| Λευκανσία Στην ιστοσελίδα τής Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει ένας χάρτης τού νησιού, εξαιρετικής ποιότητας και ακρίβειας. (Ακόμα και τη γειτονιά μου μπόρεσα να διακρίνω!) Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε είναι ότι οι αρμόδιοι, για πρώτη φορά μετά το ΄63, συμπεριέλαβαν και το άλλοτε ακμάζον νησάκι (ξερονήσι σήμερα), τη Λευκανσία, που βρίσκεται στα ανοιχτά τής Πάφου και δεν έχει καμία σχέση με τη... Λευκωσία.
(4 Ιανουαρίου 2007) | Lefkansia On the website of the According to Herodotus, it was named Lefkansia, because it was a supplier of white stone to the Persian king (in During British rule, there were 23 muslims and 85 christians living on the island, all of them local fishermen who had undergone a dual, unique amalgamation: in terms of their language (the Christian population used to speak an unusual Greek dialect with Turkish elements, while the Turkish population an unusual Turkish dialect with Greek elements) and in terms of religion (both would go to the mosque and the church). After Independence, the people of Lefkansia asked for the recognition of their distinct national identity, infuriating the official Greek-turkish and Turkish-greek communities who agreed, at last, over one thing: to enforce an assimilation of the Lefkαsian people to their own religion. No one remembers Lefkansia any more. When you see it on the map, please do not take it for Lefkosia. (4 January, 2007) Translated into English on 25 May 2009 |
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Ενα κείμενο από τα παλιά - Λευκανσία
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Κάθε φορά που τα άλλα παιδάκια την κορόδιευαν και γελούσαν σε βάρος της, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να τους λέει, "μη γελάς, μη γελάς!". Εκείνα, βέβαια, γελούσαν ακόμα πιο πολύ, σαν καταλάβαιναν ότι το γέλιο τους την ενοχλεί. Κι εκείνη, με περισσότερο παράπονο, επαναλάμβανε μάταια: "μη γελάς, Στέφανε, μη γελάς Κωνσταντίνε!!"
Κι αφού δεν μπορουσε πια να κάνει παρέα με τα παιδάκια του σχολείου, τι επινόησε; Φωτογραφίες. Έτυχε και είχαμε βγάλει, σε μια μικρή εκδρομή, πολλές φωτογραφίες με τα παιδάκια της τάξης της, κι έτσι μπορούσαμε να τις δουμε στο πισί με την ησυχία μας: "Αυτός είναι ο Στέφανος, εκείνη η Εφη, αυτός ο Κωνσταντίνος, δίπλα ο Αντρέας" κλπ.
Εκεί, στο αλμπουμ μέσα, βυθιζόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε για τα μαύρα μαλλιά τους, τα κόκκινα μάγουλα, τα δοντάκια που δεν τους λείπανε, τα παπούτσια τους, τα βιβλία τους κοκ.
Επιτέλους, ειχαμε βρει ένα τρόπο να κάνουμε παρέα, δίχως να γελάνε σε βάρος μας. Παρέα εξ αποστάσεως.
Με αισιοδοξία και αγάπη
Κάπα
Κι αφού δεν μπορουσε πια να κάνει παρέα με τα παιδάκια του σχολείου, τι επινόησε; Φωτογραφίες. Έτυχε και είχαμε βγάλει, σε μια μικρή εκδρομή, πολλές φωτογραφίες με τα παιδάκια της τάξης της, κι έτσι μπορούσαμε να τις δουμε στο πισί με την ησυχία μας: "Αυτός είναι ο Στέφανος, εκείνη η Εφη, αυτός ο Κωνσταντίνος, δίπλα ο Αντρέας" κλπ.
Εκεί, στο αλμπουμ μέσα, βυθιζόμασταν με τις ώρες και μιλούσαμε για τα μαύρα μαλλιά τους, τα κόκκινα μάγουλα, τα δοντάκια που δεν τους λείπανε, τα παπούτσια τους, τα βιβλία τους κοκ.
Επιτέλους, ειχαμε βρει ένα τρόπο να κάνουμε παρέα, δίχως να γελάνε σε βάρος μας. Παρέα εξ αποστάσεως.
Με αισιοδοξία και αγάπη
Κάπα
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
Οι χήνες και ο... Χίτσκοκ - Πέρσι στην Αμερική
Πέρσι, τέτοιον καιρό, που ήμασταν στο νοσοκομείο, τα πρωινά, όταν δεν είχαμε αιματολογικές εξετάσεις, εγκεφαλογραφήματα, φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες, πηγαίναμε σε ένα ευρύχωρο βιβλιοπωλείο με αναγνωστήριο, όπου η κόρη μας ξεφύλλιζε με τις ώρες, σχεδόν τελετουργικά, τις πάσης φύσεως φωτογραφικές συλλογές και εκδόσεις με ζωάκια. Μετά πηγαίναμε για ψώνια, στο Μολλ, όπου ήξερε ότι μπορουσε να αγοράσει, κάθε φορά, μόνο ένα πράγμα της αρεσκείας της κι ύστερα να παίξει με τις ώρες στην εκεί, ειδικά διαμορφωμένη για παιδιά, παιδική χαρά.
Το αργότερο στη μίαμιση επιστρέφαμε για να πιει το "γάλα" της (το λιπαρό, κετογενικό διατροφικό σκεύασμα, το κετοκαλ) και να κοιμηθεί. Στις πέντε εγερτήριο για τις βιταμίνες και το... πλήρες γεύμα της (13 γραμμάρια κοτόπουλο, 12 γραμ. λαχανικά και 20 γραμ ελαιόλαδο) κι ύστερα χορός, θεατρινισμοί και τραγούδι μέχρι τις 7.30, όπου έπρεπε να πάρει την άλλη σειρά των φαρμάκων της κι αμέσως φεύγαμε για τις πάπιες (που στην πραγματικότητα ήταν χήνες, χιλιάδες, στην κοντινή λίμνη).
Πρώτα αγοράζαμε, από το γειτονικό φούρνο, ψωμί (όχι βέβαια για μας, αφού το ψωμί περιέχει υδατάνθρακες που ευνοούν την επιληψία), αλλά για τις πανύψηλες γκρίζες χήνες που μπορουσαν να φάνε ως και μισό κιλο στην καθισιά. (Έκτοτε η κορουλα μας νομίζει ότι οι φούρνοι έγιναν για να εξυπηρετούν τον κόσμο που ταϊζει... πάπιες). Κατόπιν οδηγουσαμε 10 λεπτά, στρίβαμε στο στενό γεφύρι για την μεγάλη όχθη κι εκεί βρίσκαμε δεκάδες παιδάκια με τις οικογένειές τους που ταϊζανε τις μονίμως ορεξάτες εξημερωμένες χήνες και λιγάκι ανυπόμονες, γιατί αν έβαζες στο χέρι σου ψωμί και αργούσες να τις το δώσεις, κάποια θα σε τσιμπούσε στην πλάτη, στο γόνατο ή ακόμα και στο μπράτσο, υπενθυμίζοντάς σου το σκοπό της επίσκεψής σου.
Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ώρα της μαζικής τους αποχώρησης. Μόλις έπεφτε ο καλοκαιρινός ήλιος (στις 9.30 το βράδυ - τότε νυχτώνει στη Μινεσότα) όλες οι χήνες αρχικά συγκεντρώνονταν στη μεγάλη γυμνή όχθη, αρχικά σαν ένα σώμα, και σιγά-σιγά χωρίζονταν σε μεγάλες σταθερες παρέες από μονογαμικά ζευγάρια. Υπήρχε όμως και μία τεράστια αρσενική χήνα που κυκλοφορούσε ελεύθερα από άκρη σ΄ άκρη, πότε περπατώντας και πότε πετώντας, μην υπακούοντας σε κανέναν κανόνα. Αυτή ήταν ο μεγάλος αρχηγός που περίμεναν όλα τα μπουλούκια. Και τι έκανε; Αφου βεβαιωνόταν ότι επιτέλους το μέγα πληθος διαιρέθηκε στα αναμενόμενα σμήνη, αυτός ξεχώριζε, έβγαινε στο ξέφωτο και έκραζε.
Τότε από όλο το πλήθος, προχωρούσε το πρωτο μπουλούκι και πλησίαζε τον αρχηγό που περίμενε. Μόλις τον έφτανε, ο αρχηγός έπαιρνε φόρα και απογειωνόταν, παρασύροντας μία-μία και τις χήνες της συγκεκριμένης παρέας, που τον ακολουθούσαν μέσα στη λίμνη, σε ένα μέρος της επιλογής του, κατά κανόνα ήρεμο, δίχως κύμα, απάνεμο. Εκεί τις άφηνε να κουρνιάσουν κι εκείνος επέστρεφε στην όχθη για να πάρει το δεύτερο σμήνος, μετά το τρίτο, το τέταρτο... το εκατοστό, πάντα γρήγορα, εντατικά και μεθοδικά, λες και επρόκειτο για "ασκήσεις ακριβείας", όπως άκουσα να λέει ένας στρατιώτης.
Το πιο συγκινητικό ήταν όταν άδειαζε η όχθη κι εκείνος, αφού έφευγε με το τελευταίο σμήνος, συνειδητοποιούσε "μεσοπέλαγα" ότι κάποιες χήνες απουσίαζαν. Τότε επέστρεφε στην όχθη κι άρχιζε το ψάξιμο και το κράξιμο (που κάποτε κρατούσε ως το χάραμα) μέχρι να εντοπίσει τις ξεχασμένες χήνες αλλά και τις άρρωστες, τις γερασμένες και συχνά τις πληγωμένες (από τον απέναντι αυτοκινητόδρομο) που με χίλια βάσανα φτάνανε στον τόπο συγκέντρωσης (πάντα κουτσές κι ανήμπορες, ίσως για ένα τελευταιό ασπασμό...) Τον έβλεπες, πρώτα να τις ενθραρρύνει πετώντας από πάνω τους, ύστερα περπατώντας γύρω τους και στο τέλος τον έβλεπες με το ράμφος του να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει το λαιμό τους ψηλά, στη θέση που πρέπει να είναι λίγο πριν το φτερούγισμα για τον ουρανό...
Ο πιο πολυς κόσμος ερχόνταν για να δει αυτό το συγκλονιστικό θέαμα, που εμένα, εκεί στα ξένα, μου προκαλούσε αβάσταχτη θλιψη. Ευτυχώς, μερικές φορές νιώθαμε και όμορφα, γιατί κάποτε βλέπαμε τον αρχηγό να εντοπίζει ξεχασμένα χηνάκια, που ενώ ήξεραν να πετάνε και να κολυμπάνε, για κάποιο λόγο είχαν ξεκόψει από το μπουλούκι τους με αποτέλεσμα να φτάνουν στο ραντεβου τους αργοπορημένα, μοναχικά και αλαφιασμένα.Το τι χαρά κάνανε (και κάναμε) μόλις βλέπανε τον αρχηγό, δεν περιγράφεται!!!
Μια μέρα ο καιρός αγρίεψε λιγάκι, όμως το απόγευμα η βροχή κόπασε και τίποτε δεν συγκρατούσε την κόρη μας. Ήθελε εξάπαντος να επισκεφτεί ξανά τις φίλες της, τις χήνες (που τις λέει πάπιες), να πάμε στο φούρνο απέναντι, να αγοράσει αυτή το ψωμί, να το πάει στο ταμειο, να το πληρώσουμε, να της το δώσουνε στο σακουλάκι κομμένο φέτες, να μπούμε στο αυτοκίνητο, να στρίψουμε στο γεφύρι...
Μόλις φτάσαμε στο γεφύρι, είδαμε ένα αυτοκίνητο (το μοναδικό) να έρχεται βιαστικά από την αντίθετη κατεύθυνση και την οικογένεια που ήταν μέσα να μας κάνει κάτι παράξενα νεύματα γεμάτα τρόμο. Εμείς αναρωτηθήκαμε, κοιταχτήκαμε, αλλά συνεχίσαμε μέχρι το πάρκιν όπου δεν υπήρχε ψυχή! Πενήντα μέτρα παρακάτω δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά χήνες, μονάχα χήνες σε ένα τοπίο γκρίζο, με απολιθωμένο ημίφως από τη συννεφιά, που έκανε τις γκρίζες χήνες να φαίνονται σχεδόν καφέ.
Μόλις πλησιάσαμε στα είκοσι μέτρα, με τα ψωμιά στα χέρια, ξαφνικά ακούμε ένα θόρυβο που ερχόταν από το υπερπέραν, κάτι σαν βουή που προηγείται σεισμού, και με μιας ο αέρας δυνάμωσε, μας χτύπησε στο πρόσωπο και τα δέντρα έγειραν πίσω. Χιλιάδες χήνες, μια ατελείωτη γριζοκαφέ όχθη φτεροκοπώντας όρμησε απάνω μας κι άρχισε να μας τσιμπά με μανία όπου έβρισκε, κατά προτίμησιν στα... οπίσθιά μας, γιατί ήδη αρχίσαμε, σαν τρελές, να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο, καταδιωκόμενες από τα τσιμπήματα που μοιάζανε με ήπιες δαγκωνιές σκύλου!
Οι αγαπημένες μας χήνες, λόγω κακοκαιρίας είχαν μείνει όλη μέρα νηστικές και μόλις μας είδαν με τα ψωμιά στα χέρια, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας...
Η κόρη μας έτρεχε μεν, αλλά γελούσε κιόλας, τόσο πολύ, που παραπατούσε από το ξεκάρδισμα. Προφανώς, είχε την εντύπωση ότι, ως συνήθως, παίζουμε κυνηγητό με τις χήνες, όμως τώρα οι χήνες που μας κυνηγούσαν για... πλάκα, δεν ήταν πέντε-δέκα, αλλά χιλιάδες των χιλιάδων... και μάλιστα, χήνες του... Χίτσκοκ!!!
Αύριο φεύγουμε πάλι. Πετάμε τα χαράματα για το Ρότσεστερ. Η κόρη μας περιμένει πως και πως να επισκεφτεί τις "πάπιες μου", όπως τις αποκαλεί. Μόνο που ελάχιστες απέμειναν πια. Λόγω της οικονομικής κρίσης, το δημοτικό συμβούλιο βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Πολλά από τα περιουσιακά του στοιχεία απαξιώθηκαν έως και ογδόντα τοις εκατό. Έτσι προέκυψε το δίλημμα: να απολύσει τους μισούς εργάτες του ή να ξεπουπουλιάσει τις χήνες; Γιατί, και οι χήνες ήταν περιουσιακό στοιχείο του Δήμου Ρότσεστερ...
Καλό σας καλοκαίρι!!!
Με αισιοδοξία και αγάπη - Παράγραφος
Το αργότερο στη μίαμιση επιστρέφαμε για να πιει το "γάλα" της (το λιπαρό, κετογενικό διατροφικό σκεύασμα, το κετοκαλ) και να κοιμηθεί. Στις πέντε εγερτήριο για τις βιταμίνες και το... πλήρες γεύμα της (13 γραμμάρια κοτόπουλο, 12 γραμ. λαχανικά και 20 γραμ ελαιόλαδο) κι ύστερα χορός, θεατρινισμοί και τραγούδι μέχρι τις 7.30, όπου έπρεπε να πάρει την άλλη σειρά των φαρμάκων της κι αμέσως φεύγαμε για τις πάπιες (που στην πραγματικότητα ήταν χήνες, χιλιάδες, στην κοντινή λίμνη).
Πρώτα αγοράζαμε, από το γειτονικό φούρνο, ψωμί (όχι βέβαια για μας, αφού το ψωμί περιέχει υδατάνθρακες που ευνοούν την επιληψία), αλλά για τις πανύψηλες γκρίζες χήνες που μπορουσαν να φάνε ως και μισό κιλο στην καθισιά. (Έκτοτε η κορουλα μας νομίζει ότι οι φούρνοι έγιναν για να εξυπηρετούν τον κόσμο που ταϊζει... πάπιες). Κατόπιν οδηγουσαμε 10 λεπτά, στρίβαμε στο στενό γεφύρι για την μεγάλη όχθη κι εκεί βρίσκαμε δεκάδες παιδάκια με τις οικογένειές τους που ταϊζανε τις μονίμως ορεξάτες εξημερωμένες χήνες και λιγάκι ανυπόμονες, γιατί αν έβαζες στο χέρι σου ψωμί και αργούσες να τις το δώσεις, κάποια θα σε τσιμπούσε στην πλάτη, στο γόνατο ή ακόμα και στο μπράτσο, υπενθυμίζοντάς σου το σκοπό της επίσκεψής σου.
Το πιο εντυπωσιακό ήταν η ώρα της μαζικής τους αποχώρησης. Μόλις έπεφτε ο καλοκαιρινός ήλιος (στις 9.30 το βράδυ - τότε νυχτώνει στη Μινεσότα) όλες οι χήνες αρχικά συγκεντρώνονταν στη μεγάλη γυμνή όχθη, αρχικά σαν ένα σώμα, και σιγά-σιγά χωρίζονταν σε μεγάλες σταθερες παρέες από μονογαμικά ζευγάρια. Υπήρχε όμως και μία τεράστια αρσενική χήνα που κυκλοφορούσε ελεύθερα από άκρη σ΄ άκρη, πότε περπατώντας και πότε πετώντας, μην υπακούοντας σε κανέναν κανόνα. Αυτή ήταν ο μεγάλος αρχηγός που περίμεναν όλα τα μπουλούκια. Και τι έκανε; Αφου βεβαιωνόταν ότι επιτέλους το μέγα πληθος διαιρέθηκε στα αναμενόμενα σμήνη, αυτός ξεχώριζε, έβγαινε στο ξέφωτο και έκραζε.
Τότε από όλο το πλήθος, προχωρούσε το πρωτο μπουλούκι και πλησίαζε τον αρχηγό που περίμενε. Μόλις τον έφτανε, ο αρχηγός έπαιρνε φόρα και απογειωνόταν, παρασύροντας μία-μία και τις χήνες της συγκεκριμένης παρέας, που τον ακολουθούσαν μέσα στη λίμνη, σε ένα μέρος της επιλογής του, κατά κανόνα ήρεμο, δίχως κύμα, απάνεμο. Εκεί τις άφηνε να κουρνιάσουν κι εκείνος επέστρεφε στην όχθη για να πάρει το δεύτερο σμήνος, μετά το τρίτο, το τέταρτο... το εκατοστό, πάντα γρήγορα, εντατικά και μεθοδικά, λες και επρόκειτο για "ασκήσεις ακριβείας", όπως άκουσα να λέει ένας στρατιώτης.
Το πιο συγκινητικό ήταν όταν άδειαζε η όχθη κι εκείνος, αφού έφευγε με το τελευταίο σμήνος, συνειδητοποιούσε "μεσοπέλαγα" ότι κάποιες χήνες απουσίαζαν. Τότε επέστρεφε στην όχθη κι άρχιζε το ψάξιμο και το κράξιμο (που κάποτε κρατούσε ως το χάραμα) μέχρι να εντοπίσει τις ξεχασμένες χήνες αλλά και τις άρρωστες, τις γερασμένες και συχνά τις πληγωμένες (από τον απέναντι αυτοκινητόδρομο) που με χίλια βάσανα φτάνανε στον τόπο συγκέντρωσης (πάντα κουτσές κι ανήμπορες, ίσως για ένα τελευταιό ασπασμό...) Τον έβλεπες, πρώτα να τις ενθραρρύνει πετώντας από πάνω τους, ύστερα περπατώντας γύρω τους και στο τέλος τον έβλεπες με το ράμφος του να προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει το λαιμό τους ψηλά, στη θέση που πρέπει να είναι λίγο πριν το φτερούγισμα για τον ουρανό...
Ο πιο πολυς κόσμος ερχόνταν για να δει αυτό το συγκλονιστικό θέαμα, που εμένα, εκεί στα ξένα, μου προκαλούσε αβάσταχτη θλιψη. Ευτυχώς, μερικές φορές νιώθαμε και όμορφα, γιατί κάποτε βλέπαμε τον αρχηγό να εντοπίζει ξεχασμένα χηνάκια, που ενώ ήξεραν να πετάνε και να κολυμπάνε, για κάποιο λόγο είχαν ξεκόψει από το μπουλούκι τους με αποτέλεσμα να φτάνουν στο ραντεβου τους αργοπορημένα, μοναχικά και αλαφιασμένα.Το τι χαρά κάνανε (και κάναμε) μόλις βλέπανε τον αρχηγό, δεν περιγράφεται!!!
Μια μέρα ο καιρός αγρίεψε λιγάκι, όμως το απόγευμα η βροχή κόπασε και τίποτε δεν συγκρατούσε την κόρη μας. Ήθελε εξάπαντος να επισκεφτεί ξανά τις φίλες της, τις χήνες (που τις λέει πάπιες), να πάμε στο φούρνο απέναντι, να αγοράσει αυτή το ψωμί, να το πάει στο ταμειο, να το πληρώσουμε, να της το δώσουνε στο σακουλάκι κομμένο φέτες, να μπούμε στο αυτοκίνητο, να στρίψουμε στο γεφύρι...
Μόλις φτάσαμε στο γεφύρι, είδαμε ένα αυτοκίνητο (το μοναδικό) να έρχεται βιαστικά από την αντίθετη κατεύθυνση και την οικογένεια που ήταν μέσα να μας κάνει κάτι παράξενα νεύματα γεμάτα τρόμο. Εμείς αναρωτηθήκαμε, κοιταχτήκαμε, αλλά συνεχίσαμε μέχρι το πάρκιν όπου δεν υπήρχε ψυχή! Πενήντα μέτρα παρακάτω δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά χήνες, μονάχα χήνες σε ένα τοπίο γκρίζο, με απολιθωμένο ημίφως από τη συννεφιά, που έκανε τις γκρίζες χήνες να φαίνονται σχεδόν καφέ.
Μόλις πλησιάσαμε στα είκοσι μέτρα, με τα ψωμιά στα χέρια, ξαφνικά ακούμε ένα θόρυβο που ερχόταν από το υπερπέραν, κάτι σαν βουή που προηγείται σεισμού, και με μιας ο αέρας δυνάμωσε, μας χτύπησε στο πρόσωπο και τα δέντρα έγειραν πίσω. Χιλιάδες χήνες, μια ατελείωτη γριζοκαφέ όχθη φτεροκοπώντας όρμησε απάνω μας κι άρχισε να μας τσιμπά με μανία όπου έβρισκε, κατά προτίμησιν στα... οπίσθιά μας, γιατί ήδη αρχίσαμε, σαν τρελές, να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο, καταδιωκόμενες από τα τσιμπήματα που μοιάζανε με ήπιες δαγκωνιές σκύλου!
Οι αγαπημένες μας χήνες, λόγω κακοκαιρίας είχαν μείνει όλη μέρα νηστικές και μόλις μας είδαν με τα ψωμιά στα χέρια, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας...
Η κόρη μας έτρεχε μεν, αλλά γελούσε κιόλας, τόσο πολύ, που παραπατούσε από το ξεκάρδισμα. Προφανώς, είχε την εντύπωση ότι, ως συνήθως, παίζουμε κυνηγητό με τις χήνες, όμως τώρα οι χήνες που μας κυνηγούσαν για... πλάκα, δεν ήταν πέντε-δέκα, αλλά χιλιάδες των χιλιάδων... και μάλιστα, χήνες του... Χίτσκοκ!!!
Αύριο φεύγουμε πάλι. Πετάμε τα χαράματα για το Ρότσεστερ. Η κόρη μας περιμένει πως και πως να επισκεφτεί τις "πάπιες μου", όπως τις αποκαλεί. Μόνο που ελάχιστες απέμειναν πια. Λόγω της οικονομικής κρίσης, το δημοτικό συμβούλιο βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Πολλά από τα περιουσιακά του στοιχεία απαξιώθηκαν έως και ογδόντα τοις εκατό. Έτσι προέκυψε το δίλημμα: να απολύσει τους μισούς εργάτες του ή να ξεπουπουλιάσει τις χήνες; Γιατί, και οι χήνες ήταν περιουσιακό στοιχείο του Δήμου Ρότσεστερ...
Καλό σας καλοκαίρι!!!
Με αισιοδοξία και αγάπη - Παράγραφος
Δευτέρα 4 Μαΐου 2009
Ευρετήριο κειμένων (επιλογή)
Με μαύρο: Βιωματικά κείμενα, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αφήγηματα και διηγήματα
Με μωβ: πληροφορίες γύρω από την επιληψία και την Κετογενική Δίαιτα
Με μωβ: πληροφορίες γύρω από την επιληψία και την Κετογενική Δίαιτα
Με μπλέ: Μαχητικά κείμενα και δοκίμια
Με πράσινο: Αφιερώματα
143 Το μωράκι
141 Πάμε καλά
138 Η πρώτη πληγή
122. Τρεμάμενο σώμα
111. First Do No Harm
110. Η Έμμα και ο Μάθιου
99. Η επίμονα εξοντωτική αγάπη (αφιερωμένο στον ΝικόΔημο)
91. Δυσάρεστα νέα
90. Νέα από τις ΗΠΑ
83. Ανεπίκαιρο
72. Η μνήμη...
70. Χθες το βράδυ
64. Εγωισμός
48. Φθορά
36. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
10. Μισή προσευχή
09. Η πρώτη Έξοδος!
06. Η αληθινή ζωή
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]-->
Με αγάπη
paragrafos@cytanet.com.cy
keimeno
Η επτάχρονη κορούλα μας πάσχει από βαριά φαρμακο-ανθεκτική επιληψία. Σωθήκαμε προσώρας χάρη στην Κετογενική Δίαιτα (Ketogenic Diet). Εδώ ξεδιπλώνω αυτόν τον οικογενειακό μας γολγοθά όπως και άλλες πτυχές της ζωής μου. [Δείτε και το ΕΠΙΛΗΨΙΑ.]
Για Μένα
Όνομα: paragrafos
Μετά την ασθένεια της κόρης μας (φαρμακοανθεκτική επιληψία) και τη γιατρειά που βρήκε από την Κετογενική Δίαιτα (Ketogenic Diet) -και ανεξάρτητα από το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον- εμείς αποφασίσαμε (με τον καλό μου) να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον αγώνα υπέρ των παιδιών (Κύπρου, Ελλάδας και όχι μόνον- ώς εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις μας) τα οποία πάσχουν από επιληψία. Όλοι οι εθελοντές είναι ευπρόσδεκτοι. ------------------------------------------------------------------------------------------------------ About Me - Since our daughter got ill (severe, medically-intractable epilepsy) and the cure she found in Ketogenic Diet – and despite what the future is bringing to us – we decided (with my beloved one) to dedicate our life to the struggle of the children (in Cyprus, Greece and not only – as far as we can reach) suffering from epilepsy. All volunteers are welcome.
Προβολή πλήρους προφίλ
Recent Posts
* Εξαφανισμένα Παιδιά
* Ευχαριστουμε πολυ!
* Η ξινή βόλτα και το φευγαλέο παράπονο
* Έκθεση... ζωγραφικής - Οι ιδιόρρυθμες ζωγραφιές τη...
* Εκεί πίσω, στη γωνία...
* Ο δικός της αγώνας
* - Μη φοβάσαι, μαμά, μη φοβάσαι !
* Σήμερα, όλη μέρα αγωνία...
* Κλωτσώντας την... επιληψία με αγκαλίτσες και χορού...
* Επιστροφή, έξι μήνες μετά
Powered by Blogger
Τρίτη, Ιανουάριος 13, 2009
Περιεχόμενα του μπλογκ - Ευρετήριο Κειμένων
Με μαύρο: Βιωματικά κείμενα, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, αφήγηματα και διηγήματα
Με μωβ: πληροφορίες γύρω από την επιληψία και την Κετογενική Δίαιτα
Με μπλέ: Μαχητικά κείμενα και δοκίμια
Με πράσινο: Αφιερώματα
---------------------------------------------------
137 Εξαφανισμένα παιδιά
136 Όχι στη σφαγή των αμάχων !
135 Ευχαριστουμε πολυ!
134 Η ξινή βόλτα και το φευγαλέο παράπονο
134. Καλό ταξίδι, Μαργαρίτα
133. Οι ζωγραφιές της κορούλας μας (φωτό)
132. Εκεί πίσω, στη γωνία...
131. Μη φοβάσαι μαμά, μη φοβάσαι!
130. Κλωτσώντας την... επιληψία με αγκαλίτσες και χορους (φωτό)
129. Επιστροφή, έξι μήνες μετά
128. Επιληψία και αυτυχήματα - ρούχα που προστατεύουν
127. Dravet syndrome - links
126. Πέντε μήνες στις ΗΠΑ ενάντια στο Σύνδρομο Ντραβαί ...
125. Το χθεσινό αγκάθι που έγινε ρόδο
124. Χαιρετισμούς στον μπαμπά !
123. Κεδροσκοπική και αφιλόξενη η αμερικάνικη ιατρική γραφειοκρατία
122. Τρεμάμενο σώμα
121. Ακόμα χειρότερα νέα: Σύνδρομο Ντραβαί - Dravet's ...
120. Υποτροπή της επιληψίας - Προσωρινή αναστολή του μπλογκ
119. Τι είπαν οι γιατροί του νοσοκομείου - Απαισιόδοξο ...
118. Εισφορές υπερ του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΑΤΟ...
117. Φεύγουμε ξανά, για νέες ιατρικές εξετάσεις στις ΗΠΑ
116. Είναι σοβαρά / το μικρό παπάκι...
115. Το πρώτο μας επιληπτικό επεισόδιο σε δημόσιο χώρο
114. Φιλοξενια ασθενών και συγγενών τους στις ΗΠΑ
113. Αυτή η αγωνία δεν συνηθίζεται...
112. Επιληψία και ψυχραιμiα
111. First Do No Harm
110. Η Έμμα και ο Μάθιου
109. Ορθολογισμός και κοινωνία - ή όταν ο Στέλιος Ράμφος...
108. Ενας υπέροχος άνθρωπος - Αφιερωμένο στο Τζιμ Άμπραxαμς...
107. Κυστική Ίνωση (αν έχεις τύχη, διάβαινε)
106. Μετά την ανάρρωση (εκμυστήρευση του Κάπα)
105. Diary of seizures - Αρχείο από το 2002 έως το 2007...
104. Ευτυχώς... ανευθυνότητα! (Λάθος συναγερμός)
103. Αιματουρία: ξανά πρόβλημα στα νεφρά; (Προσθήκη: η ...
102. Υποτροπή ή παρένθεση; (Εξελίξεις)
101. Διπολική διαταραχή ή Μανιοκατάθλιψη - αφήγημα και πληροφορίες
100. Αλλαγή σχεδίων και νέο πρόγραμμα
99. Η επίμονα εξοντωτική αγάπη (αφιερωμένο στον ΝικόΔημο)
98. Αν τα σκαλιά ήταν από μάρμαρο...
97. Τα πρώτα... σκαλιά
96. Το βάπτισμα του πυρός
95. Τι συμφορά κι αυτή !!!
94. Η αναθεωρημένη Κετογενική Δίαιτα της κόρης μας
93. Mανιοκατάθλιψη-αφηγημα (και φωτό από τις ΗΠΑ)
92. Ξεπεράστηκε το πρόβλημα - ετοιμασίες για επιστροφή...
91. Δυσάρεστα νέα
90. Νέα από τις ΗΠΑ
89. Αποχαιρετώντας τους άλλους γείτονες(φωτό)
88. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ & Ενημερωτικα βίντεο για την Επιληψία...
87. Αποχαιρετισμός στο Doncat
86. Ενα φιλί για τη ζεστή παρέα του Νίκου Δήμου
85. Παραμορφωμένη Αφροδίτη
84. Από μικρή λάτρευα τα ταξίδια...
83. Ανεπίκαιρο
82. TETRAPODOLOGEIN - επισκεφτείτε το!
81. Ξανά δυσκολίες...
80. O Αντυ έκλεισε το μπλογκ του
79. ΄Ετυχε;
78. Η μικρή Kelly θέλει να ζήσει...
77. Παραλίγο ατύχημα - σχέδια για ειδικό ανεκλυστήρα
76. Η επιληψία στο χειρουργείο - και δυο θέματα ακόμα
75. Κρύβοντας την επιληψία - οι επιπτώσεις της
74. Για τον Νίκο Δήμου (με τα λόγια του Θανάση Τριαρίδ...
73. "Λευκανσία" - κείμενο στον λογοτεχνικό διαγωνισμο του Ν. Δήμου
72. Η μνήμη...
71. Ακόμα κι ένας άπιστος...
70. Χθες το βράδυ
69. Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού
68. Ο Kαιάδας της γραφειοκρατικής αναλγησίας: άρρωστος...
67. Η Αφροδίτη για την ταινία του Jim Abrahams (κριτι...
66. Η Μπρεν είναι καλά και σας ευχαριστεί !
65. Μια ευχή για την Brynne που χειρουργείται την Παρα...
64. Εγωισμός
63. Το διαβατήριο τής αγάπης - Ο Σωκράτης
62. Παιδική επιληψία - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
61. Από το Ευαγγέλιο: θεραπεία δαιμονιζόμενου παιδιού
60. Δυστυχώς, κατά την εκκλησία, Επιληψία = Δαιμονισμό...
59. "Σχιζοφρένεια" - ένα περιστατικό
58. Περι μισαλλοδοξίας και νηφαλιότητας: η διαχωριστικ...
57. Η συνεισφορά ενός τακτικού μας επισκέπτη
56. Εκκλησία, θρησκεία και Επιληψία
55. Πίστη χωρίς... ψευδαισθήσεις!
54. Αγρύπνια
53. Άλλο σόι φθινόπωρο και τούτο!
52. Η Κετογενική Δίαιτα στην πράξη
51. Ενα "ασήμαντο" περιστατικό
50. Γράμμα της... κόρης μου σε μια φίλη της
49. 50 χρόνια με την επιληψία (η αφήγηση του 68χρονου ...
48. Φθορά
47. Το αγόρι που γνώρισα και δεν πρόλαβα να αγαπήσω
46. Κετονογόνος Δίαιτα ή Κετογόνος ή Κετογενής ή Κετον...
45. Επιληψία: κρίσιμες ερωτήσεις και χρήσιμες πληροφορ...
44. Α. Προς το Συνέδριο για την επιληψία - Β. Οφειλή σ...
43. 20 Ιουλίου 1974: Τουρκική εισβολή
42. Τώρα το DVD για την (Κετογενική Δίαιτα) και με ελληνικούς υποτίτλους
41. Η Αννίτσα (και οι ελπίδες τής ντροπής) - ΔΙΗΓΗΜΑ στο blog του Νίκου Δήμου
-Η Αννίτσα (και οι ελπίδες τής ντροπής) - σχόλια και στο δικό μου μπλογκ
40. Ενα ιμέιλ που με προβλημάτισε...
39. Το υπόγειο της αφθονίας (και το τίμημα) - ΔΙΗΓΗΜΑ στο blog του Νίκου Δήμου
-Το υπόγειο τής αφθονίας (και το τίμημα) - σχόλια και στο δικό μου μπλογκ
38. Ο... απρόβλεπτος αμερικάνος Φίλος
37. Γεύση θανάτου και ζωής...
36. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
35. Never give up!
34. Οφειλή (Στο Νίκο Δήμου - με αγάπη)
33. Μια συνταρακτική Γεύση Ελπίδας...
32. Αφιέρωμα σε μια αξιοθαύμαστη φίλη, την N-s
31. ...σε κείνον τον άγγελο που έφυγε...
30. Η φαρμακοανθεκτική επιληψία και ο... Βολτέρος
29. Σχόλιο (ενός φίλου) για τη σύγκριση Ευρωπαίων και ...
28. Κάποτε θέλησα ν΄ αλλάξω τον κόσμο...
27. Όταν απαρνήθηκα, για λίγο, τη μανούλα...
26. Αυτή η βδομάδα είναι κάπως δύσκολη...
25. Όαση στην ερημία...
24. Στη φίλη μου Κ. και στην κορούλα της Μ.
23. Πέρσι το Μεγάλο Σάββατο...
22. 21η Απριλίου: ακόμα κρατάει η σταύρωση...
21. Από τους εφιάλτες στον παράδεισο...
20. Η Αφροδίτη για τη μητέρα της...
19. Ο μπαμπάς που δεν είχα...
17. Στο δρόμο για τις ΗΠΑ...
17. Διεκδικώντας κρατική βοήθεια...
16. Όταν η ελπίδα πέθαινε...
15. Έλλη μου, σ΄ ευχαριστώ...
14. Μια αγάπη για έναν...
13. Καρδούλα μου, αντίο...
12. Βοήθεια! ( 2 )
11. Βοήθεια! (1)
10. Μισή προσευχή
09. Η πρώτη Έξοδος!
08. Η δική μας άνοιξη!
07. Λέξεις αιματοβαμμένες
06. Η αληθινή ζωή
05. Μια "ιστορία τρόμου"
04. Νοσοκομείο Λευκωσίας - 3
03. Νοσοκομείο Λευκωσίας - 2
02. Νοσοκομείο Λευκωσίας - 1
01. Επιληψία, αγάπη μου!
Με αγάπη
paragrafos@cytanet.com.cy
posted by paragrafos | 12:05:00 πμ
Links to this post:
<$BlogBacklinkTitle$>
<$BlogBacklinkSnippet$>
posted by <$BlogBacklinkAuthor$> @ <$BlogBacklinkDateTime$>
Δημιουργία Συνδέσμου
<< Home
Site Meter
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)