσο, που μεθύσατε. Περιμέναμε έξω από το μαγαζί του ουρά, και μας χτυπούσε ο ήλιος, αλλά δε φεύγαμε. Μα τι μπουζούκι είναι αυτό που παίζεις!" - "Δεν ήμουν εγώ, αλλά ο γιός του, εγώ απλώς σιγοντάριζα», του λέω. Εκείνος επέμεινε, όπως συμβαίνει με όλους τους άσχετους...

Ένα βράδυ ήλθε η Αϊσέ από απέναντι. Δεν έχω ξαναδεί πιο ΩΡΑΙΑ γυναίκα στον κόσμο!!! Τουρκάλα. Ήταν η κόρη τού πρεσβευτή που δολοφονήθηκε από Κούρδους στο Παρίσι στις αρχές του Ογδόντα. Τα είχε φτιάξει με ένα δικό μας, εκλεκτό παιδί (τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερός μας). Είχανε γνωριστεί στην Ανώτατη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Διπλωματίας της Γαλλίας. Εκεί παντρευτήκανε και είχανε δύο πανέμορφα, ευγενέστατα και αξιολάτρευτα  κοριτσάκια, την Αλέξις και τη Στέφανυ - κοσμοπολίτικα ονόματα. (Μένανε σε ένα ανακαινισμένο, δίπλα από το διατηρητέο του γιατρού τού Κορρέ, που τον είχανε πάρει οι αντάρτες όμηρο και τον καθάρισε ο Ορέστης με μια σφαίρα στο σβέρκο, λίγη ώρα μετά την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη.)  Ήλθε λοιπόν η Αϊσέ, μα τι απλός άνθρωπος, τι ζεστός, τι φινέτσα, και μας κάλεσε για το αποχαιρετιστήριο πάρτυ - επί τέλους ο άντρας της είχε διορισθεί Γραμματέας στην Ελληνική πρεσβεία του... Ιράν και θα μετακομίζανε.  Όταν τελείωσε το πάρτι, μάς έβαλε (για γούρι;) και σπάσαμε τα ποτήρια του κρασιού μέσα στο... τζάκι. Άλλο σόι έθιμο και τούτο...

Κυλούσε, λοιπόν η οικονομία στα φτωχο-Πατήσια, αν και πιο πίσω από εμάς, κάτω από τον Ηλεκτρικό (Μετρό το λένε τώρα) υπήρχε πολλή χαμοζωή που έπιανε ως τα... Λιόσια και βουτούσε ως στη... Βάθης. Από εκεί ερχόντουσαν τα περισσότερα εξαρτημένα παιδιά. Από εκεί και οι κλεψιές και η φτηνο-πορνεία στη Φυλής. (ανάμεσα στην Αχαρνών και την Πατησίων  ήταν και το κληροδότημα του... Σβώλου, το οποίο η πρυτανεία ενοικίασε σε μία τσατσά). Έτσι είναι η φτώχεια, όταν μπαίνει από την πόρτα, η ευτυχία και η αξιοπρέπεια φεύγουν από το παράθυρο.

Είχαμε ξεκινήσει ως φοιτητές της πείνας, και από μπατίρηδες είχαμε εξελιχθεί σε κάτι άλλο και μαζί μ΄ εμάς που μεγαλώναμε και ψιλοπροκόβαμε, προχωρούσε και η οικονομία στα πέριξ. Όλοι από λίγο: η κυρά-Νίκη η περιπτερού, ο Κοντοθανάσης ο τυροπιτάς, ο Γιαννίκος ο μινιμαρκετ με μόνιμο πελάτη το Στηβ Γιατζόγλου -τότε ήτανε προπονητής στο Σπόρτιγκ, εκεί κοντά, δηλαδή.

Η μεγαλύτερη όμως στιγμή μας ήταν η γνωριμία μας με το Λάκη τον Παππά. "Κατάλαβες τι παίζω" με ρωτάει ένα βράδυ. Ναι, του λέω, τα "Παιδιά της Σαμαρίνας"! (Είχε διασκευάσει για κλασική κιθάρα όλα τα Ηπειρώτικα που ήξερε - όντας Παργινός - σαν τους  Ελληνικούς χορούς τού Καλομοίρη. Και μετά γνωρίσαμε και το Γιάννη Αργύρη στις Εσπερίδες και το Ζωγράφο -  στη δύση τους όλοι τους και παραπονεμένοι - φευγάτοι πια οι περισσότεροι...

Κάποια στιγμή αγόρασα και ένα μεταχειρισμένο 80άρι Άουντι, ενώ είχαμε συμφωνήσει 700 χιλιάδες, όταν μου φέρανε τα γραμμάτια ήταν ένα εκατομμύριο -τοκογλυφία, δηλαδή. Δεν πίστευα στα μάτια μου, αλλά ντράπηκα να κάνω πίσω, επειδή ο έμπορος ήτανε γαμπρός του Ανδρούτου... Γνώρισα και λέρες... Αλλά το μάρκετ δούλευε κι ας έτρεχε ο πληθωρισμός με 25%.

Αυτή ήταν Ελλάδα όταν ξεκίνησα και αυτή ελπίζω να είναι η σε δέκα χρόνια.

Σιγά-σιγά όλοι θα συνειδητοποιήσουν πως πρέπει να αρχίσουνε τα πάντα από το μηδέν. Και θα αρχίσουν, αφού μας πετάξουν έξω από το ευρώ, με αντάλλαγμα τη διαγραφή τού χρέους, την οποία θα κληθούν να υπογράψουν συμπολίτευση και αντιπολίτευση. 

Τα περί ανταγωνιστικότητας είναι κουβέντες του καφενέ. Η Ψωροκώσταινα θα συνεχίσει να ζει, γιατί ποτέ δεν πεθαίνει, αφού, όπως είπε και ο Τρικούπης, ακόμη και ο χρεοκόπος ζει...

Κανείς δεν πάει χαμένος!

Μετά τιμής,

Κάπα

Σχόλιο που δημοσίευσα στο μπλογκ του λατρευτού φίλου Νίκου Δημου, με αφορμή το κείμενό του ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ (Η Ελλάδα σε δέκα χρόνια από τώρα)  


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 10:40:00 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Δυο χαρές και μια λύπη για το καλοκαίρι


Καλοκαίρι (Στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου)

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη (…)

  
Αντιστροφή (Του Κώστα Καλλίμαχου)

Ανάθεμα το καλοκαίρι και τα χάδια του
που τόσο λαχταρούσα σαν παιδί
ποιος θα μου τό΄ λεγε ότι θα το μισούσα
πως τώρα θα ευχόμουνα ποτέ μην ξαναρθεί.

Ανάθεμα το καλοκαίρι και τα κύματα
τις παραλίες της χαρά με τα γυμνά κορμιά
ποιος θα το μου τό ΄λεγε ότι θα τα φθονούσα
τον ήλιο ότι θα μούτζωνα, που καίει εκεί ψηλά!

Αλίμονο, η αγάπη μου, δεν πρέπει να πετάξει
γιατί είναι ολοΦώτεινη από λεπτό κερί
κι όταν συμβαίνει κάποτε τον ήλιο να κοιτάξει
στη αγκαλιά μου πέφτει για νά ΄βρει αναπνοή.

Με αγάπη,
Κάπα


"Απάντηση"  (από τη Λία)

Για μια στιγμή φοβήθηκες.
Πόσο λεπτή. Πόσο ευάλωτη.Η αγάπη σου από κερί.
Μα σκέψου.
Εσύ σαι τα φτερά της.
Απλωμένα και γερά να την κρατούν στο πέταγμα της.
Να την σκεπάζουν. Για να την κρύβουν από τις καυτές αχτίδες.
Κι έτσι, να,  χάθηκε το "από κερί".
Έμεινε μόνο το "αγάπη".
Η Αγάπη σου.

Κι αντίστροφα να ναι , πάλι γελά η ζωή.
Με σένα. Και με μένα.
Ή αντίστροφα.
Για σένα. Και για μένα.

Λία  (29 July, 2016 20:33)

Δες στο μπλογκ του Νίκου Δήμου το αφιέρωμα για το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ με το τραγούδι του Σαββόπουλου, και μετά διάβασε πιο κάτω, στα σχόλια, την Αντιστροφή και την "απάντηση" της Λίας


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 3:07:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Έργα Θεού ή Ανθρώπων;


Μία εξομολόγηση, με αγάπη

Αγαπητοί επισκέπτες, ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σας.
Έχω όμως μία ένσταση και νομίζω ότι δεν θα ήταν έντιμο να μην την αποκαλύψω, να μην την εκφράσω. Εξηγούμαι:
Πρόκειται για την συνηθισμένη επίκλησή προς τον Θεό να μου δώσει δύναμη και για την οποία ασφαλώς σάς ευγνωμονώ! Παρά ταύτα, οφείλω να διευκρινίσω ότι την αποδέχομαι μεταφορικώς, ως σχήμα λόγου, και ουχί κυριολεκτικώς.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, υπερβολή, σε ό,τι με αφορά, το να παραπέμπεται κανείς στο Θεό, όταν πρόκειται για το καθήκον του! Λες και πρόκειται για κάτι το απόκοσμο, το ξεχωριστό, το μοναδικό, το ανυπέρβλητο και ηρωικό.
Εδώ, ένα γατάκι βρίσκουμε στην άκρη τού δρόμου και τρέχουμε στον κτηνίατρο να το περιθάλψουμε. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για το παιδί μας, για το άρρωστο παιδί μας!
Εμείς, ως γονείς, απλώς κάνουμε αυτό που πρέπει! Ως εκ τούτου, προσωπικά, τα περί Θεού δεν με αφορούν ούτε ως κίνητρο ούτε ως αφετηρία για να πράξω όσα οφείλω υπέρ τού παιδιού μου το οποίο τόσο πολύ με χρειάζεται.
Δεν πράττω ό,τι πράττω, επειδή με ωθεί κάποιος Θεός, αλλά επειδή έχω δίπλα μου την Αντιγόνη που είναι Άνθρωπος. Ούτε επειδή αποζητώ μετά θάνατον μία θέση στον... παράδεισο.
Κάνω ό,τι κάνω προκειμένου να μη βιώνει το παιδί μου, εδώ στη γη, την κόλαση, δηλαδή πόνο και ρατσισμό (που δυστυχώς βιώνει καθημερινά ακόμη και από κοντινά της πρόσωπα).
Τα μεταφυσικά δεν με ενδιαφέρουν. Δεν βρίσκω τίποτε το μεταφυσικό στο καθήκον που έχω απέναντι σε μία αδύναμη ύπαρξη, σε έναν άνθρωπο απολύτως εξαρτώμενο από εμένα, ο οποίος με χρειάζεται, όπως χρειάζεστε εσείς το οξυγόνο για να ζήσετε.
Γιατί η Μαρία-Φωτεινή δεν έχει ανάγκη από λόγια και προσευχές, ούτε τάματα και Αγίους. Η Μαρία-Φωτεινή, όπως και κάθε Μαρία-Φωτεινή, χρειάζεται τούς Ανθρώπους δίπλα της: πρωτίστως τους γονείς της (τους ελάχιστους συγγενείς και τους ολίγιστους φίλους, αν υπάρχουν) ώστε να μην υποφέρει, να μην πονάει, να μη ζει στον ίσκιο και στη σιωπή, στη θλίψη και στη δυστυχία ή για να μη σαπίσει σε κάποιο κρατικό ίδρυμα.
Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα Θεού και δύναμης. Είναι ζήτημα Ανθρώπου. Είναι ζήτημα τιμής, χρέους και αξιοπρέπειας απέναντι, πρωτίστως, στον εαυτό μας, στη συνείδησή μας, απέναντι στο παιδί μας και ακολούθως απέναντι σε κάθε συνάνθρωπό μας.
Οι άνθρωποι που μας χρειάζονται δεν θα βοηθηθούν από κανέναν Θεό, αν δεν βρεθεί χέρι ανθρώπινο να κάνει αυτό που οφείλει.

Σας ευχαριστώ πολύ! Και συγγνώμη για τη νουθεσία.
Με εντιμότητα, ειλικρίνεια και εκτίμηση,
Κώστας Καλλίμαχος

ΥΓ. Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στον αγαπημένο Φίλο και Άνθρωπο Νίκο Δήμου που αγκάλιασε την Αντιγόνη με πρωτόγνωρη στοργή, όσο (προ ημερών) ήταν στην Αθήνα, προκειμένου να απαλλαγεί από τη ζημιά που της προκάλεσε στο χέρι η βιαστική και αποτυχημένη επέμβαση γνωστού κυπρίου μικροχειρούργου, τον οποίον ευχαρίστως θα έβριζα, αν δεν σεβόμουνα τον εαυτό μου.


Σχόλιο στη σελίδα μου στο FB - Δες εδώ: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=556512357866346&id=145603398957246


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 9:29:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Αυτές είναι διακοπές!


Μαρία-Φωτεινή η ποδηλάτισσα

Η μητέρα μου είχε άντρα, τον πατέρα μας, αλλά εκείνος ήταν μονίμως αλλού, οπότε για συντροφιά, στις υποτιθέμενες διακοπές της, με έπαιρνε μαζί της, αφού ούτε υπερβολικά διαολόπαιδο ήμουνα ούτε απίστευτα απαιτητικός.

Εμένα όμως μού έλειπαν οι φίλοι μου, η αλητοπαρέα, οι βόλτες, τα ξενύχτια, τα παιγνίδια, τα μεθύσια, οι πλάκες, το φλερτ, το χαρτοπαίγνιο, το ψάρεμα, οι καταδύσεις και όλα αυτά πώς στην ευχή θα μου τα έδινε η παρέα τής καημένης τής μάνας μου;

Αχ και νά ΄ξερε η κάθε κακορίζικη μοναχική σύζυγος και μάνα, τι μαρτύριο είναι για τα παιδιά της να τα φορτώνει με το ρόλο τού αντίδοτου στην απομόνωσή της. Και είναι βάσανο, όχι μόνο γιατί τους στερεί τη χαρά τής παιδικής τους ανεμελιάς, αλλά κυρίως επειδή τα αναγκάζει να βιώνουν το τραύμα τής δικής της μοναξιάς, την αποτυχία της να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις με άλλους ανθρώπους, και εν τέλει τη μόνιμη θλίψη ή και τη χρόνια κατάθλιψή της…

Κοντολογίς, λίγο οι κατασυκοφαντημένες διακοπές τής παιδικής μου ηλικίας και περισσότερο οι από εικοσιπενταετίας εντεινόμενες επαγγελματικές υποχρεώσεις, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όλα αυτά απομυθοποίησαν μέσα μου εντελώς τον παραδοσιακό τουρισμό και με έστρεψαν περιστασιακά προς τον περιηγητικό, τον αθλητικό και τον συνεδριακό, αλλά και αυτοί ψοφήσανε πριν δέκα πέντε χρόνια, όταν η ζωή απαίτησε κάτι πολύ περισσότερο από όσα συνήθως μού ζητούσε.

Πάντως, χτες, νωρίς το βραδάκι, μόλις έπεσε ο ήλιος, βγήκαμε βόλτα με το καινούργιο της ποδήλατο που της το είχα παραγγείλει προ τριών μηνών από τη Θεσσαλονίκη: τρίτροχο, με δυο ρόδες μπροστά, μία πίσω και με ηλεκτρική υποβοήθηση (και έξτρα "τηλεκοντρόλ" για εμένα, με φρένο και γκαζάκι).

Εκείνη ποδηλατούσε στο δρόμο της γειτονιάς, εγώ δίπλα της διόρθωνα την πορεία, μπροστά η Αντιγόνη και η Νίχα για να τις έχει ως σημείο αναφοράς για να μην πέσει στο πεζοδρόμιο ή για να μη βγει στο αντίθετο ρεύμα, και γέλιο και χαρά και ικανοποίηση ότι επιτέλους μπορεί να κάνει ποδήλατο σαν την... Μάριον, την... Άντρεα, την Σέιτζ και τη Σιένα.

Η ώρα πέρασε και δεν ήθελε να σταματήσει για να ανέβει πάνω στο σπίτι για τα φάρμακα, το μπάνιο και τον ύπνο της. Θύμωσε. Μου είπε «δεν θέλω τη βοήθειά σου! Θέλω βόλτα με το ποδήλατο πάλιιιιιιιιιι!» - Μα, καλή μου, πέρασε η ώρα, αύριο... - «Όχιιιιιιιιι, δεν πέρασεεεε!!!».

Ήρθανε όμως οι βαριές ενισχύσεις που ξέρουν να της αγγίζουν την ψυχούλα, να μαλακώνουν την αγριάδα της: πρώτα η Κίτυ, το ξανθό γατί, μετά ο Λεωνίδας, το ασπρόμαυρο με τη γούνα και την αστείρευτη καλοσύνη και ύστερα το μικροσκοπικό γιορκσάιρ τεριέ, ο Μπουτς, που ζηλεύει τα γατιά, αλλά τα φοβάται κι όλας, άρα τουμπεκι ψιλοκομμένο, και τέλος το Λαμπραντόρ μας που γέρασε πια, πάσχει από οστεοαρθρίτιδα και κουτσαίνει.

- Μαμπά, πονάει ο Ότζη;
- Λίγο, καρδιά μου. Θες να τον βοηθήσουμε να ανέβει πάνω;
- Ναιιιιι.

Και ανεβήκαμε πάνω και οι... έξι.

Σήμερα το βράδυ θα έχουμε πάλι ωραία ποδηλασία για τη Μαρία-Φωτεινή η οποία, σε πείσμα όλων των στατιστικών, βαδίζει ακμαία προς τα δέκα πέντε της.

Αυτές είναι διακοπές!

Με αγάπη,
Κάπα
Σχόλιο μου στο κείμενο του πολυαγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου "Μισώ τις διακοπές:"


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 6:52:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Παραγγελιά ερωτικού




Στο σινεμά


Εικόνες τρέχαν στην οθόνη
με υπερήρωες και ξωτικά

Μα εμένα έτρεμε η ψυχή μου
που ήσουνα δίπλα μου, κοντά…

Δεν ξέρω πού βρήκες τόσο θάρρος
και το χέρι μου άρπαξες σφιχτά…

Α, όλος εκείνος ο χαμός
δεν ήταν εφέ και σκηνικά

μα της καρδιάς μου ο παλμός! 


(Φθινόπωρο του 2016 - Θ.)


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 12:48:00 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Η Ανάσταση της Φωτεινής


Μεγάλη Παρασκευή τού 1944

Η Μαρία-Φωτεινή και η μάνα μου (Φωτεινή κι εκείνη) έχουν παρόμοιες ουλές λίγο πιο πάνω από το αριστερό γόνατο. Η Μαρία-Φωτεινή απ΄ όταν ήταν έξι μηνών και της σκίζανε (στο νοσοκομείο) το μηρό για να βρούνε αρτηρία να βάλουνε καθετήρα, και η μάνα μου απ΄ όταν ήταν πέντε χρονών και…

Το σπίτι τού παππού είχε τεράστια αυλή κι εκεί οι Γερμανοί, απέναντι από το φυλάκιό τους, στήσανε, με το έτσι θέλω, μια παιδική χαρά (για… ασπίδα, υποθέτω) με κούνιες και σβούρες, όπου μαζευότανε το παιδομάνι του χωριού, μαζί κι η πεντάχρονη μάνα μου, την οποία οι στρατιώτες υπεραγαπούσαν (την φωνάζανε με το μικρό της όνομα Φωτεινή) επειδή είχε μάτια καταγάλανα και μαλλιά κατάξανθα και την πειράζανε «είσαι Γερμανίδα, θα σε πάρουμε στη Γερμανία να σπουδάσεις» κι εκείνη φοβόταν κι έκλαιγε, αλλά τι να έκανε; να έμενε κλεισμένη σπίτι; έξω πάλι, ξανά παιγνίδι, πείραγμα και δώσ΄ του κλάματα, γέλια τών στρατιωτών και οργή του παππού που ψιθύριζε μέσα από τα δόντια του: «κουφάλες, γαμώ το καράβι που σας έφερε στο σπίτι μας». 

Ένα απόγευμα, η μάνα μου χτύπησε λίγο πιο πάνω από το αριστερό γόνατο - ή μήπως απλώς ένιωσε πόνο και είπε ότι χτύπησε; δεν θυμάται. Το πόδι πρήστηκε, να περπατήσει δεν μπορούσε και σε λίγο έπεσε του θανατά. Ένας από τους στρατιώτες που την πείραζε, την αναζήτησε, έμαθε, την επισκέφτηκε, είδε το πόδι της «τούμπανο» και τα μάτια της να κοιτάνε αλλού, έτρεξε στο φυλάκιο, έφερε γιατρό κι εκείνος, αφού την εξέτασε, έφυγε βιαστικά κι επέστρεψε με τα χειρουργικά, και χωρίς αναισθητικό (ούτως ή άλλως ήταν μισοπεθαμένη, δεν ένιωσε τίποτε) έσκισε σε τρεις μεριές τη σάρκα, βαθιά ως το κόκκαλο, εκεί μέσα στρίμωξε από ένα σωληνάκι ασημένιο, τύλιξε το μηρό απαλά και την άλλη μέρα η μάνα μου πήρε να συνέρχεται…

Μια μέρα πριν έλθει ο γιατρός να κάνει την αλλαγή, μαθεύτηκε ότι επειδή είχε γίνει ένα σαμποτάζ στη Σταμνά, δόθηκε εντολή να διακόψει ο στρατός την όποια παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης προς τους αμάχους, και η μάνα μου, μια βδομάδα μετά, άρχισε πάλι να σβήνει. Δεν θα βγάλει άλλη μέρα, είπε η γιαγιά κλαίγοντας και αργά το βράδυ τής Μεγάλης Πέμπτης, ο παππούς στερέωσε τη Φωτεινούλα σ΄ ένα γαϊδουράκι και ξεκίνησαν για το Αγρίνιο. Φτάνοντας τα χαράματα, άκουγε από μακριά πυροβολισμούς, κάτι σαν ομοβροντίες και μετά τον αντίλαλό τους. Ξύπνησε το γιατρό, δεν είχε φέξει ακόμη, εκείνος έλυσε τους επιδέσμους και έριξε μέσα… πετρέλαιο, η μάνα μου ούρλιαξε από τον άλλον κόσμο, ο γιατρός τη χαστούκισε, ο παππούς τον γρονθοκόπησε και φύγανε όπως όπως. Βγαίνοντας στην πλατεία είδε και τους κρεμασμένους και κοψοχολιάστηκε. Παρακάτω άκουσε ότι από τα χαράματα οι Γερμανοί εκτελούν κόσμο και κοσμάκη πίσω από την Αγία Τριάδα (εκεί εκτελέστηκε κι ένας ξάδελφος τού πατέρα μου, ο Σωτήρης Καλλίμαχος).

Κακήν κακώς έφυγε από το Αγρίνιο, σχεδόν τρέχοντας, κι ούτε που κατάλαβε για πότε βρέθηκε στο χωριό, όπου τα νέα είχανε φτάσει νωρίτερα (πάνω από εκατό, 117 για την ακρίβεια, είχαν εκτελεστεί και τρεις είχανε κρεμαστεί στην κεντρική πλατεία τού Αγρινίου για αντίποινα), οπότε σκέφτηκε ότι τώρα είναι που δεν υπάρχει ελπίδα και κάλεσε τον παπά να την κοινωνήσει. Εκείνος ήλθε, αρχίσανε τις προσευχές, η γιαγιά τις γονυκλισίες και τα κλάματα και ο παπα-Κώστας είπε ότι θα μείνει ώσπου να φύγει η ψυχή του παιδιού, συμπληρώνοντας με σκυμένο κεφάλι, «Κουράγιο Κωσταντή! Έτσι θέλησε ο Θεός!" Τότε έσπασε και ο παππούς...

Όμως, κατά τα χαράματα, ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος από την πίσω πόρτα. Παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή τους, είχαν έλθει ο μικρός στρατιώτης που πείραζε τη μαμά και ο γιατρός (είχαν μάθει, από τα χωριατόπουλα, για το άδοξο ταξίδι του παππού) ο οποίος επανέλαβε την επέμβαση και τον καθαρισμό (του... πετρελαίου) και ανήμερα τής Ανάστασης αναστήθηκε και η μάνα μου, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μας λέει την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά, κι εμείς, αν και την ξέρουμε απ΄ έξω κι ανακατωτά, την ακούμε πάντα με την ίδια κατάνυξη.

Καλή Ανάσταση σε όλους σας!

Με αγάπη,
Κωσταντής

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=533227220194860&id=145603398957246&__tn__=K-R


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 11:16:00 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Το "θαύμα" τής Ανάστασης

Νόμιζα ότι είχα λύσει όλες τις ασκήσεις και θα έπαιρνα πάλι άριστα. Πάνω στη βιασύνη μου όμως παρέλειψα ένα πρόβλημα και αντί για άριστα, πήρα εννιά. Και πώς να πάω σπίτι με το εννιά; Τα αδέλφια μου θα με περιγελούσαν ως συνήθως, ο πατέρας μου θα μου κρατούσε μούτρα όπως πάντα, και η μητέρα μου θα υπέφερε πολύ περισσότερο από εμένα, αφού θα με έβλεπε λυπημένο και καταγέλαστο.

Έπρεπε όμως να πω την αλήθεια γιατί πίστευα ότι όποιος λέει ψέματα, πάει στην κόλαση κι εγώ τη φοβόμουνα την κόλαση όπως ο... διάολος το λιβάνι.

Το Σάββατο τού Λαζάρου ξεχάστηκα με τα πρωινά κάλαντα: "Σήμερον έρχεται ο Χριστός ο επουράνιος Θεός // Εν τη πόλει Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία...". Μάζεψα κάμποσα λεφτά και πήγα στο σχολείο κατευθείαν - το πενθήμερο αργούσε ακόμη. Ο Δάσκαλος μάς ζήτησε να δώσουμε κάτι για τα ορφανά κι εγώ άδειασα τις τσέπες μου, όχι επειδή μού περισσεύανε, αλλά επειδή ήλπιζα ότι  με αυτή μου την καλή πράξη ίσως με λυπηθεί ο Εσταυρωμένος και μου δώσει δύναμη να πω στη μάνα μου ότι δεν είμαι πλέον άριστος, ότι απέτυχα. Αλλά δεν βοήθησε, γιατί όταν τη νύχτα οι άλλοι πέσανε για ύπνο, εγώ πλάνταξα στο κλάμα.

Την Κυριακή τών Βαΐων πήγαμε στο Μεσολόγγι και ξεχάστηκα λίγο. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες οικογενειακώς (με το φωτογράφο χωμένο σε μια σκούρα υφασμάτινη φυσούνα), επισκεφτήκαμε τον Κήπο τών Ηρώων, ψηλαφίσαμε τις μπάλες τών κανονιών με τα χοντρά μαύρα τοιχώματα, μαγευτήκαμε από τον πίνακα τής Εξόδου στο Δημαρχείο, τρελαθήκαμε στο ψάρι πάνω σε μια ανεμοδαρμένη πελάδα και το απόγευμα παρακολουθήσαμε την αναπαράσταση τής Εξόδου και τη λιτάνευση της Εικόνας και του Σταυρού (κάτι σαν λάβαρο) που κρατούσανε με καμάρι αγέρωχοι λοκατζήδες τής Χούντας, των οποίων οι μπότες είχαν στην άκρη μεταλλικά ελάσματα για να σκούζει ο δρόμος κατά τον σερνάμενο βηματισμό τους.

Τη Μεγάλη Δευτέρα ήλθε σπίτι η γειτονοπούλα μου, το καλό φιλαράκι, με ρώτησε τι έγινε, άρχισα πάλι να κλαίω και μου υποσχέθηκε ότι το βράδυ στην εκκλησία θα προσευχηθεί κι εκείνη να βρω το κουράγιο να μιλήσω.

Η Μεγάλη Βδομάδα δεν κυλούσε, η αγωνία με έπνιγε και μαζί με το Χριστό βίωνα κι εγώ τα δικά μου Πάθη: την ατίμωση, όταν ο Σπύρος με είδε στο προαύλιο τής εκκλησίας κι άρχισε να φωνάζει δυνατά "εεεννιά-εεεεννιά", τη Σταύρωση και το Τετέλεσται, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν αντέχω να παραδεχθώ την αποτυχία και σκεφτόμουν πλέον, σοβαρά, να ανέβω στο καμπαναριό και να βουτήξω - ανέβηκα αλλά είχε πολύ κόσμο και ντράπηκα να πέσω.

Όμως το πρωί τής Ανάστασης πήγα στην Εκκλησία ως παπαδάκι με εντελώς άλλη διάθεση. Απόδειξη ότι με το Στέφανο πλακωθήκαμε στο ανάμα - είχαμε δει τον παπα-Γιώργη που τα έπινε, τον μιμηθήκαμε κι αρχίσαμε να κυλιόμαστε στο Ιερό και να γελάμε.

"Τόν επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα, και λέγοντα...": ήταν το σύνθημα ότι έπρεπε να δώσουμε το ζεστό νερό με το ιερό σκεύος για να φτιάξει ο παπάς τη Θεία Κοινωνία. Έκανε να του το δώσει ο Στέφανος και το απομάκρυνε. Μία, δυο, τρεις, τσαντίζεται ο παπάς και φωνάζει (το μικρόφωνο ήταν στη διαπασών) "δωσ΄ το μου, ρε κωλόπαιδο, μη σου σπάσω το κεφάλι"...

Και πήραμε έξωση από τον παράδεισο. Και ω του θαύματος, βρήκα το κουράγιο, το ίδιο πρωί να πω στη μάνα μου, "ξέρεις, πήρα εννιά" και ούτε που νοιάστηκε κανείς.

Καλό Πάσχα με υγεία σε όλους σας!!!

Με αγάπη,
Κώστας

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=699368203580760&id=145603398957246&__tn__=K-R

Αναρτήθηκε από paragrafos στις 6:00:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Ματωμένη άνοιξη



Ο ΘΥΜΙΟΣ

Από καιρό είχε αφήσει το σχολείο
τον διώξανε τα ήθη τα σεμνά
κανείς δεν ήξερε που έμενε στ΄ αλήθεια
κι όσοι γνωρίζαμε, το λέγαμε κλεφτά.

Είχε συνήθειο του να δίνει μαργαρίτες
σε όλα μας τα παιδιά τής γειτονιάς
κι ανάμεσά μας έτρεχε με χάρη
στα χέρια του έχοντας ανθούς πορτοκαλιάς

Μες στα χωράφια ολημερίς και στις αλάνες
μπάλες κλωτσούσαμε, φωνάζοντας τρελά
μαζί κι ο Θύμιος μας που τόσο λαχταρούσε
να τραγουδά, να χαίρεται, να παίζει, να γελά.

Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε πού χάθηκε ο δόλιος
οι άνοιξες κυλήσανε νωρθά και σιωπηρά
ώσπου μια μέρα φάνηκε, ερείπιο και μόνος.
Φαρμάκια τον ποτίζανε και καταθλιπτικά.

Ήταν, θυμάμαι, μια άνοιξη περήφανη, γενναία
τα χρώματα κι οι μυρωδιές πονούσαν τη ματιά
τόση ζωή, τόση ομορφιά, τόση γιορτή ωραία
κυνηγώντας πλησιάσαμε, στον Αϊ-Γιάννη Ριγανά

κι ομοβροντίες ρίχναμε, στις ράχες, στο νερό
«δώστε  να ρίξω, ρε παιδιά, κι εγώ στον ουρανό",

μάτια, μυαλά κι αίμα πηχτό, στα ρούχα μας, στα χείλη

στα χείλη που τον φώναζαν «πούστη», κρυφά παντού
το Θύμιο που μας έραινε μ΄ ανθούς πορτοκαλιού.


Στη μνήμη τού Θύμιου που αυτοκτόνησε μπροστά μας
Αϊ-Γιάννης Ριγανάς, Ερμίτσα, 1988(;)

Με ενοχές,
Κάπα


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 12:50:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Ουράνιος χαρταετός

Ξύπνησα από το πολύ φως. Ξημέρωσε, σκέφτηκα. Αλλά ο διακόπτης ήταν κλειστός. Ήταν ξεκίνημα θεομηνίας που δεν έχω ξαναζήσει στη Λευκωσία. Το σπίτι έτριζε από κεραυνούς και αστραπές, ο αέρας ξεχαρβάλωνε τις τέντες και τα μεταλλικά μπρακέτα χτυπούσαν μελωδικά τους τοίχους, η βροχή ή μήπως το χαλάζι, έπεφτε στα κεραμίδια σαν πυροβολισμοί.

Κοιτάζω το ρολόι, τέσσερις το πρωί. Ήλθε κι ο Μπουτς (το μικρό σκυλάκι μας) στα πόδια μου. Φοβήθηκα ότι θα μας κατουρήσει από την τρομάρα του κι έκανα το λάθος να βγούμε έξω. Χαλασμός, κακό! Επιστρέψαμε και στάζαμε. Άλλαξα, ανέβασα τα υπολείμματα από τις ηλεκτρικές τέντες, στέγνωσα τον Μπουτς με το πιστολάκι, άνοιξα το μεγάλο εξώφυλλο κι άραξα για να χαρώ την αντάρα. Κάτω στο δρόμο βλέπω... κίνηση! Μα τέτοια ώρα; Τελικά ήτανε τα... καπάκια από τους σπουπιδοτενεκέδες που κάνανε αγώνες δρόμου πότε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη.

Θύμαμαι, τέτοιον καιρό, στο χωριό τής γιαγιάς, όπου είχαμε πάει για να πετάξουμε έναν αγορασμένο μικρό μπλε χαρταετό - ζυγισμένο, ανθεκτικό, τέλειο. Του βάλαμε για ουρά, ατελείωτες χοντρές λωρίδες από πλαστικά τσουβάλια λιπασμάτων και στο τέλος ανέβηκε κάθετα στα ουράνια, προς τη ράχη, με μια ουρά όσο δυο σπίτια ύψος, κι όσο απομακρυνότανε, γινότανε άφαντος, ουράνιος...

Ο σπάγκος έκοβε τα χέρια μας και αφήναμε και αφήναμε. Βάλαμε και δεύτερο και τρίτο δεμάτι και όσα είχανε απομείνει από το καλοκαιρινό βελόνιασμα του καπνού, και την άκρη τη δέσαμε σε ένα γερό κλαδί από ελιά για να μη μας φύγει. "Πάρε και εσύ να τον κρατήσεις", μου λένε, "αλλά με τις φούχτες στη μέση". Όμως εγώ έπιασα τις άκρες, το κλαδί έσπασε κι ο μπλε χαρταετός ακόμη πάει...

Πολλά φιλιά σε όλους,

Κάπα
Αναρτήθηκε από paragrafos στις 10:03:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Αφιερωμένο στους μετανάστες και στους πρόσφυγες κι ας μην ξέρουν ελληνικά


Θα κλείσω τα μάτια. Γ. Μπιθικότσης - Bithikotsis-Ακης Πανου

Yannis
  • Πριν από 7 χρόνια
  • 219.377 προβολές
Συγκλονιστική εκτέλεση απο τον Γ. Μπιθικότση. Το κατέβασε η Χουντα 15 ημέρες αφότου κυκλοφόρησε το 1967.
Αναρτήθηκε από paragrafos στις 2:28:00 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Ηρωϊσμός

Το ταξίδι της ζωής 1. Αλλού γεννήθηκε, αλλιώς μεγάλωσε, διαφορετικά περίμενε πως θα είναι τα στερνά του. Κι όμως ο γέροντας βρέθηκε στα λιμάνια και τις ασφάλτους της Ελλάδας για να πάει ακόμα μακρύτερα, σε πόλεις που δεν έχει ξαναδεί και γλώσσες που δεν έχει ξανακούσει, έστω και αν τα πόδια δεν βαστούν πια. Σε αυτό το προσφυγικό ποτάμι, προς τιμή των κατατρεγμένων, δεν έμειναν πίσω παράλυτοι, γέροντες και παιδιά. Όλοι, με κόπο των πιο δυνατών, ταξίδεψαν μαζί τιμώντας τους ισχυρούς δεσμούς των οικογενειών τους. Στην φωτογραφία η πορεία των 20.000 περίπου μεταναστών για να βρεθούν στην Ειδομένη. REUTERS/Yannis Behrakis
Πριν χρόνια, κι ενώ ήμουν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, έτσι για πλάκα, κουβαλούσα στους ώμους τη Μαρία-Φωτεινή, από την παιδική χαρά ως το σπίτι, κάπου διακόσια μέτρα. Μωράκι ήτανε - σιγά το βάρος. 

Τα πρώτα μέτρα κυλούσαν διασκεδαστικά. Τα επόμενα κάπως σοβαρά και προσεχτικά. Στα τελευταία όμως, σερνόμουνα... 

Βλέπω τον νέο άντρα στη φωτογραφία. Μάλλον κουβαλάει τον πατέρα του (που δεν δείχνει και τόσο μικρόσωμος).

Κοιτάζω πίσω, τον ατελείωτο δρόμο και αναλογίζομαι τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει.

Φαντάζομαι ότι τον περιμένουν ακόμη πολύ περισσότερα μέχρι τα σύνορα κι αναρωτιέμαι, πόση αγάπη πρέπει να έχει κανείς μέσα του ώστε να βαδίζει έτσι άφοβα, κάτω από τον ήλιο και με τόσο βάρος...

Ή μήπως δεν πρόκειται για βάρος αλλά για καθήκον και ηρωισμό;


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 5:30:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Ακούσιος και εκούσιος ρατσισμός

Φασουλής, Τσούκας, Λαζόπουλος και μία Κύπρια δασκάλα που διδάσκει... ρατσισμό

Είναι μια παράσταση που θα ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθήσω: «Ο μπαμπάς» του Florian Zeller, σε μετάφραση και Σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή με πρωταγωνιστή τον ίδιο (υποδύεται ένα ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ και πολλά κενά μνήμης). Θα το επιδιώξω, όχι μόνο επειδή (καθώς πληροφορούμαι) η παράσταση και η ερμηνεία τού Φασουλή είναι συγκλονιστικές, αλλά και διότι είμαι ευαίσθητος σε ζητήματα υγείας και… νευρολογίας, αφού η κόρη μας πάσχει από βαριά επιληψία.

Αυτή μου η σχέση… πάθους με τη… νευρολογία μού έχει δημιουργήσει ορισμένες… εμμονικές αλλεργίες εναντίον της γλωσσικής μας παράδοση που κάποτε "δίδασκε" πως «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς» ή λοιδορούσε τους φαντασμένους με τη χαριτομενιά «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα και μαργαριτάρι», φράση/ατόπημα με την οποία ξεκίνησε ένα (κατά τα άλλα) πολύ εύστοχο άρθρο του ο Σταμάτης Φασουλής, τον περασμένο Αύγουστο και απορώ πώς δεν βρέθηκε κανείς να τον κράξει.

Γιατί, κυρ-Σταμάτη μου, όφειλες να μάθεις, αν δεν ήξερες, ότι «η ψωρίαση είναι ακόμη και σήμερα μία χρόνια, μη μεταδοτική αυτοάνοση ασθένεια που επηρεάζει το δέρμα και τις αρθρώσεις. Προκαλεί συνήθως κοκκινίλες, φολιδωτές κηλίδες που εμφανίζονται στην επιδερμίδα κλπ κλπ. (…)" και ότι υπάρχουν και σήμερα άτομα με ψωρίαση και το λιγότερο που θα περίμεναν από εσένα είναι να μην τους μειώνεις.

Σκέφτηκα να του στείλω ένα μέιλ, αλλά το ανέβαλα, εν αντιθέσει με ό,τι έπραξα προς τον Χαρίδημο Τσούκα, όταν προ πενταετίας μιλούσε για «αυτιστική» ελληνική πολιτική, θυμίζοντάς του ότι ο Αυτισμός είναι το και το και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την κοινωνική πολιτική συμπεριφορά. Η δε εκ μέρους του (Τσούκα) αρνητική χροιά που αποδίδει στον αυτισμό, είναι δυνάμει ρατσιστική αφού προβαίνει σε δυσμενή διάκριση σε βάρος των ατόμων με αυτισμό (του τα είπα και δεν νομίζω να κατάλαβε – Κακώς).

Στις περιπτώσεις Φασουλή και Τσούκα ασφαλώς και δεν υπήρχε δόλος, κακία ή μίσος. Απλώς οι άνθρωποι αυτοί αστόχαστα αναπαρήγαγαν γλωσσικά στερεότυπα, κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Ούτε ο Φασουλής διανοήθηκε να προσβάλει τα άτομα που πάσχουν από ψωρίαση ούτε ο Τσούκας τούς ασθενείς που υποφέρουν από αυτισμό.

Με τον Λαζόπουλο όμως το πράγμα έχει αλλιώς: Μισεί τον Σόυπλε (ειλικρινά ή εξ… επαγγέλματος, δεν το γνωρίζω) και γύρεψε να τον μειώσει εστιάζοντας στην αναπηρία του, γι΄ αυτό και ο Λάκης είναι ασυγχώρητος.

Μετά τιμής,
Κάπα

ΥΓ. Μία Κύπρια δασκάλα, η οποία εργάζεται σε Δημοτικό Σχολείο της Λευκωσίας, αρνείται στους μαθητές με αναπηρίες να έλθουν σε επαφή με τους συμμαθητές τους. Θα της δώσω χρόνο να επανορθώσει. Αν δεν συνετιστεί, θα επανέλθω και αλίμονό της.
Αναρτήθηκε από paragrafos στις 6:08:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Η Αντιγόνη με τη... Μαρία-Φωτεινή στο Ευρωκοινοβούλιο



MARIA-FOTEINI’S PHOTO AND STORY IN STRASBOURG FOR CELEBRATING THE INTERNATIONAL EPILEPSY DAY!
As the President of the Cyprus Association of Support for People With Epilepsy and a valid member of the IBE (International Bureau of Epilepsy) I was invited to celebrate the International Epilepsy Day in the European Parliament in Strasbourg, where 800 Members of the European Parliament (MEPs) were able to enjoy the special “Yes I can!” photo exhibition, created from some of the best entries to a photography competition. VERY PROUD mummy to see Maria-Foteini’s Poster and Photo among nine others! The exhibition was launched at a reception on Tuesday 2nd February 2016, creating the opportunity for 800 MEPs from 28 countries, as well as their staff and visitors, parliament staff and press corps to find out more about epilepsy.

Additionally we have 37 personal planned meetings with MEPs in order to raise awareness about epilepsy and increase their interest for the urgent need for improved treatment and care, and greater investment in research, by giving their signature and becoming Advocates For Epilepsy
I personally THANK the Greek and Cypriot MEPs for strongly supporting our effort:
Costas Mavrides, Demetris Papadakis, Lefteris Christoforou, Neoklis Sylikiotis (CYPRUS)
Demitrios Papadimoulis, Eleftherios Synadinos, Kostas Chrysogonos, Lambros Fyntoulis, Maria Spyraki, Sofia Sakorafa, Theodoris Zagorakis (GREECE)

IT WAS A HUGE SUCCESS!

Αντιγόνη Καλλιμάχου, Βοηθός Διευθύντρια Δημοτικής Εκπαίδευσης.,
Εκπρόσωπος του IB (International Bureau of Epilepsy) στην Κύπρο και
Πρόεδρος του Κυπριακού Συνδέσμου Στήριξης Ατόμων με Επιληψία

Antigoni Kokkinou Kallimachou


Κάντε κλικ εδώ για λεπτομέρειες και φωτογραφικό υλικό από τη δράση στο Ευρωκοινοβούλιο της Προέδρου του Κυπριακού Συνδέσμου Στήριξης Ατόμων με επιληψία, Αντιγόνης Καλλιμάχου.





Αναρτήθηκε από paragrafos στις 10:16:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Αρρώστια, ζωή, θάνατος και αιωνιότητα



Μπροστά κοιτάμε τ΄αναμμένα μας κεριά

Λυπηθήκαμε, τις προάλλες (προσωπικά, θα μου πάρει καιρό να συνέλθω), γιατί χώρισε ένα πολύ αγαπημένο μας ζευγάρι, με το οποίο γνωριστήκαμε στο νοσοκομείο πριν πολλά χρόνια - οι κόρες μας παντρεύτηκαν το ίδιο ανελέητο γονίδιο.

Φαρμακωθήκαμε, όχι μόνο γιατί θα μάς λείψει η ζευγαρωμένη παρέα τους και δεν θα μπορούμε πια μοιράζουμε την πίκρα τής κοινής μοίρας τών βαριά άρρωστων παιδιών μας, αλλά επειδή τώρα το παιδί κι η μάνα θα μείνουν μόνοι τους, χωρίς βοήθεια.

Βλέπετε, ο έτερος συμπαραστάτης, λέει πως δεν αντέχει πια να ζει "σε μόνιμο πένθος", ότι το παιδί του συνεχώς τού "θυμίζει θάνατο...». Θέλει, λέει, επιτέλους κι αυτός να ζήσει λίγο "σαν άνθρωπος"...

Τον νιώθω. Κι εγώ, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ΜαρίαςΦωτεινής, ζούσα σε μόνιμο πένθος. Και τώρα, μπορεί να είμαι έτσι, όμως έχω πια πείρα στις... (αυτ)απάτες.

Η πιο αποτελεσματική είναι να κοιτάς τούς λογαριασμούς τού μήνα που έρχεται. Κι αν δεν πιάσει αυτό, πηγαίνεις στον ετήσιο προϋπολογισμό. Εκεί τα ποσά έχουν πολλά μηδενικά και δεν τούς ξεφεύγεις με τίποτα. Εξάλλου σε παρασύρουν σε πολλαπλασιασμούς υποχρεώσεων και διαιρέσεις μισθών και αποταμιεύσεων, προσθαφαιρέσεις άρρητων ελπίδων κι εξισώσεις μιγαδικής αισιοδοξίας.

Εκεί δε που πραγματικά λυτρώνεσαι από κάθε μεταφυσική διάθεση, είναι όταν βλέπεις τα ασυγκίνητα χρέη σου που έχουν ακόμη δέκα χρόνια ζωής.

Εντάξει, ομολογώ, ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει και μία… μεταφυσική πτυχή: οι ασφάλειες ζωής που έχουμε με την Αντιγόνη, ώστε αν ο ένας φύγει ξαφνικά, να μη μείνει ο άλλος εντελώς στο δρόμο και το παιδί στο πουθενά.

Με αυτά και άλλα παρόμοια, Θέλοντας και μη, "μπροστά κοιτάμε τ΄ αναμμένα μας κεριά".




Για να διορθώσω τα λάθη  

Προσωπικά το ζήτημα τής αιωνιότητας θα το βίωνα ως σισύφειο μαρτύριο.  Ο Κώστας καλά θα κάνει κάποια στιγμή να ψοφήσει να ησυχάσουμε. Όχι τώρα. 

Όταν ήμουνα παιδί, δεν ήθελα να πεθάνω για να μη στεναχωρηθούν η μάνα μου και ο αδελφός μου. Τώρα επίσης θέλω να ζήσω, τουλάχιστον για όσα χρόνια ζούνε η Αντιγόνη και η Μαρια-Φωτεινή. Μετά δεν με νοιάζει καθόλου. Ας πάω στ΄ ανάθεμα...

Δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτά που μου συνέβησαν στη ζωή. Προτιμώ μια άλλη ζωή, με καλό πατέρα, κοινωνία πολιτισμένη και ευκαιρίες να σπουδάσω όσο περισσότερα γίνεται, να μάθω όσο πιο πολλές γλώσσες μπορώ και δεν θα με πείραζε αν είχα πολύ λιγότερα εισοδήματα.

Από όλα όσα έχω ζήσει υπάρχει κάτι που δεν θα ήθελα να αλλάξει: οι δύο γυναίκες που με αγάπησαν και αγάπησα, κι αυτό, μόνο και μόνο για διορθώσω τα λάθη που έκανα μαζί τους και να τους ζητήσω συγγνώμη αν τις στεναχώρησα.



Η εφικτή αιωνιότητα

Νέοι και αιώνιοι; Είναι μια παράλογη επιθυμία. Πώς θα γίνει αυτό το πράγμα; Η νεότητα είναι το πέμπτο στάδιο μετά τη γέννηση: βρέφος, νήπιο, παιδί, έφηβος, νέος κοκ. Πώς θα πατήσουμε το κουμπί τής μη φυσικής μας εξέλιξης; Είναι ενάντια στους νόμους τής φύσης.

Γεννηθήκαμε και είμαστε αυτοί που είμαστε τώρα, επειδή το είδος μας εξελίχθηκε. Αν δεν πέθαιναν οι άνθρωποι επί τέσσερα εκατομμύρια χρόνια, δεν θα ήμασταν τώρα εμείς σε θέση να επιθυμούμε την αιωνιότητα. Εξελίσσεται μονάχα ό,τι γεννάει, αφήνει απογόνους και προσαρμόζεται.

Φαντάζεστε να ήμασταν αιωνίως ανθρωπίδες σαν τη Λούσυ που άφησε τ΄αχνάρια τής όρθιας βάδισης;

Μονάχα ως είδος μπορούμε να βαδίζουμε στο χρόνο για "πάντα". Όχι ως "άτομα". 

Ως "άτομα" με σύγχρονη παιδεία, μπορούμε να ζήσουμε μία άλλη, εφικτή αιωνιότητα: τη γνώση τού παρελθόντος, μέσω της επιστήμης.



Αιώνιο ρίγος

Έπειτα, μπορείς να φανταστείς την αέναη ζωή και υγεία σε γυναίκες δούλες των Τζιχαντιστών και σε άντρες δουλοπάροικους στων οποίων τις γυναίκες και τα παιδιά οι αφέντες έχουν «δικαιώματα» πάσης φύσεως;

Μπορείς να φανταστείς ανθρώπους αιωνίως υγιείς σε μπουντρούμια ναζιστικά ή σε γκουλάγκ της Κολιμά, στον αρκτικό κύκλο;

Ασφαλώς και η αιωνιότητα θα είχε πλάκα εάν ο Επιθεωρητής του Γκόγκολ κρατούσε για πάντα, όπως και η Τρελή Βραδιά του Παππαδιαμάντη και η Ψυχολογία Συριανού Συζύγου του Ρόιδη.

Η αιωνιότητα θα ήταν πανέμορφη αν μου έδινε τη δυνατότητα να μη σταματήσω ποτέ να αισθάνομαι το ρίγος του πρώτου φιλιού, σαν ένιωσα στα χείλη μου το μάγουλο μια γειτονοπούλας, στα δεκαπέντε μου, τής Όλγας.



Στη Γειτονιά Των Αγγέλων

Στο κοιμητήριο με τις καλοθρεμμένες μας γάτες, που αγαπάει με πάθος η Μαρία-Φωτεινή, πίσω από την εκκλησία, υπάρχει ένα διακριτικό στρογγυλό πλακόστρωτο, εξαιρετικά προσεγμένο, με παγκάκια γύρω γύρω σαν κουτιά - ό,τι πρέπει για να κουρνιάζουνε ψιψίνες, σωρηδόν.

Είναι η Γειτονιά Των Αγγέλων, για τα αγόρια και τα κορίτσια, τους νέους και τις νέες... Εκεί δεσπόζει και η φωτογραφία του αδελφού μας, γι΄ αυτό κανείς από το σόι δεν μάς ακολουθεί στο μόνο μέρος όπου χαίρεται η Μαρία-Φωτεινή. Κανείς μα κανείς.

Αυτή τη Γειτονιά, μάταια προσπαθώ να την αποφύγω. Γιατί όταν η ΜαρίαΦωτεινή αρχίσει να χαϊδεύει τα γατιά, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει και σιγά-σιγά περνάμε από το πλάι και καταλήγουμε στο γατοχώρι.

Και φυσικά, οι ώρες τών επισκέψεών μας είναι πάντα νυχτερινές. (Μια δυο φορές που τόλμησα να πάμε μεσημέρι, το πληρώσαμε ακριβά, γιατί ο ήλιος αντανακλούσε στα πλακάκια και η επιληπτική φωτοευαισθησία τού παιδιού διαμαρτυρήθηκε.)

Δέκα χρόνια, τώρα, κόβουμε βόλτες μέσα στο θεοσκόταδο, ανάμεσα σε ακίνητους σταυρούς και σε ένα αεικίνητο κοπάδι τρυφερές γάτες, για να τα καταλήξουμε στο μόνο μέρος όπου μπορεί κανείς να σταθεί λιγάκι, στο πλακόστρωτο της Γειτονιάς Των Αγγέλων, όπου μπορούμε και βλεπόμαστε, αφού στο κέντρο σμίγουν οι φλόγες που καίνε γύρω γύρω στα εικονοστάσια - τα μόνα που δεν σβήνουνε ποτέ, ολόχρονα.

Μετά τιμής,
Κάπα

Σκέψεις με αφορμή το "Ξανά και πάλι" του Νίκου Δήμου
Αναρτήθηκε από paragrafos στις 12:09:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Η ρουτίνα της ευτυχίας - Καλή Χρονιά!


Για εμάς, οι "διακοπές" τών Χριστουγέννων είναι σκέτη ρουτίνα. Ασφαλώς, δεν τολμάμε να πάμε πουθενά (ούτως ή άλλως και τις άλλες μέρες τού χρόνου, στο σπίτι παραμένουμε, κλεισμένοι) μην τυχόν και κολλήσει το παιδί καμία ίωση και φυσικά για να μη δει φαγητά και γλυκά τών οποίων την ύπαρξη γνωρίζει μόνο από... φωτογραφίες.

Βέβαια, η Αντιγόνη έχει βαφτίσει ορισμένα "γεύματα" τού παιδιού με ονόματα όπως "κοτόπουλο", "βοδινό", "πίτσα", "μπισκότο", "σοκολάτα" και "σουφλέ", αλλά πρόκειται για... ευφημισμούς.

Το "κοτόπουλο", για παράδειγμα, περιέχει 20 γραμμάρια κοτόπουλο, το "βοδινό", επίσης μισό… αντίδωρο βοδινό. Όσο για το μπισκότο και τα υπόλοιπα, μόνο ως προς το... χρώμα προσπαθούν να θυμίσουν κάτι, αφού τα "γεύματα" τής Μαρίας-Φωτεινής υπάρχουν μόνο για να μην ατροφήσουν εντελώς οι μύες τής κάτω σιαγόνας. (Η Μαρία-Φωτεινή τρέφεται αποκλειστικά με το  υγρό σκεύασμα Κέτοκαλ, που μοιάζει με γάλα  - όταν βάζουμε μια καφέ σκόνη, το πρωί, το λέμε... κακάκο.)

Αν και αυτά τα... γεύματα είναι μάλλον άχρηστα, αφού έχουν ελάχιστη θρεπτική αξία (το Κέτοκαλ μάς καλύπτει πλήρως), εντούτοις τα χρησιμοποιούμε για να... θυμόμαστε τις μέρες τής εβδομάδας:     - ΜαρίαΦωτεινή, τι έφαγες χτες;  - Κοτόπουλο.    - Τι μέρα ήταν χτες που έφαγες κοτόπουλο;  - Παρασκευή!    - Αύριο τι μέρα είναι;  - Σάββατο. Θα φάω μπισκότο!

Όταν τα μεγάλα της ξαδέλφια (που είναι φοιτητές), ύστερα από συνεννόηση, μας επισκεφτούν (δηλαδή μια φορά τα Χριστούγεννα, μια το Πάσχα και μία ίσως το καλοκαίρι - τα μικρά της ξαδέλφια μάς αποφεύγουν) κι εκείνη την ώρα τύχει να είναι ώρα τού γεύματός της, τότε τους σερβίρουμε κανένα γλυκό, το οποίο όμως το βαφτίζουμε αναλόγως με το τι τρώει και το παιδί. Για παράδειγμα, τις προάλλες που ήλθαν οι φοιτητές, η Μαρία-Φωτεινή έτρωγε "μπισκότο", οπότε βαφτίσαμε "μπισκότο" τη… σοκολατίνα που τους κεράσαμε.

Έτσι περνάνε οι γιορτές και οι μέρες μας. Με ψιλοαπάτες.

Φέτος τα πράγματα είναι πολύ λίγο ζόρικα, γιατί όταν, επί δεκαπέντε χρόνια, φροντίζεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, όταν το ντύνεις το ποδένεις κλπ, κάνεις τις ίδιες κινήσεις, με αποτέλεσμα να καταλήγεις, όπως η Αντιγόνη, (μια ώρα αρχύτερα) σε μικροχειρούργο στη Λεμεσό. Ο λεγάμενος της κατέστρεψε το... δεξί χέρι το οποίο δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα! (Συμβουλή: ποτέ μην πείτε σε γιατρό αυτό που είπε η Αντιγόνη: "Γιατρέ μου, κάντε ό,τι νομίζετε, σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη!")

Ευτυχώς που έχουμε τα γατιά τής γειτονιάς και του κοιμητηρίου (προχτές πήγαμε και τα ταΐσαμε εν μέσω νεροποντής). Τους μιλάμε, μας απαντούν, τα χαϊδεύουμε, γουργουρίζουν. Έτσι ξεδίνουμε λιγάκι στις καθημερινές και στις σκόλες. Μετά, όταν επιστρέφουμε σπίτι παίζουμε με τα δικά μας γατάκια, θρηνούμε τα δυο σκυλάκια που μας δηλητηρίασαν και παίρνουμε αγκαλίτσα το νέο μας σκυλάκι, τη Μπέιλυ

Από το 2002, που γεννήθηκε η Μαρία-Φωτεινή, μέχρι το 2009, κάθε χρονιά κάναμε μαύρα Χριστούγεννα, γιατί οι ιώσεις τη στέλνανε στην εντατική (με βαριές επιληπτικές κρίσεις). Το 2010 όμως σταματήσαμε τις συχνές και μεγάλες κρίσεις. Έκτοτε ζούμε όμορφα κι ωραία στη ρουτίνα μας.
Και μακάρι αυτή η ευτυχία μας να κρατήσει για πάντα.

Καλές Γιορτές!

Με αγάπη,
Κώστας, Αντιγόνη και Μαρία-Φωτεινή


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 12:01:00 μ.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Στο βιβλίο τής Μαρίας Δημητρίου ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ υπάρχει ένα παραποιημένο κείμενό μου


Προς τους κατά νόμον υπευθύνους τών ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΟΣΕΛΟΤΟΣ

Λευκωσία, 1η Ιανουαρίου 2015.



Κυρίες και κύριοι,

Στο βιβλίο τής Μαρίας-Νεφέλης Δημητρίου, ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ, υπάρχει ένα παραποιημένο κείμενό μου.

Πρόκειται για το κείμενο με τίτλο "ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ" που βρίσκεται στις σελίδες 241-245.

Εγώ πράγματι, με ιμέλ μου, όταν μου το ζήτησε, επέτρεψα στη Μαρία-Νεφέλη "Με χαρά να δημοσιευτεί ένα από τα κείμενά μου".

Ποτέ μα ποτέ δεν τής έδωσα την άδεια να παραποιήσει, να αλλοιώσει, να διασκευάσει ή να οικειοποιηθεί τις οικογενειακές μου εμπειρίες αλλά και τις όποιες δεξιότητές μου. 

Εκείνη όμως δεν κατάλαβε ότι έπρεπε "να δημοσιεύσει ένα από τα κείμενά μου" γι΄ αυτό και παραχάραξε ένα κείμενό μου, βάζοντάς το στο βιβλίο της με άλλο τίτλο και με τον υπότιτλο "εμπνευσμένο από την οικογένειά Καλλιμάχου". Άλλο όμως η έμπνευση κι άλλο η αναδημοσίευση και ο σφετερισμός τού πόνου και του κόπου του άλλου.

Πρόκειται για παρανόηση, γι΄ αυτό και με κανέναν τρόπο δεν αποδίδω στη Μαρία δόλο, απάτη ή οτιδήποτε άλλο ποταπό. Με κανένα τρόπο δεν τής καταλογίζω οτιδήποτε. Απλώς απαιτώ την αποκατάσταση τής αλήθειας, διαφορετικά κινδυνεύω εγώ να κατηγορηθώ για λογοκλοπή!

Αν θέλετε να δείτε το πρωτότυπο κείμενό πηγαίνετε εδώ: http://parakeimena.blogspot.com.cy/2013/05/blog-post_30.html

Κυρίες και κύροι τών ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΟΣΕΛΟΤΟΣ, σας παρακαλώ θερμά, εδώ και τώρα, να αντικατασταθεί το παραποιημένο κείμενό μου με το πρωτότυπο, διατηρώντας τον αρχικό τίτλο, το ονοματεπώνυμό μου, την έκφραση, τη σύνταξη και τα λοιπά. 

Σε κάθε περίπτωση, σας παρακαλώ πολύ, μη διανοηθείτε να ξαναδημοσιεύσετε το χαλκευμένο κείμενό σε άλλη έκδοση τού εν λόγω βιβλίου.

Αυτή η παρεξήγηση προκάλεσε πολύ πόνο και στην οικογένειά μου και στην οικογένεια τής Μαρίας Δημητρίου και όσο πιο σύντομα λυθεί το ζήτημα, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα.


Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

Με εκτίμηση,
Κωνσταντίνος Καλλίμαχος, συγγραφέας-εκπαιδευτικός

τηλ 00357-22462252


Αναρτήθηκε από paragrafos στις 10:53:00 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Translate

Αρχειοθήκη ιστολογίου

  • ►  22 (1)
    • ►  Ιουν 2022 (1)
  • ►  21 (10)
    • ►  Μαΐ 2021 (1)
    • ►  Απρ 2021 (1)
    • ►  Ιαν 2021 (8)
  • ►  19 (13)
    • ►  Οκτ 2019 (1)
    • ►  Αυγ 2019 (5)
    • ►  Ιουν 2019 (1)
    • ►  Μαΐ 2019 (2)
    • ►  Απρ 2019 (1)
    • ►  Φεβ 2019 (2)
    • ►  Ιαν 2019 (1)
  • ►  18 (9)
    • ►  Δεκ 2018 (1)
    • ►  Νοε 2018 (1)
    • ►  Σεπ 2018 (1)
    • ►  Αυγ 2018 (1)
    • ►  Μαΐ 2018 (1)
    • ►  Απρ 2018 (2)
    • ►  Μαρ 2018 (2)
  • ►  17 (3)
    • ►  Νοε 2017 (2)
    • ►  Οκτ 2017 (1)
  • ▼  16 (20)
    • ▼  Δεκ 2016 (4)
      • Η Αγάπη μπορεί να περιμένει ως την Πρωτοχρονιά (Αν...
      • Απρόσμενο χριστουγεννιάτικο δώρο
      • Μια φάτνη για τους πρόσφυγες
      • Ένα ασθενοφόρο, ρε παιδιά...
    • ►  Οκτ 2016 (1)
      • Πώς φαντάζομαι την Ελλάδα του... 2026
    • ►  Ιουλ 2016 (2)
      • Δυο χαρές και μια λύπη για το καλοκαίρι
      • Έργα Θεού ή Ανθρώπων;
    • ►  Ιουν 2016 (2)
      • Αυτές είναι διακοπές!
      • Παραγγελιά ερωτικού
    • ►  Απρ 2016 (2)
      • Η Ανάσταση της Φωτεινής
      • Το "θαύμα" τής Ανάστασης
    • ►  Μαρ 2016 (3)
      • Ματωμένη άνοιξη
      • Ουράνιος χαρταετός
      • Αφιερωμένο στους μετανάστες και στους πρόσφυγες κι...
    • ►  Φεβ 2016 (3)
      • Ηρωϊσμός
      • Ακούσιος και εκούσιος ρατσισμός
      • Η Αντιγόνη με τη... Μαρία-Φωτεινή στο Ευρωκοινοβούλιο
    • ►  Ιαν 2016 (3)
      • Αρρώστια, ζωή, θάνατος και αιωνιότητα
      • Η ρουτίνα της ευτυχίας - Καλή Χρονιά!
      • Στο βιβλίο τής Μαρίας Δημητρίου ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-Κ...
  • ►  15 (25)
    • ►  Δεκ 2015 (2)
    • ►  Νοε 2015 (1)
    • ►  Σεπ 2015 (2)
    • ►  Αυγ 2015 (1)
    • ►  Ιουλ 2015 (2)
    • ►  Ιουν 2015 (3)
    • ►  Μαΐ 2015 (2)
    • ►  Απρ 2015 (2)
    • ►  Μαρ 2015 (5)
    • ►  Φεβ 2015 (3)
    • ►  Ιαν 2015 (2)
  • ►  14 (14)
    • ►  Σεπ 2014 (4)
    • ►  Αυγ 2014 (2)
    • ►  Ιουν 2014 (1)
    • ►  Μαΐ 2014 (2)
    • ►  Απρ 2014 (2)
    • ►  Μαρ 2014 (2)
    • ►  Φεβ 2014 (1)
  • ►  13 (11)
    • ►  Δεκ 2013 (1)
    • ►  Οκτ 2013 (2)
    • ►  Σεπ 2013 (1)
    • ►  Μαΐ 2013 (1)
    • ►  Μαρ 2013 (1)
    • ►  Φεβ 2013 (4)
    • ►  Ιαν 2013 (1)
  • ►  12 (34)
    • ►  Νοε 2012 (5)
    • ►  Οκτ 2012 (2)
    • ►  Σεπ 2012 (1)
    • ►  Αυγ 2012 (3)
    • ►  Ιουλ 2012 (4)
    • ►  Ιουν 2012 (3)
    • ►  Απρ 2012 (6)
    • ►  Μαρ 2012 (4)
    • ►  Φεβ 2012 (3)
    • ►  Ιαν 2012 (3)
  • ►  11 (17)
    • ►  Δεκ 2011 (1)
    • ►  Νοε 2011 (3)
    • ►  Οκτ 2011 (1)
    • ►  Ιουλ 2011 (2)
    • ►  Μαΐ 2011 (3)
    • ►  Απρ 2011 (3)
    • ►  Μαρ 2011 (2)
    • ►  Φεβ 2011 (1)
    • ►  Ιαν 2011 (1)
  • ►  10 (19)
    • ►  Δεκ 2010 (2)
    • ►  Οκτ 2010 (2)
    • ►  Σεπ 2010 (2)
    • ►  Αυγ 2010 (1)
    • ►  Ιουλ 2010 (2)
    • ►  Ιουν 2010 (2)
    • ►  Μαΐ 2010 (1)
    • ►  Απρ 2010 (1)
    • ►  Φεβ 2010 (1)
    • ►  Ιαν 2010 (5)
  • ►  09 (33)
    • ►  Δεκ 2009 (2)
    • ►  Νοε 2009 (2)
    • ►  Οκτ 2009 (3)
    • ►  Σεπ 2009 (1)
    • ►  Αυγ 2009 (2)
    • ►  Ιουλ 2009 (3)
    • ►  Ιουν 2009 (1)
    • ►  Μαΐ 2009 (6)
    • ►  Απρ 2009 (5)
    • ►  Μαρ 2009 (3)
    • ►  Φεβ 2009 (3)
    • ►  Ιαν 2009 (2)
  • ►  08 (34)
    • ►  Δεκ 2008 (4)
    • ►  Νοε 2008 (5)
    • ►  Οκτ 2008 (5)
    • ►  Σεπ 2008 (3)
    • ►  Αυγ 2008 (2)
    • ►  Ιουλ 2008 (3)
    • ►  Ιουν 2008 (3)
    • ►  Μαΐ 2008 (3)
    • ►  Μαρ 2008 (3)
    • ►  Ιαν 2008 (3)
  • ►  07 (46)
    • ►  Δεκ 2007 (2)
    • ►  Νοε 2007 (8)
    • ►  Οκτ 2007 (8)
    • ►  Σεπ 2007 (6)
    • ►  Αυγ 2007 (2)
    • ►  Ιουλ 2007 (2)
    • ►  Ιουν 2007 (1)
    • ►  Μαΐ 2007 (1)
    • ►  Απρ 2007 (4)
    • ►  Μαρ 2007 (3)
    • ►  Φεβ 2007 (5)
    • ►  Ιαν 2007 (4)
  • ►  06 (64)
    • ►  Δεκ 2006 (5)
    • ►  Νοε 2006 (2)
    • ►  Οκτ 2006 (8)
    • ►  Σεπ 2006 (7)
    • ►  Αυγ 2006 (3)
    • ►  Ιουλ 2006 (5)
    • ►  Ιουν 2006 (3)
    • ►  Μαΐ 2006 (9)
    • ►  Απρ 2006 (11)
    • ►  Μαρ 2006 (10)
    • ►  Φεβ 2006 (1)

Η λίστα ιστολογίων μου

  • ΔΟΚΙΜΑΚΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ (3 τόμοι) - ΙΣΤΟΡΙΑ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ - Κωνσταντίνος Καλλίμαχος
  • Το βιβλίο μας "ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!"
  • Επιληψία - Epilepsia - Epilepsy

Αναγνώστες

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
paragrafos
Το 2002 γεννήθηκε η μοναχοκόρη μας Μαρία-Φωτεινή. Πέντε μήνες μετά διαγνώσθηκε με βαριά φαρμακο-ανθεκτική επιληψία (Σύνδρομο Ντραβέ). Έκτοτε η έγνοια μας είναι πώς θα την κρατήσουμε στη ζωή. Τώρα στα 14 της παίζει, χορεύει, τραγουδάει. Αλλά είναι φυλακισμένη στο σπίτι, για να μην αρρωστήσει και πυροδοτηθεί εκ νέου η επιληψία της, όπως συνέβαινε ως το 2010. Οι μεγάλες κρίσεις είναι υπό έλεγχο. Όχι όμως και οι μικρές.
Προβολή πλήρους προφίλ
Κωνσταντίνος Καλλίμαχος., συγγραφέας-εκπαιδευτικός Κάντε εδώ κλικ για να πάτε στη σελίδα μου στο FB
Κωνσταντίνος Καλλίμαχος., συγγραφέας-εκπαιδευτικός

Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Η ρουτίνα της ευτυχίας - Καλή Χρονιά!

Για εμάς, οι "διακοπές" τών Χριστουγέννων είναι σκέτη ρουτίνα. Ασφαλώς, δεν τολμάμε να πάμε πουθενά (ούτως ή άλλως και τις άλλ...

  1. ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ 29 ΑΠΡ 2014 - Η ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘ ΦΑΡΜΑΚ ΥΠΗΡ.


  2. Συνέντευξη Μέρος Β΄

    • 282 views
    • 2 months ago
  3. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στο SIGMA TV - ΜΕΡΟΣ Α΄ - Κώστας, Αντιγόνη και Μαρία-Φωτεινή










  4. Κατά τη σαραντέλεπτη συνέντευξή μας στο SIGMA TV ετέθη και το ζήτημα των φαρμάκων της Μαρίας-Φωτεινής. Την επομένη, το Υπουργείο Υγείας δεσμεύτηκε ότι...

Thumbnail

"Κατ΄ οίκον εκπαίδευση για παιδιά με αναπηρίες"

Αντιγόνη και Κωνσταντίνος Καλλίμαχος

Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στις 10/3/14


Μεγαλώνοντας ένα παιδί με βαριά επιληψία - Διάλεξη Κ. Καλλίμαχου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου


Thumbnail

Οικογένεια και επιληψία - ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ Κ. ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ ΣΤΟ ΖΗΝΩΝΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Thumbnail

1:09:49


Παρουσίαση του βιβλίου ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ από τον δρα Γεώργιο Γεωργή

Thumbnail created επιληψία, διαλέξ
Thumbnail

Το βιβλίο μας "Επιληψία, αγάπη μου!" (18 ευρώ)., Εκδόσεις Πάργα, 22327740

Το βιβλίο μας "Επιληψία, αγάπη μου!" (18 ευρώ)., Εκδόσεις Πάργα, 22327740
Μπορείτε όμως να το κατεβάσετε δωρεάν, κάνοντας κλικ στη φωτογραφία.

ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! (e-book)

ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! (e-book)
Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να διαβάσετε τις κριτικές

Scorn Not Her complexity - Epilepsy My Love by Konstantinos Kallimachos, Laura Bodger and Mary Cor

Scorn Not Her complexity - Epilepsy My Love by Konstantinos Kallimachos, Laura Bodger and Mary Cor
Το ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ στα αγγλικά (4 $)

ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ & ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - Τόμος Πρώτος (670 σελ. Α4)

ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ & ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - Τόμος Πρώτος (670 σελ. Α4)
Ο Πρώτος Τόμος κυκλοφορεί ήδη σε Κύπρο και Ελλάδα. (Κάντε κλικ στη φωτό τού βιβλίου για να δείτε περί τις 200 σελίδες από τις 670 που είναι συνολικά ο 1ος Τόμος.)

ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ & ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - Δεύτερος Τόμος (930 σελ. Α4)

ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ & ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ - Δεύτερος Τόμος (930 σελ. Α4)
Ο 2ος Τόμος άρχισε να διανέμεται στα βιβλιοπωλεία Κύπρου και Ελλάδας. (Κάντε κλικ στη φωτογραφία του για να δείτε τις 267 σελίδες από τις 932 που είναι συνολικά ο Δεύτερος Τόμος.)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Γ΄ Λυκείου. (400 εγχρ. σελ. Α4)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Γ΄ Λυκείου. (400 εγχρ. σελ. Α4)
Κάντε κλικ πάνω στο εξώφυλλο για να διαβάσετε δωρεάν όλο το πρώτο κεφάλαιο (δηλαδή, τις πρώτες 80 σελίδες, από τις 400, συνολικά, που είναι το βιβλίο).
  • Αρχική σελίδα

st

Συνολικές προβολές σελίδας

Θέμα Υδατογράφημα. Από το Blogger.